Buqetë me poezi nga Ajne Ibërhysaj

Ajne Ibërhysaj

ATO PAK GRIMCA LETRE

Jeta i ngjanë një cope letre
Vjen një çast e zemrën e çjerrë
I rrënon të gjitha ëndrrat
Nëse mundesh flake edhe veten
Në ato grimca dashurie
Që ty të duken me pak vlerë
Ato ngjajnë me zemrën e tretur
Të mbuluar me puthje të heshtura

Ato pak grimca letre
E ndryshojnë edhe natën e varrit
E ty të gjitha të duken pa vlerë
Të mbushura me plot hidhësi
Mos harro
Se brenda tyre je vetëm Ti
Ndryshojmë ne e ndryshojnë stinët
Ka diell po ka edhe shi e stuhi
Jeta s’do kishte kuptim
Pa do pika hidhësi...



NJË DITË TË GJITHA TRETËN
 
Para vetes ke një udhëkryq 
Të mbërthyer në brenga
Me rrugë të pafundme
Përplasesh me shumë dilema
Ke një qiell me plot yje
Një diell me përqafime

Mos u gozhdo me ndjenja 
Se mes ëndrrash fati kryqëzon 
Miklon e shpesh ngushton fytin 
Shtrëngon duart
 
Nuk je vetëm
Sonte 
Shoqëron gota e verës 
Me naze i flet 
E përkëdhel 
E xhelozon 
Shpesh nuk i buzëqeshe 
E din se shpirti dhemb

Ti njeri 
Bekimet të shoqërojnë 
Nuk je i vetëm në këtë botë
Se një ditë të gjitha tretën
Çdo njeri ka bekime e lot
 
Ngrihu 
Mos e shtrëngo atë qafëhollë
Se një ditë
Hallet t’i gllabëron gjiri i tokës
Përqafo dhimbje e buzëqeshi jetës
Shijoje dhembjen e verës
Se një ditë të gjitha tretën 
Harrohen 
Bile edhe Ti 
Së bashku me dhembjen  tënde



FJALA VRET EDHE DRITËN E SYRIT 

Mos i lëndo fjalët
Se zjarri i fjalëve të djegë
Trupin ta dërmon
Mendjen ta ligëson
Shpirtin ta dërmon
 
Kujdes kur flet 
Se fjala edhe mund të shitojë
Me te mund të vrasësh gjithçka
Pafajësia e fjalës
Nuk është as në qiell as në tokë
 
Fjala mbetet e gjithmonë jeton 
Hidhësia të mbetet në gojë
Them se luftërat më të egra 
Me fjalë janë bërë
 
Fjala vret dritën e syrit 
Godet si plumb
Vranë miqësi e dashuri
Fjala ndëshkon
Edhe damarët e gjakut
 
Por fjala gjithmonë shndrit  si ar
Fjala dhuron  lumturi 
Fjala rëndë peshon 
Besa e fjalës është lapidar



NË ZEMRËN E QYTETIT TË GURTË 

Qyteti m’i ngjanë një i udhëtari të huaj 
Duket i ftohtë, akull 
Tani e sa kohë 
Vetëm dielli i zbehtë rrugët ndriçon 
Gjithçka e zymtë 
Edhe gurë dhe drunj 
Secili njeri rëndë merr frymë 
I ngarkuar me sindromën e shtegtimit 

Bredhi në këtë qytet të ftohtë 
Kafshimin e fjalëve e dhembje plagësh 
E ndiej në çdo gjëmë të shpirtit të tij 
Kësaj maratone jete fundi nuk i duket 
Me plasje duarsh e xhepa bosh 
Hidhësia e kafesë helmon ditën 
Fytyra të trishtuara nënash 
Me fëmijë në parzma 
I presin rrugët e pafundme

Rëndë eci rrugëve të këtij qyteti të ftohtë 
Hy në zemrën e qytetit të gurtë 
Aty brenda pushon dimër i madh 
Një geto e dhimbjes së njeriut 
E brenda vetes 
Digjet shpresa e një dite tjetër 

Endem rrugëve ku mëshira ka ikur 
Dielli lind e trupin nuk e ngroh 
Qytet i ftohtë si zemra e gurit 
Dëgjon fjalosje për hiçgjë 
Zhurmë fjalësh e debatet boshe 
Vitet e fjetura ikin e vegimet shtegtojnë

E në ëndërr perëndimin e diellit shohim

YJET NA SHOHIN NDRYSHE

Ecim mes ëndrrave dhe dëshirave

Shpesh përflakim veten  me to

T’i mbledhim rrezet ta bëjmë një diell

Presim t’i shohim yjet

Yjet na shohin ndryshe

E ditët zhveshin e vjelin besimin

Ngjajmë si pyjet pa gjethe

Jeta si stuhi deti

Lundrojmë mes tallazeve 

Ëndrrat qeshin 

Shtrëngojmë duart e lutem drejt qiellit

Se rrugëtimi është sa një frymëmarrje 

 

I shenjtë çasti i bekuar 

Bashkë me fatin diku nxitojmë

Pikë dashurisë

Pikë shpresës

Pikë vdekjes 

Jetë vdekje rilindje 

Trinom i përcjellë

Me trishtim dhembje e gëzime

 

Me Even shenjtërohem

Çuditërisht biem e mbetemi të mjerë

Gotën e jetës bashkë e shijuam 

Nuk e di bota çfarë ka brenda 

Ngjanë si pikë vese 

Nuk i dihet 

Një çast prek diellin 

E në anën tjetër

Përqafon qiellin..

SOT DUA TË PI KAFE ME TY 

Thjeshtë dua të pi kafe 

Me diellin e syve ty 

Me fytyrën flakëruese 

Me buzëqeshjen tënde 

Me shpirtin e shenjtëruar 

Me madhështinë e shijes së kafesë 

Sot dua të jem me ty

 

Ti je shija e kafesë 

Më dhuro pak grimca 

Të mirësisë e shpirtin tuaj 

Më rrezato trishtimin 

Japi ngjyrë kafe hidhërimit 

E ngrohe shpirtin 

E bëje të lumturuar 

Sot dua të pi kafe me ty 

Thjeshtë të pi 

Me ndenja për miqtë 

Edhe për miqtë shtegtarë 

Që ditët na i vodhën 

E vetëm net na dhuruan 

Sot, sot të pi kafe

Për ëndrra, për ato ëndrrat 

Ndoshta unë nuk kam ditur 

Të ëndërroj sa duhet... 

Do pi kafe edhe për ty 

Por mësohu me buzëqeshjen time 

Leri trazimet të ecin tutje 

Se vitet ikin por në kalendar mbesin 

Si gjurmët e gishtave 

Si dëshirat në filxhanin e kafesë 

Të lutem 

Eja të pimë kafe 

Harroi kujtimet e premtimet 

Asgjë nuk mbetet e përjetshme 

E shija e kafesë 

Ndoshta na ëmbëlson jetën 

Sot 

Thjeshtë dua të pi kafe me ty 

Se ti e shija e kafesë që vini si aromë 

E ditëlindjes...

MË PRANO ASHTU SIÇ JAM

Puthja ime i dashur

Ka ngjyrën e shpirtit 

Ka peshën e dhimbjes 

Ka mallkimin e fjalës 

Ka frymën e trupit tënd

Ka bekimin e perëndive

Më puth i dashur 

E dehu me mua

Nata mos të ikën

E dielli le të harrojë të lind

Mëngjesi të na gjejë të shtrënguar 

Ashtu si vathë qershize 

Ndjenja ka përcëlluar 

Në ballë lexohet 

Sytë e ty flasin 

Je dashuruar

Me valsin e puthjeve 

Të kalërojmë nëpër kështjellën 

Të cilën perandorët nuk e pushtuan

Me prano ashtu siç jam

Nuk kam faj

Pse balerinë puthjesh kam qëlluar

Ka kohë që të kam dorëzuar

Me puthje do ta vras shpirtin tuaj

Se të dua...

GUNË DASHURIE NË VALBONË

Në Valbonë aty ku rri ora Shqipnisë

Mes kurorash e shtigje t’mprehta

Dimrat e gjatë i shkrinë guna e dashurisë

Me të shenjtërohet edhe mëkati i Shën Mërisë

 

Në ato maja malesh ku bardhësia pushton 

Gjatë gjithë stinëve

Shkëmbinjtë i puthin akujt me dhimbje

E rrezet përmallshëm shpërndahen

Me borën përqafohen gjethet

Deri sa të shndrit syri i pranverës

 

Në Valbonë dielli thyhet mes dertesh

Bora i pushton shtigjet e ndanë dritë

Fshehtas do gjej një shteg bese

Me imazhin tuaj t’i nisë mëngjeset

 

Shtojzovallet lozin me vetminë

Të rrëmbejnë e kallin trupin si stuhia

Ta grijnë syrin e shtohet mëria

E në pikë të verës të mërdhijnë ngricat

 

Eci mes shtigjeve të Valbonës

E mbështjellë si ujëvare valësh

Dikur moti gjyshi 

Në këto anë kishte kaluar dimra 

Duke i fal shpirtit flakë e valë

 

Eci brigjeve të Valbonës

Edhe dhembjet rrokullisën si ortekë bore

KOMBI IM...

Kombi im 

Të kam si shtjellë ajri 

Ma mbështjellë e drithëron trupin

Trete errësirën e shndrite qiellin

Kombi im

Të kam diell

M’i ngrohë dejtë e gjakut 

Nga hiri njomesh e mban bajrakun 

Kombi im 

Të kam rreze drite

Gjallëron shpirtin 

I vret çakejtë me syrin e shqiponjës 

Kombi im 

Të kam dritë syri e flakë zemre 

Fjala shqipe rrjedhë si vala 

Godet shekujt me gjak pellazgu

Kombi im 

Të kam fron në tokë e qiell

Syrin det e shpirtin mal

Gurë e dru bëhen hi e Ti Rilinde 

Nëpër shekuj frymove Ilirinë

Kombi im 

Të kam nënë e babë 

Emrin ma bekove

Me diellin u shenjtëruam 

Me emrin Shqiponjë...

MBI LOTIN E FUNDIT

Këto rrugë sikur të kishin gojë 

Të rrëfenin për fjalët e njerëzve 

Çfarë flitet e pëshpëritet pas shpine 

Sikur të godisnin 

Fytyrën e mjegullt me të vërtetën

Sikur të godisnin e zgjonin ndërgjegjen

T’i trazonin e t’i shkundnin mendimet

T’i braktisnin e t’i degdisnin hidhërimet 

Sepse ndjenjat 

Dua të mbeten me ftohtësinë e yjeve 

Vetëm dëshira e fundit fjalë 

Të dehet me frymën time e tënden

Me pafundësinë e pendimit

Sikur era e bartë lotin e retë rëndohen

Ngushëllon heshtjen e shpirtin gërryen 

Sa të lehtësuar do ishim në zemër

Kjo rrugë e fundit e shtruar me lot

Bëhem mall i mallit të përqafimit tënd

Mbi lotin e fundit

Sikur shpejtësia godet zemrën e vdekjes 

Mëshirën e mërisë e përkul pikëllimi

Pesha puthjeve bie mbi trupin e ftohtë 

No pasaran 

Buzët mbesin vula e fundit

Si fantazmë inati me veten 

Vetëm heshtja e zjarri i mërzisë 

Më qëndrojnë aq pranë në këtë çast 

Sa pak paskam dashur në këtë botë

Kjo ditë po ikën me dashurinë tonë

Të mirët ikin lehtë 

Si me krahët e fluturës 

Aq shpejt ikën e ikën bashkë me erën

Dhe, një ofshamë e një afsh pikëllimi

Ma mbështjellin frymëmarrjen e pendimit

Frymëmarrjet dhe rrahjet e zemrës 

I numërojmë me shpejtësinë e ikjes 

Sikur tretëm nga vetja në këtë jetë 

I ëmbli qortim e i mjeri mallkim

Godet lehtë mirësinë e shpirtit

Kjo makinë bartë pengun tim e tëndin

Malli digjet me shkrumbin e ikjes

E shpirti e matë kohën 

Me frymën tonë e pikëllimin 

Sot pendimi e vendos pikën

Loti bie mbi lotin e fundit 

Ofshamë...

ETJA E FJALËS

Etja shuhet me lotin e fjalës 

Dehet me shijen e pritjes 

Ndizet me çmendurin e ikjes 

Shtohet me dhembjen e viteve

KULLA 

Dikur me burra të fjalës 

Me kuvende të shënuara në histori 

Sofra e begatonte syrin 

Oda shpërndante dituri

VENDI IM 

Përflakur me zjarrin 

E prillit të thyer e kryeneç 

Kryqëzohen idhujt 

E ngritëm bashkë me ty (z)emër 

Ante i emrit tim 

E Promethe i rrufeshëm 

Vendi im tokë e diellit 

E djep i humanizmit 

Ndarja e vëllait me vëlla 

Vret idhshëm shpirtin 

Vendi im 

Dy lot me ranë mbi drithërimat e hartës 

Një për pranverën 

E tjetri për dimrin zemërak të kufijve 

E shtatë lot malli 

Plagët e nënave m’i mbështollën 

Bleron në qiellin e shpirtit (I)liria 

Ndëshkon gjaku 

Gjethja e njomë sythin  e pranverës 

Ëmbël këndon gjinkalla në fusha e male 

Dimri triumfon brenda teje e lindi dielli 

Sytë e tu e blerojnë edhe shiun e pranverës 

E mbron çdo pëllëmbë 

Me syrin e dëshmorit 

Atdhe 

Ti je harta e zemrës 

Ti je tmerri i djajve 

Sikur shekujt e koha 

T’i bartin dhimbjet 

Vendi im tokë e diellit 

E djep i humanizmit

GRUA 

Në një milion yje 

Ti shkëlqen e fal mirësinë e dritës 

Je mëngjesi i rrëzës së syrit 

Je aroma e përqafimit të shpirtit

Dhuron jetë e jetë kërkon 

Krijon degë lumit, etja të mundon 

Zjarr e ke udhën e flakën e lufton 

Me lot vese plagët i shëron 

E ftohtë si guri e diell dhuron 

Të bluajnë duart ditë e natë 

Tempulli i lutjeve ti qëndron 

Frymon fjala jote e shkëmb bëhet 

Qiellin e grysur e bën me ylber 

Rrugët me dafina i mbulon

Grua 

Je rrugëtimi i mëkatit të Krishtit 

Emër i shkruar në harkun triumfit 

Me ty fillon shenjtëria e jetës 

Para teje përkulën edhe engjëjt 

Grua 

Je hyjnia që Zoti ia dhuroi tokës!

TË DUA NË HESHTJE 

Kur ti më harron 

Unë të dua në heshtje 

Më vjen hija jote 

Qeshë e zgjon mëkatin e fjetur 

Nëse të harroj unë 

Ti ma zgjon mallin 

Me zhurmën e shpirtit 

Mes kujtimeve çmallem 

Ti ma drithëron flakën e shikimit 

Ma zgjon mallin e fjetur 

Me ty e mund edhe veten 

Andaj të mbajë tatuazhe në zemër 

Në mes shkronjash të kërkoj 

Mes fjalësh e metropolesh 

Diku u tretëm e mbetëm 

E humbim mes njerëzish