 |
| Shaip Beqiri |
VETËTIMËZA NË TERRINË
Dy pendla korbi ranë
Në bregoren time nën borë
Dhe bënë skicën e parë
Të portretit tënd
Përfundi tyre shpërthyen
Gamuj gurgullues etjesh
Preka një re të zbrazur
Që zgërdheshej duke u fshehur
Prapa shtjellave të veta
Dikur vdiqën yjtë
Dhe nata sharpën vuri
Vetëtimëza psherëtimash
Qëndisur në pëlhurë terri
Përshkuan qiejt e ndehur
Ndër bebëzat e tua
TOMORI
O hyjni shqiptare
Që retë i mbështolle shall
Sa e tejdukshme kupa qiellore
Në pëllëmbën që t`i ndez yjtë
Dhe vë rend të ri në metafizikë
Unë e prek me dorë një flatër
Që rri pezull
E dehur
Midis majave të tua ku thyejnë qafën rrufetë
Dhe kullohen rrezet e prera
Të ditës që ndryhet e plotë
Veç në kujtesën tënde
Si s`u bëre një herë të vetme
Piramidë e gjallë e përshkënditur
Apo tangallë e shkallmuar klithmash
Ti rri pezull me shekuj
Përfundi hijes së pandryshueshme
Një re e madhe e mbështjellur me ëndrra
E ngurosur papandehur nga dashuria
Për fushat që u shpërndanë tutje
Si luzmë vetëtimash
Shpatullave të tua
Ndryn në vete tërmetin e pritur
Që fashitet në këngën e mbytur rrëpirave
Dhe nxjerr gjarpinjtë e vetullave të kërleshura
Kurora e shkadhitur e yjve
Të përqesh me rrapëllimë qerresh të thyera
Oh ti ke edhe një lartësi tjetër
Pëllëmbën ku thërrmohet kupa e padukshme e dritës
Dhe ruhet drejtpeshimi ndërmjet rrëkeve e shtjellave
PRISHTINA NË GIJOTINË
Historia fshinte faqet e veta të nxira
Me duar të gjakosura në theqafje
Pas të kushedisatit rrethim të Shkodrës
I erdhi radha rrethimit tënd të mbramë
Me portat shkallmuar tejembanë
I doli shkuma edhe lubisë së zbutur
Në fundin e të keqes së vet të bukur
Ti nxore kafshat e buta të shtëpisë
Përtej kodrinave të tua të përunjura
Të egrat i fute në kafazët hapakrah
Me lebetinë që përmbyste rruzullin
Unë përfytesha në një cirk të zi
Larg hijeve të pyllit tënd të prerë
Nën rruzujt e syve të rrëmbushur
Përtej perdes së papërshkueshme
Më fanitej hiri gacullues i Trojës
Rrëketë e këputura të ankthit
Të ngrinin gamuj të shterur gjaku
Kur qiejt e djegur të binin përsipër
Ti laje fytyrën në kroin e etjes sime
KATARAKTI ME NYJA
Vër kokën te kraharori im
Dhe dëgjo rrahjet e zemrës
Që emrin tënd pëshpërisin
Ato të thërrasin duke shpërndarë
Ylberthë të panumërt
Qiejve me prush puthjesh
Dhe ti kalon si zog i trembur
Nën qemerë klithmash ngatërruar
Vjen duke ngarendur drejt meje
Të kapësh sa më shumë
Ylberë të këputur e flutura krahëthyera
Dhe ua nxë me buzat e tua
Burimin ku dalin të drithëruara
Duke fshehur fytyrën me pëllëmba
Më thua se të ngatërron përsëri
Një katarakt me nyja mëdyshjesh
Harruar brenda teje
Pas rrebeshit
Të gjitha puliten qiejve pa fund
Të ëndrrës sate të këputur
Duke u përpirë honit të etjes
Tevona unë ua pi xixëllimën
Tek bebëzat e tua
Ku rrjedhin me rrëke të shuara
Mespërmes oqeanit tim të fashitur
SHTEGTARI ME RRECKA
Hyj këmbëzbathur në përleshjen e ashpër
Midis bjeshka valash shkundulluese
Uliks i dërrmuar duke kaptuar
Bregoret që largohen tutje
Dhe çelin horizontë pa fund
Ankthi e shprese
Udha ime përpihet grykave rrëkëllyese
Nën dritën e yllit sypulitur
Pas të cilit yen natën Penelopa
Ajo thur pëlhurën time të madhe
Në dritën e vagëlluar të hënës shpotitëse
Dal matanë oqeanit tim të trazuar
Me një shkop shtegtari rreckosur
Kostandin i pluhurosur pabesish
Nuk i kërkoj asgjë as hyjneshës sime
Përveç një pike loti që ndrin ende
Në sytë e saj të frikësuar
Nga pamja ime e mnershme
Për dashurinë me thërrmija ushqyer
Napën time të tejdukshme
Që ia vura fytyrës
Me rrudha e rrëke lotësh
Ia vodhi era e dehur
Kur rashë te gjunjtë e saj
Të bëj një sy gjum pas udhës së gjatë
PLUMBI I DASHURISË
Ti s`e ndien peshën e saj
Prandaj e merr kaq lehtë
Kaq të bukur e të butë
Gushë pëllumbi gu-gu gu-gu
Plumb është hapi i saj
Kur hov të çelë shteg të ri
Ndërmjet gurësh të thepisur
E kamash me pluhur mbuluar
Që mësyjnë gongjet nën brymë
Të luleve të agut tënd të ndryshkur
Gushëpëllumbit të saj rrjedh tambli
Përroi i gjakut në shekuj iu derdh
Gishtërinjve të padukshëm të mërisë
Duke u shkuar në syngji hakërrimi
Kraharori i saj përherë i çarë
Plumbi i saj i verbër
Nxin në lulen tënde të ballit
Dhe prej qiellit resh rërë
Në vend të shiut e llohës
Me lotët e fëmijëve të palindur
Ajo mvesh pelerinën pa ngjyrë
Lëkurërrjepurën e trishtimit
Që ia hedh erës në fytyrë
Kur vjeshta fletave me zgjyrë
Prefton trotuarëve të moskthimit
Bern, 19 nëntor 2015
FLAMURI
E kisha një atdhe me lecka
Një atdhe si askush tjetër
E mbaja gjithë në zemër
Thellë ma prenë me thikë
Ndonjëherë ma vrisnin
Dhe më ngjallej sërish
E kisha edhe një flamur
Që e mbaja në gjysmështizë
Tash e vë në majë të gjuhës
Shpirtin e shenjës së mirë
SHQIPËRIA
Të ranë dhëmbët
Dhe nofullat të ranë
Veten duke ngrënë
Mes dy dhembjeve të mia
Çeli trëndafili yt i zi
Tash nga çdo anë e horizontit
Më afrohet i njëjti diell përvëlues
Duke u fundosur hurdhave të tua
U bëre ishull brenda vetes
Të ribëhesh duke u zhbërë gjithnjë
Mbete me varrin tënd ngarkuar
Të presësh ditën që vjen
Të bëhet syri yt i madh
Në ballin e kohës sime
Historinë ta shkruan kopilët
E udha t`u mbyll në hanxharë
Do të ribëhesh përgjithmonë e tërë
Përfundi palës së qiejve të tu bubullues
Prej krahëthyerave ujvara gjunjpërgjakura
Me ritmin e këputur të rrëkeve të mllefit tënd
Tiranë, 1992
DRINI
Më shitove në çastin tënd fatlum
Kur po shqyeje mushkëritë e deltës
Dhe po dilje prej guajve të harruar
Paske mbetur i vetmi gjarpër
Të cilit s`i shtypet dot koka kurrë
Nuk është dheu që të mban në pëllëmbë
As luginat të cilat morën emrin tënd
Kur të nxorën në udhë të madhe
Mish të gjallë njerëzor
Nuk qe uji yt që rrodhi përrallshëm
Gryka të padukshme duke përshkuar
Ai qe gjaku i kaltëruar arbëror
Gjarpëror dole nga thelbi i vetvetes
Dhe nise udhëtimin përherë të ri
Mes-për-mes nër Shqipëri
Të mbash gjallë kujtimin e plagës
Të ngjallësh kuptimin e jetës gjithnjë
Pasqyrat e tua lëvrijnë në diell
Shtjella të rroposura shkume e rëre
Thërrmuar shkëmbinjve të hutuar
Me pamje të përsëritura fatamorgane
Uji yt i zi zbardh ndër pala valash
Sipër reve të qiellit të shumëfishtë
Që shpërthejnë ndër guaska stuhish
I bardhi të nxin me vrull stërkalash
Kthyer në kuaj të harbuar ujvarash
Më shëlbove në orën time të ligë
Dhe më bëre bregun tënd të tretë
Ndanë urave që ngatërrojnë rrufetë
Rridh në mua dykrerëshi im i fshehtë
Shkodër, Korrik 1992
KUPA E QIEJVE TË THËRRMUAR
Vazhdave të trishtimit hyj pluhurzuar përdhe
Pas dritës rrëzëllore mehur bashkë me purpur
Nëpër strehë fantazme që me kthetra më lënur
Po vij midis hijesh të shumëfishuara në lëpe
Po i kthehem etjes sime te dhembja e harruar
Dashurisë që i kërkova veç një varr vetmitar
Një varr të pastër pa shenjë emri pa lapidar
Në kupë të përshkënditur qiejsh të thërrmuar
Jetën kaq bukur e vura nën kapak të vizlluar
Të vorbës së shteruar që më la dhe këtë penë
Me më gërvishtur shpirtin duke më përshkruar
Skutave me terr në vete shpalos pas çdo pale
Përhitje të dukshme avujsh tretur në atë enë
Aq afër harrimit mbyllur në një guaskë fjale
PAFUNDËSIA E NJË SYRI
Djalosh
Ti kujton atë vashë
Duhet të mbyllësh dritaren
Pastaj të thyesh qelqin e ëndrrës
Nëse rrjedh gjak
Pikturoje syrin e kaltër
Në murin e verdhë
Nëse kap ylberin
Rrethoje syrin ngadalë
Syrin e kaltër dhe asgjë tjetër
Duhet vënë një rreth para syrit
Se syri tash lëviz
Syri humb pa rreth
Vasha kthehet në burim
E rreth pa sy s`ka
Ti rrethin ke vënë në ajrin e ndohtë
Por mos u shqetëso
Ç`po ndodh dashuri
Syri derdh habi
E humb në atë fundësi
Rrufeja mbështillet në rrethin që s`është
Pas nesh qelqin thyeje me kujdes
Por duhet të çelësh dritaren
Këtë herë
Ëndrra le të ruhet
Le të ruhet gjaku
Se s`mund të jetë i kaltër
Oh djalosh
Tash ëndrrën ke përgjakur
Dhe çdo gjë tjetër mund të harrosh
Botuar së pari te "Jeta e re", nr. 5/1974, f.942-943
GURI NË KRAHAROR
Sonte u nis tok me rrebeshin
Mbështjellur me fasha terri
E bashka të shqyera mjegulle
Drejt teje e meje mësyu
Me kurmin e saj të brishtë
Midis vetëtimash pezmi
Deshi të dilte rrethit tim të ëndrrave
Të çante kataraktin tënd të mëdyshjeve
U përplas para gjunjve tanë
Ra hundëbuzas
Në pellg gjaku e shkume
Sipër saj po shkelte nata
Në revan të pandalshëm
Drejt ditës që s`do të jetë jona
Veçse një jele e prerë rrezesh
Ajo ende merr frymë
Me mushkëritë e pendesës sate
Pulsin ia mban një gur
Që në vend të zemrës së ndalur
Në kraharor më është mbërthyer
Ne bëhemi kaq të vërtetë në shtirje
Sikur të mos e kishim lindur vetë
Me bulëza të shpirtëve binjakë
Sikur të mos e kishim pagëzuar
Dashuri të përjetshme
Bern, 9 fror 2017
LITARI I KËPUTUR
Përdredhur litarit të vet
Katarakti im i mëdyshjes
Kthetrat ia ngul shkëmbit
Diellit shpatullat ia kthen
Dhe nis të ulërijë dhembjesh
Kur gjaku i shkumëzuar
Skurrë i rrjedh shpinës
Mbeti përjetësisht zvarras
Moçali yt i pështymës
Përroit të vet ngatërruar
Bern, 23 tetor 2018
SHENJAT NDANË UDHËS PA KTHIM
Ti tash don të shkosh
Prapa bjeshkës që rënkon
Nën këtë borë pendese
E mjegulla mëdyshjesh
Përtej drojës që ke majmur
Hija t`u ka lëvarur
Ti don të ikësh
Kohën tjetër të matësh
Pa regëtimat e zemrës sime
Çdo gjë është gati
Të pret qoshja e udhës
Pas së cilës më s`do të dukesh
Çurgu i lotëve duke u këputur
Prej të cilit kurrë s`do të squllesh
Po të mos kishe ardhur
Çdo gjë do të mësynte
Me shigjetën time ngrehur
Në lulen tënde të ballit
Pas hijes sate
Çdo udhë imja do të mbyllej
Do të suleshin me uturimë
Fishkëllima të përgjumura erërash
Rrëke shiu e breshëri
Tash sall një përrua ulërin
Shtonave të tua duke u përpirë
EUKALIPTI ME PLAGË NË MAJË
Midis nesh
U rrit ky dru i madh
Që as emrin nuk ia dija
Larg majës së vet
Thellë në plagën tonë
Ndanë hijes së tij
Binin fjolla trishtimi
Me shi e borë përzier
Një sëpatë e padukshme
Ia preu degën
Ku bënte folenë
Zogu i këngës sime
Tash ky endacak pas resh
Mëlcon plagën e fshehtë
Dhe buzën kafshon me lebeti
Aty ku qemë ulur ne
Era ndër vërzoma të shqyera
Vërvit gjethët e pakëputur
Dhe puthjet tona të ngrydhura
Unë shoh majën ndër re
Me plagën time lëpe
Ti përhedh lecka kujtese
Ngecur nëpër llucë
T`i ngjasosh vjeshtës
Që zhvesh veten me ngut
YÇKLAT
Më mbeti sall nga babai
Vëlla i dhembshur malli
Dhe një motër incesti
Dhembja që u mplak pa mëri
Me një lule të fshehur në gji
Unë midis tyre vetëm
Ndërmjet dy humnerave
Sipër reve jeleprera
Kalëroj pela të përhënura
Dhe pres të godasë cunami
Ç`bullafiq i kënaqur
Në zinë që mbërthen botën
Në ditën e saj të gjyqit
Rreckosur vetëtimash
Të palarat qes në shesh
Bern, 1 nëntor 2007
Triptik për Lasgush Poradecin
LUNDRA E FLAMURI
Po çelem e shpalosem pa fund
Së pari së brendshmi ju tund
Që larg vij duke e valëvitur
Në majë shtize të përpëlitur
Mbi gjeratore duke u ngjitur
E ngre lart e puth të ndehur
Me vrullin tuaj të pashterur
E mbaj në gji flakë të dehur
Skundrës që vërvit e plandos
I dal po flamurin s'e fundos
GJENIU I ANIJES
Llërëpërveshur-grykëngjeshur
Vjen vala e verbër kërleshur
I sulem para me shpirt fatos
Krahëpërflakur-ballpërgjakur
Lundrimin ma ndal po s`e sos
Stuhia vrik velët m`i tendos
Gushëpërgjakur-buzëpërflakur
Lë vazhdën që nuk më shfaros
Hepohem s`anohem duke valuar
Zemërpërvëluar-shpirtkulluar
VDEKJA E NOSITIT
Ja së fundi ju flas me zjarr
Në zemrën time çela një varr
Thellë e mbolla për llahtari
Sa mos ta shuajë asnjë stuhi
Mu në veten time një dashuri
Nuk e vithis as deti zemërak
Me valat që s`iu ndava aspak
Kur vetullat ua bëra me gjak
Përjetësisht përsëri ju flas
Gjirin godas ah zogjtë i qas
Fjala, Prishtinë, nr. 11-12, qershor 1984, f.8
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen