Ç’borxh i pati fshati, vallë atij qyteti,
Ç’të mirë i kish bërë, që të mirë s’gjeti?!
Mori për dhuratë, shtatë ballë tërmeti,
Një zanë prej mali, një sirenë deti.
S’ish par’ asaj ane, një e tillë femër,
Gratë shihnin vëngër, si të ishe shemër,
Doktoreshë të thonin, dhe pse kishe emër,
Bridhte stetoskopi, o zemër më zemër.
Moj ç’e bëre fshanë, të ndihej sëmurë,
Gjysma myslimanë dhe gjysma kaurë,
Seç u dogjën pleqtë, me temperaturë,
Të gjorët kërkonin, t’u bëje një kurë.
Nga hiret që mbaje, djemtë seç i çmënde,
Netëve mes fshatit, mbaheshin kuvende,
Kur bënin be burrat, zinin kokën tënde,
Gratë fillikate, flinin nëpër kënde.
Ç’ishte më e keqja, nuk po bëhej punë,
As çoban’ i fshatit, s’vishej më me gunë,
Nuset turfullonin, shfrynin si furtunë,
Nëmnin e mallkonin, ata që të prunë...
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen