SI KRIPËN TË KAM DASHTË
kënga e qukapikut
në ketë portë ka kohë që s´troket kush
nuk troket as qukapiku
ta bëjë një vrimë të paktën
që botën ta shoh unë
me shelgjet e lëmashkut mbarova një fyell
dua me të t´i thirri vitet e humbura të femërisë
derisa në kopshtin e kujtimeve
po piqen qershitë
ah sa shumë më pëlqen
të eci zbathur nëpër kalldrëmin e fshatit
t´i lëndoj gishtërinjtë e këmbëve
duke e shikuar lejlekun si ndërton çerdhen
mbi oxhakun e braktisur
si më dashtë më përpij dynjanë
s´di ç´ndodhi atje përtej
por e mbaj mend
një kafshim krejt ndryshe
si më dashtë më përpij dynjanë
e pastaj në mes një përroi
midis dy kodrave vërshoi diçka
në mes të malit një rudinë
midis deti një ishull
po digjej nga llavë e vullkanit...
o sa të fuqishëm që ishim
përballë njeri tjetrit
kur pëlcitëm nga ulërima
më thuaj a të marrë për dore
dhe pranvera erdhi
qenka bukur ta shohësh teksa lulja çel një syth
ushqim për bletë të bëhet
në sy
në gjoks
ka portretin që ma vodhi
vjeshtën e kaluar
çudi si nuk pëlcet fara
kur jashtë bën ftohtë
kur brenda dikush digjet
me thuaj a të hesht
a të bërtas
a të marrë për dore
a të fshehu nga syri i keq
më thuaj
a ta përziejmë këngën me vaj
duke lëshuar klithje
bukuri e egër
fqinja ime është zonjë e rëndë
ajo çdo ditë pi ilaçe kundër depresionit
dhe digjet nga zjarrmi e trupit
ajo edhe sot është e bukur
ka pamje të çuditshme
vitet që s´i plaken kurrë
buzëqeshje të lezetshme ka
sa herë flet fqinja ime
sikur më thotë:
shtirem e gëzuar kur jam e trishtuar
kur me vjen një orgazme e rrejshme
shtirem se po e jetoj përsëri rininë
bie përtokë si gjethe e vjeshtës
kur vjen një erë e nxehtë
m´i thanë fletët
m´i ndal lojërat
kur diçka e egër ulurin në mua
e kuptoj se janë kthyer zogjtë nga Ballkani
janë futur brenda kurmit tim
më shpëtojnë nga zjarrmia
nga rrufetë që vijnë për së kthjelli
m´i trembin dhimbjet
që ulërijnë në shtratin tim
qëmoti të braktisur...
fqinja ime është një zonjë e rendë
ajo çdo ditë pi ilaçe kundër depresionit
si kripën të kam dashtë
diqysh m´u duk se me harroi
thash ti shkruaj letër
t´ia them të gjitha
m´ke n´xanë ngushtë
e s´mundem me ardhë
sa fort malli m´ka marr
jam mësua me ty
e s´mundem pa ta thanë
ato që t´i kanë thanë për mu
rrenë t´i kanë thanë
si kripën dashtë të kam
si t´rashë hise nuk e di
veç shumë kam vrapua për ty
me profilin e një çuni të ri
kjo ndodhi kur gati patëm harru
diqysh të untuem njëri-tjetrin e kemi mësy
n´pjesë të mishta gati jemi mbyt
be t´kam ba ëndërr nuk jam kanë
dashtë t´kam
edhe hiç pa t´thanë
kam bere një kapërcim
në gjeografinë e re
kam vizatuar një hartë
që asgjë nuk mbetet në vendin e vet
të tjerët i lëvizin
kam shënuar rrugën
shtëpinë ku banoi
madhësitë e dhomave
nuk i harroj t´i shënoj emrat e të gjallëve
të vdekurit ka kohë që vetëm i kujtojmë
nuk i harroj as dy vaze me lule
në dritaren e shtëpisë
as qershinë në fund të kopshtit
po e përsëris të papërsëriturën
shumë ngjarjeve u kam bërë një kapërcim
nuk e kam harruar
luftën dhe terrorin që e jetuam
që dikush e shënoi si libër i llogarive
si lista të inventarit shtetëror
qe njëherë shënohen
pastaj arkivohen
lojë më litar
pashë dhe dëgjova sot në televizion
komisionin kadastral që kuiste një hartë
për tokën tonë atje lart
gjeodezistët bënin ndarje në hartën e dhimbjes
në tokën tonë të moçme vizatonin
siç vizatojnë nxënësit në blloqet e shkollës fillore
sipas pëlqimeve dhe udhëzimeve
të mësuesve
aty bashkë tërhoqën litarin ata
aty bashkë prenë tokën tonë të tjerët
bënë edhe një vrimë të madhe mes atdheut
grusht i ranë
e mbytën të gjithë
e lanë mënjanë
tash po na thonë
për hatër të lëvizjes së lirë
e hëngrëm bjeshkën tonë
pastaj kthehen e na thon
për hatër të lëvizjes së lirë
i ramë bjeshkës më grusht
letra e humbur
një letër e gjatë
me pak fjalë me erdhi
e kisha menduar të humbur
kjo mund të duket si marrëzi
për mos më e harrur e kam kujtuar shpesh
derisa u rishfaq
një të marte më datën trembëdhjetë
(thonë se e marta
dhe numri trembëdhjetë
ndjellin fatkeqësi)
ajo më shkruante
pa i lexuar letrat
mos i hidh në sirtar
as në zjarr
s´është çudi
gjëra këto që thuhen
kur të vijë malli me porosi
eh
ç’ varreza të çuditshme u hapim kujtimeve që vdesin
mbase dashurisë kurrë nuk i dihet
në letrën e fundit më kishte dërguar një amanet.
më shkruaj edhe nën tokë
në adresën ku rri zhveshur
një ngjarje e vrugët
brenda kishte fjalë, ëndrra të paçelura
kishte plotë mendime, enigma të pazbërthyera
ishte e mbushur si trasta e mërgimtarit
një shtresë e trashë pluhuri ia kishte mbuluar ngjyrën
bashkë me disa vargje për pranverën e gjelbëruar
për të mos dalë nga harrimi
brenda e kishte një mister
një alfabet të papërsëritur
më një kaligrafi të zbehtë që jepte shpirt
duke u munduar ta kapërcej pragun e zhgënjimit
pas një ngjarje të vrugtë
tash kur e rishikoj letrën kam tjetër dilemë;
mbase mos është skuqur bojë e zezë
nga ato mendime bosh
që janë dërguar tmerrësisht pa gjë
vajzës që i pëlqente shiu
ajo rrinte përballë pasqyrës
e shikonte veten lakuriq
u mundua ta griste pjesën e errët
pjesën ku e shihte urrejtjen
aty ku i dukej vetja krejt ndryshe
pas asaj nate që eci nëpër shi
duke u mundua ta shpërlaj një njollë të zezë në trup
mbetur nga kohë e keqe
nga një njeri i panjohur
(loja më shiun gjithmonë i kujtoi diçka)
ajo lojë
ai shi
sikur nuk ishte vetëm lojë as vetëm shi
ishte diçka që mundohej t´i shpërlante
fërkemet nëpër rrugë
që kishin ardhur më lista emrash
më numra shtëpish
ishin të dehur
të shëmtuar
të rralluar nga fara njeri
fshati më një refugjat
1. kapërcimi i kufirit
në udhëtimin që e mbaj në mend
dikujt edhe mund ti kujtohet
kur dhimbja e ngrinte zërin
duke ecur tinëzisht nëpër një mal të Çekisë
sytë ndjekin çdo çap timin në heshtje
mes vetëtimës së qiellit të tërbuar
natën e mirë i them shtëpisë pa dritare
i thyer i tjetërsuar
i përplasur mbi tokën e gurtë
kur e shtrëngonim fort njëri tjetrin
më duart e dridhura
e diçka e rëndë në mushkëri ushtonte
rrahje ndjej
rrahje të shpejt të zëmrës
kohë s´kishim të dëgjonim melodinë e natyrës
mendoja se ia di përmendsh këngët
kohë s´kisha të rri ta prisja mëngjesin që po vononte
të porta që më ka braktisur askush nuk më dëgjon
bashkudhëtaret e mi i ka molisur nata
hëna e gozhduar nga një re e dendur
është më e zymtë se buzëqeshja ime
është feneri i fundit që fiket
dhe më thërret të dal në breg
ta kaloj kufirin e dëshpërimit absolut
mbetur i tmerruar dhe s´mund të largohem
ç´është ky udhëtim i dehur
për të cilin më premtuan aq shumë
në veri atje në fund të botes
kur shtëpia më del përpara e më thërret
sa e ngushtë më bëhet këmisha në fyt
në shtigjet e panjohura të një mali
derisa ia besoj sekretet e mia
qiellit të hirtë që rrije mbi mua
afër krejt afër një grua e re
hahet me retë e stuhishme
përmes fletëve të reja të ahut
më lagështinë mëngjesore pastrojmë ballin
nga çanta që mbaj me vete
nxjerr ilaçet fshehtësish
më parë se të ndiej përqafimin e dhimbjes
2. pres radhën të fotografohem
pastaj e kam hedhur shtegun
më gjoksin që dridhej nga dihatja
në një vend të panjohur
jam një i huaj indiferent
që di vetëm të ecë përskaj rrugës
qetësinë e rrejshme mund ta rrënoj
më një këngë të heshtur:
“Dita ka dal e dielli s´ka le”
Zot ma ruaj mendjen, i pëshpërit vetes
kam frikë se ëndrra jetën ma kopjon
duke mërguar udhës së qumështit në orbitë
çfarë zbehtësie imagjinuese
nga e cila pres ardhmëri pres një botë
korridoreve shkallëve e bodrumeve
në mes shumë dhomash eci
ma bëjnë foton time
më pamje nga e para e nga anash
mëzi e njohë vetën
në një kartë që ma varin në qafë
më sytë që më verbohen nga net pa gjumë
më ca numra serik të koduar si refugjatë
poshtë fotografisë kanë vënë një adresë
mëzi e lexoj më zërin e shterur
dhe nga mungesë e dashurisë
që shpreh gjurmët e dëshpërimit
por ai regjistrim në librat e refugjatit
nuk ishte vdekja e ime
dhe as që ishte plaga e trupit tim
ishte më tepër
zjarri i verbër përbrenda shpirtit
kërkimet e mija sterile
drejtë një porte të mbyllur
3. e varur diku
letër fëmijëve u kam shkruar
edhe gruas
e di se ajo letër kurrë nuk u bie në dorë
vazhdoj zakonin të dërgoj letra sa herë gjendemi larg
e di
posta nuk punon
është kohë lufte atje
me sa duket asgjë nuk ka ndryshuar
por letrën e radhës e nisa
nga dhoma ku kam kollen e keqe
kam ethe e zjarrmi
por do të dal breg liqenit
është e premte
kalon postieri andej
përgjigje do pres
ulur mbi një guri të ftohtë
duke i dëgjuar valët dhe erërat
një ditar të jetës e lexoj derisa pres
askush nuk më njeh
shoh fqinjë me hundë të madhe fshehur prapa perdeve
më shikojnë
jam i vetmi refugjatë në fshat
mua më duket se ata
mendimet e mia dhe ëndrrat nuk m´i shohin
njohja mund të jetë e dhimbshëm
pritjet në atë vend çdo ditë u zgjojnë frikën e fjetur
për mua të vetmuarit e të panjohurit
vetëm për mua vetmitarit që lëviz më orar
nuk më njeh asnjë shtëpi në fshat
as pylli as fusha e as liqeni për rreth
4. të Liqeni
të Liqeni i Schverinit*
rastësisht e takova një grua
nisi të m´i tregojë kofshët
edhe vagjinën ma tregoi
megjithatë vazhdoj të ec breg liqenit
recituar vargje të Getës
sa budalla që s´kuptoj asgjë
prapë më vjen rrotull duke më pyetur
a jam ai refugjati i fshatit
ai i vetmi
të isha me i mençur do të ikja
sapo ajo m´i hapi sytë e ngjalës
kur shëtit lart e poshtë pa u largua nga unë
kërkon vend për t´u shtrirë
ishim vetëm ne dy
të flisnim për asgjë s´kishim qejf
prandaj rrinim të heshtur
me shikim nga kofshët e bardha
si barkat e ankoruara të peshkimit
kur ajo hidhet mbi liqen
unë e ruaj ditë e net
po të vdes si refugjat i vetëm i fshatit
kush më qanë
kush do të mbaj zi
që atë ditë para meje shkretinë
në lagunën e liqenit asnjë pulëbardhë s´rri
__________
* Liqe në Gjermani, ne Republikën e Meklenburg-Voperman
i rikthej lojërat nëpër rrugët e fshatit
i mbaj mend rrugët
mëngjeset e stinëve që ndërroheshin
lojërat symbyllas
ku fshihesha në kaçakun e qenit plot morra
si te tjerët dhe unë duhej të fshihesha diku
të mos mbetesha gjithmonë i fundit
mbaj mend kur na rrihte gjyshja
ia trembnim pulën këlleqke në çarranikun e vogël
në arën e fqinjit vidhnim fasule
e bënim tremb për rrush
arrat e Bregut i shkundim me gjithë dushk
mbas pëllumbave vrapoja e në shkollë shkonim vonë
kur erdhën vitet tjera erdhën kujtime ndryshe
mbi dardhën lonçe
mbi mollën sherbete hipnim
ta shihnim Rrushen me vajza tjera
kur e matnin gjoksin e fryrë
eh sa herë me shokë i ndanim dashnoret
dhe sa herë jemi rrah mes veti për Rrushen
kjo është me e mira
kjo me takon mua
thoshim të gjithë
te gjitha i kujtoje dhe zemra sa nuk më plas
kujtimet kur më shfaqen e më vijnë pas
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen