 |
| Grigor Jovani |
NJE PORTOKALL I BERE
NE BREG TE DETIT
Jam një portokall i bërë, faqekodrës në breg të detit,
gati të më këpusësh prej degës.
Më pjeku dielli a koha, kush e di! Di vetëm,
se ekzistoj në Dhërmi, siç mund të lindja si diell
në Las Vegas.
Rëndësi ka që jam një portokall i sapobërë. Ta bëj
me sy të më këpusësh...
Sytë m’u mbushën duke parë trupa njerëzish të leshtë,
si kafshët e xhunglës, apo krejt të lëmuar si alabastër,
duke dëshmuar në plazh muskujt antikë,
si margaritarët.
Veshët m’u mbushën me heshtjen e ujërave,
me ulërimat e thellësive furtunave, kur përpijnë anijet
dhe mbytin detarët.
Gojën e kam plot me shijet mesdhetare të verërave,
ndaj më është kaq i ëmbël gjaku.
Këmbët, pasi kam përshkuar ranishten e Pallasës,
ku ngeci Cezari, m’u ngjitën në hënën kozmike të hënës,
atrofizuar si të një plaku.
Duart i kam të mbushura me gjëmba iriqash, ngaqë
kontrolloja shkurret e detit, për të mbledhur
manaferra të egra dhe për të vrarë meduzat.
Zemra? Por gjersa jam një portokall i lëngshëm në Dhërmi,
këputmë,
të të derdh prej saj nektarin në buzë dhe në shpirt
të të përmbysin si erërat e Bregut
muzat.
POROSITE E FUNDIT
Dua të jesh e qetë në ato çaste,
gjërat t’i bësh në rregull, normalisht.
Shtyp në fillim sa duhen lajmërime
për ikjen time. Të kenë kryq dhe Krisht.
Do nxjerrësh paskësaj leje strehimi
për atë botë. Zgjidh një vend të qetë.
Nuk qe dhe kaq e heshtur jeta ime,
e dyta me pak zhurma le të jetë.
Do desha pak të ishim në përcjellje,
një prift, ti dhe unë tek kutia.
Gjithë kohës miqtë nuk më lanë të qetë,
tani, tek iki, më pëlqen vetmia.
Dhe mos harxho për lule dhe kurora,
humbasin qysh të nesërmen nga era.
Një karajfil më vë tek xhepi i zemrës,
mbase më kundërmon andej ngahera.
Edhe shiko, të lutem, mbaje veten,
gjithë kohës qamë edhe qeshëm plot.
I lutem Zotit të jetë ditë me rreshje,
që edhe në qafsh, mos të duket dot.
Ej, të kam thënë, mos e çaj shumë kokën!
Nuk humbim ne. Aty do jem, vërdall...
Do të më gjesh tek librat që kam shkruar,
vetëm mjafton t’i hapësh, kur ndjen mall.
LETER E BARDHE
Kam para meje një letër të bardhë të pashkruar,
fare lehtë mund të bëhet telajo e të mbushet me ngjyra.
Të shndërrohet në një tabllo të pa përsëritshme,
ku të shikojë fshati im bukurinë e tij tek pasqyra.
Nuk duhen shumë gjëra për këtë vepër madhore natyre,
ca kopshte të lulëzuara, oaze të blertë rrëzë një mali,
mes tyre shtëpitë, vajza mandilebardha në moshë martese,
të turpëruara poshtë diellit, si prej shikimit të zjarrtë të atij djali.
Ç’duhet të shtohet tjetër? Në horizont një urëz prej guri,
sa të kapërcejnë ylberët, gjatë ikjes së tyre dallëndyshet.
I kam kapërcyer edhe unë nëpër mend në fëmijërinë time
dhe... “nuk u bëra çupë”, siç na kërcënonin gjyshet...
Pra, kam këtu përpara një letër të bardhë të pashkruar.
“Nxije, mund të bëhesh Van Gog!”, thotë në gjuhën time një gjon.
Veç kujdesu, Imzot, mos shfaqet përsëri ai i paudhi,
shigjetëndezuri diell dhe ëndrrat e bukura m’i zbon.
FTESE
... ju, xixëllonja, që ju ndiqja kopshteve me sandale gome
dhe me pantallonat e babait, që gjer në gju i shkurtoja,
me dritëzat në grushtin tim, e mbani mend, më lumturonit,
pastaj, më vinte keq për qershijat në errësirë
dhe ju lëshoja.
... ju fluturat pendëngjyrosura, me fustane të buta mëndafshi,
që ju ndoqa pa dashur,
vetëm që të bëja detyrat e shtëpisë në një mësim biologjie,
ju lëshoja, ngaqë nuk mund t’ju dënoja me burgim të përjetshëm
në kuti bosh shkrepsesh, si brenda një qelije.
... ju milingonat e heshtura, që gjithmonë punën tuaj shikonit,
përfshirë në atë punën gjigande që bënë kinezët e largët
për Murin e Madh të historisë,
mund t’ju shkelja kur të doja me këmbën time si liliputët,
por nuk iu ngaja, ishit ustallarë të shtëpisë.
... ju pemë të oborrit tim dhe atyre të fqinjve të hershëm,
që ju kam hypur sa herë kam dashur, shumë më tepër
se gomarit tonë dhe mushkës xanxare,
nuk iu rropa me biçak lëkurën si këmishën e hollë,
nuk iu theja si krahët e njomë bisqet fillestare...
... ua kam nevojën tani pas kaq e kaq vitesh,
të më dilni për zot në ca çaste të vështira:
afron gjyqi im, ndaj ju lutem, dëshmoni
se përveç prapësive, kam bërë edhe gjëra të mira.
PIKELLIME
1.
Dëgjon në xham të parin shi?
Re, si gra në ngushëllim, mbushin qiellin.
Dërgojnë letra poshtë, kushedi,
bëhen tre vjet që humbëm diellin.
2.
Mbase e bëri qëllimisht
të hidhur jetën,
Zoti.
Të ngushëllohen të vdekurit,
se është kot së koti.
3.
Mos më çaj më kokën me të njejtën pyetje:
të dua më apo nuk të dua (!)
Më banojnë përbrenda
dashnoret Poezi dhe Vuajtje.
Ty ku të të vë, nuk më thua?!
VJERSHA ME E BUKUR
Nëqoftëse diellin mund ta bëja mik,
s’do më shkrinte fjalët nëpër vjersha.
Nëse hëna s’do më konsideronte armik,
do më ndrinte gjer tek ajo që desha.
Nëqoftëse do të gjeja një papirus të pashkruar,
do të shfaqeshin fjalët që Homeri shpiku.
Nëse do të gatuaja rrufe nëpër duar,
do të digjja shtegun nga dashuria më iku.
Ah, në mund t’i kisha të gjitha këto
- të miat, s’do mend, jo të huaja -
të thurrja vjershën që dashuria më do,
me të dyja duart ta nënshkruaja.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen