 |
| Jahe Fida |
N’troje shqipe, shqip lind dielli!
N’troje shqipe, shqip lind dielli
shqip ndriçon dhe në të rënë
shqip na mbullon edhe qielli
shqip ndriçon dhe e bukura hënë!
Shqip qanë,shqip qesh dhe toka
shqip lotohet, shqip gëzohet
shqip këng’tari këng’s ia thoka
n’tokat shqipe shqip jetohet!
Shqip përsh’ndesin t’bukurat kreshpa
shqip rrjedh uji në shtrat të tij
shqip lul’zojnë dhe zonjat bjeshka
shqip blegëron edhe bagëti!
Shqip ia thot fyellit çobani
shqip mbillet dhe fara n’arë
shqip krismën pushka bani
kur lind djal, sinjal shqiptar!!
Shqip respekt për mikun n’votër
plumbin n’ballë shqip mbi armikun
n’tokat shqipe, shqiptart zotër
turi vrarur nuk e pret mikun!
N’troje shqipe, shqip është folur
Shqip do flitet sa t’ketë jetë
shqip dhe retë lotët falur
Një flamur shqipja do ketë!
Për dy drinat…!
Ulur diku në breg të lumit
aty ku gurgullima me nota luan
ku notat e hedhura i ngjajn pentagramit
ca melodi brilante me këmbuan!
Më erdh një notë nga Drini i zi
këndohej fuqishëm trimëria dibrane
oh çu mahnita, s’doja gjë të pëpti
Të dëgjoja mrekullit e asaj ane!
Më vinte dhe një zë nga Drini i Bardhë
ku takoheshin të dy isha ulur shtruar
këngë nga Kosova, aty më kanë ardhë
mes lotësh këngët kam dëgjuar!
Dëgjoja këngët dhe meditoja
më ngacmoj një ide mbase e kot
emrat e degëve të Drinit do t’ ndroja
s’e di pse më duken, nuk u shkojnë sot!
Qelibar Drini i Zi nuri i ndritë
dhe pse një nënë të zie emetoj
në atë lum janë të gjitha historitë
krenaritë e zonave ku Drini kaloj!
As Drini i bardhë, nuk rrjedh si dikur
në fillesat e rrjedhës së tij
skuqur vjen Drini, sikur dhe flamur
me gjakun dëshmorësh uji është ngji!
Bashkohen të dy në Kuksin e vjetër
aty takohen vitalet krahina
mbi basen liqeni duken të fjetur
por jooo, dy drinat nuk flejnë mbi dafina!
Dëgjoja muzikën nga drinat kënduar
këndohej pë luftrat me krajla e mbret
por dhe për sërbet keqas turpëruar
për trimat që mbrojtën vendin e vet!
Dëgjoja këngët mes lotësh mendoja
një emër, për drinat, një emër ti ri
një emër ma të mirin për ta doja
për dy drinat me t’madhe histori!
Kukës, më 28.09.2017
Mahnitëse!
Mahnitëse më erdhe sonte
më the mos them asnjë fjalë
se zemra më ndjente , më donte
për ty kish qenë dashuri e parë
Më lerë të të dua në heshtje
dhe loti në faqe të rrodhi
të dridhej trupi, buza qeshte
djersa mbi shtatin hynor brodhi!
Nuk fola vërtet asnjë fjalë
heshta, siç m’a kërkove Ti
në hështjen tënde ndjesia e rrall
kish fjetur e ëmbla, e bukura dashuri!
Mos fol asnjë fjalë të lutem
ëmbëlsisht mbështetu tek unë
e di viganë do të të dukem
por para dashurisë i vogël shumë!
Mos folë asnjë fjalë, s’ka nevojë
buzët flakëruese do tët’ puth
zjarrin përvëlues ta shikoj
e lumtur je si askush!
Më lerë!
Më lerë të shijoj këtë mëngjes,
freskinë e ajrit të vendit tim,
Të shijoj kosherën e mbushur,
zogjt e kthyer në strehëzën nënë,
të nisë ditën me këngët e shpirtit,
t’i shetis ditës më diellin e ngrohtë,
dhe ditës të shijoj dhe sekondin e fundit!
Më lerë të pres dhe natën si ditën
I mbushur plotë ngrohtësi në shpirt,
ëndrres së natës të mos ia kem frikën,
të qesh, të qesh e vetëm të qesh
nën hënën e plot shtojzovalle
Të vallëzoj bashkë me yjet qiellor
të gëzoj unë dhe ti të më ndjesh!
Më lerë dhe ndonjë pikë loti
të rrëshqas lehtas nëpër faqe!
Ti mos e helmo të shtrenjtën zemrër!
lotë gëzimi që s’i kisha ndjerë që moti.
i prisja me padurim të më vinin,
të shpërthenin, e të më mbushnin
të më rinonin e të fluturoja si qëmoti!
Më lerë, kështu, mos ma prish gëzimin
të shijoj ditën dhe jetën në vazhdim
mos ma prish gëzimin, ma shto bletën
kosheren ta shoh mbushur plotë
mjalta të shtohet, shijen t’i shijoj
më lerë të jetoj mes gëzimësh
më lerë të lutem, vetëm kaq kërkoj!
Ah vetmi…!
Ah,vetmi kusht të shpiku,
kush të bëri hileqare
si s’iu dridh aspak qerpiku
sjell trishtime me kamare!
Eh vetmi, mos mua afro
të kam thënë nuk të dua
shko vetminë, atë tako
s’të bëj shoqe, s’je për mua!
Dhe në më merr inat
ta them troç, këtë pres
tët’braktis nuk bëj mëkat
jo vetmisë i kam dhënë besë!
As njëherë nuk e tradhëtoj
me atë jam bashkudhëtare
ndryshe jetën nuk e shijoj
me shoqërinë dal fitimtare!
Ik vetmi, mos më lakmo
kot e ke, s’të qas dot
ik gjej shoqen, me të shko
me të ço jetë e mot!
Kur më the fjalën magjike!
Kur më the fjalën magjike
Nuk e di si kam duruar
I dhe fund asaj dreq frike
për një çast mbeta hutuar!
Kisha frik’ mos isha n’ëndërr
kur zjarrmisht puthjet dhuruam
kur tronditjet shtuar n’zemër
bërë me krahë e fluturuam!
Jo s’i hapnim nji ato sy
e nuk thamë tjetër fjalë
kish qenë çasti mrekulli
Për at çast sa shumë mallë!
Kisha frik’ mos isha n’ëndërr
kisha frik’ të hapja sytë
m’dukej vetja sikur dhëndër
s’do harroj, joo, atë ditë!
Dua...!
Më besoni!
Do desha ta kisha gjithë botën mike
dhe fjala armiqësi të mos ekzistonte
e pa mundur, kjo është tezë utopike
kush ma dëgjonë do më qortonte!
Le të ketë armiq, por unë nuk i dua
dua të këm vëtëm kundërshtarë
Pa kundërshtarë s’dua me jetua’
rrezikoj të bie në gjumë, të mbetëm i tharrë!
Dua shoqëri të kemë sa më shumë
ama shoqeri që vërtet të ketë vlerë
se shoku i keq të prish më shumë punë
se një armikë në gjendje të mjerë!
Dua…!
Por nuk e di nëse ia kam arrirë
dhe nëse si duhet do veproj
nëse gaboj, është me pahirë
gabim le të jetë, e korrigjoj!
Vetëm në faj të mos shëndrohet
se për fajtor ka vetëm ndëshkim
vështirë të gjejë kohë të korrigjohet
por përsëri dhe prej tij , del mësim!
Sevdanë më lëshove, m’zuri dashunija!
Po ç’të bëra unë, more gjetsh belanë
S’po më ndahesh dot, më l’shove sevdanë
rehat dua t’rri, nuk dua tët’ ngacmëj
Fort po m’troket zemra, nuk di si t’ia bëj!
Fort mirë ti e di, nuk të pyet sevdaja
në të zuri fort, të ka gjetë belaja
dhe në don të ikësh, ajo s’të lëshon
sëmundje e bukur, sevdanë kush se don’!
Po ç’të bëra unë, pse mua më gjete
isha fshehur fort, mbyllur n’shtatë sepete
tani që më gjete dhe zemrën trazove
mjal do tët fal për sevdanë që m’lëshove!
Dhe ti mirë e dinë s’e çfarë unë dua
naze mos më bëj, afro buztë e tua
zemrat kanë me u kall, në sy shkëndija
sevdanë më lëshove, m’zuri dashunija!
Livadhi nuk është për ty!
Livadhi bukur hijeshuar
gjelbëruar bari, lulja çel
qylym t’bukur toka shtruar
t’mbledh nektar dhe bleta del!
Blegërinë dhe qëngji i vogël
lozonjar në kët’ lëndinë
dhe fëmija lunë me gogël
falë natyra bukurinë!
I sheh ti, o truri im
donë të hidhesh në livadh
brenda meje ndjen trishtim
më l’sho, m’thua , s’dua gardh!
Hesht , ta ktheva, mos me t’ndi
po t’dëgjuan, mua m’kanë tallë
livadhi nuk është për ty
hesht të lutem, mos m’bëj tellall!
Po të lash t’marrësh livadhet
apo arrat t’marrësh mbarë
me mua bota do të tallet
me t’drejt thonë: qenka tru tharr!
Ç’pati ëndrra...!
Ç’pati ëndrra që m’trazoj
dhe pranë meje Ty të solli
një pikë loti t’më pikoj
deng kujtimet m’i mbështolli!
Ç’pati kjo ëndërr e marrë
që na ngjalli kohën e vjetër
a s’e dinë se bënë zarrar
Kur Ti je në zemër tjetër!
Ç’pati ëndrra budallaqe
që kujtimet më trazoj
prap të putha gushë e faqe
dhe Ty lot n’faqe t’pikoj!
Ëndrrën, ne të dy, e shamë
na trazoj, na ndezi flakë
porsi ëndrra shpejt u ndamë
zemrat tona pikun gjak!
Na trazoj kohën e vjetër
ato kohë që u përvëluam
veç një dhamë, jo puthje tjetër
puthjet e tjera s’e shoqëruan!
Ç’pati ëndrra zullumqare
që në grackë mua më çoj
sikur të kisha ashiqare
iku ëndrra, më tradhëtoj!
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen