Buqetë poetike nga Zeqir Krasniqi

Zeqir Krasniqi

VËLLAIT TIM

Koha ngutet
Vëllai im
Sjell kujtime të hidhura

E kam parë si rrëfen për dritën
Rrugët e mallit i shkrin
Me lotët e pikëllimit

Zemērshkrumbi i moteve pa gjumë
Ia mendoj një këmishë një qiell
Prej nga as emri nuk i flet

Mordja rrufeve zbret
Vret nga pak durimin
Dhe mallin tek shkrihet në pritje
Vret

1992



MOS MË KËRKONI

Mos më kërkoni
Nëpër udhëkryqet e botës

Të varri i Kostandinit
Heq valle me Doruntinën

Aty ku krushqit u gjakosën
Çdo natë shoh ëndërr hije

Mos më këkoni më
S'jetohet dot me eshtra në krahë

Prishtinë, 1992




MIKES

Do të kthehesh një ditë
Mikja ime
Nuk ka rëndësi
A do të më gjesh mua
Apo fijet e barit të tharë

Ti do të kthehesh
Në shtegun e fjalës sime
Dhe s'di a do ndalesh

Unë këngëtar i netëve të shurdhëta
S' e kam ndier mordjen

Në u kthefsh kthehu në pranverë
Se dimri i ha zogjtë vet

Mos e harro këngën e dhembjes
As mallin e stinës së fundit

Prishtinë, 1993




ORA E DHEMBJES

Ora e Dubovikut zgjuar rri
Pret dasmorë që s'duken
Trok Kali shqelmon
Në Perëndimin e Zi

Duboviku ëndërron
Atdheun të lagur në shi
Korbat e ikur
Që s'kthehen më

Pastaj
Bie këmbanë e dhembjes
Deri në amshim

Prishtinë, 1994




BREGU I PIKËLLIMIT

Nëntë plagët e Gjergjit
Për nëntë shekuj nuk shërohen

Ç'errësirë kish rënë mbi Iliri
Kur në ato momente të vështira
Driadat sollën pikëllimin
Me kurorën e vdekjes endeshin vetëm

Tërë jetën diçka thërmohet
Plagët e Gjergj Elez Alisë klithin
Në kullën e shpirtit

E motra mëkon me lot
Orën e dhembjes dëfton me vete
Fjalët lidhen për këmbane

Mbase diçka ngjan në log
Dhe në breg të pikëllimit

Prishtinë, 1994




EJA NË VDEKJEN TIME

Në vitin O
Eja në vdekjen time
Do të jetë ditë me diell
Aty do të shohësh
Si qan Verbëria
Ki kujdes në hap
Çdo ecje flet

Mos u ndal në mole
Mos u ndal as në dete
Eja në vdekjen time
Pikërisht në çastin e varrimit

Dielli do të jetë sa buka
Dashuria loton si qielli në shi
Mbi faqen tënde buzëzeza njelmësi

Nuk më duhen rrobat e vuajtjes
As vaje as zhurmë të mëdha

Këmisha ime s'mund të ketë numër tjetër
Këmbët shtrirë në shtratin tim
Nuk do të jenë kurrë të tjera
Stina ime do të jetë vera

1994



BIJËS SIME

(Yllkës)

Thanë veriu e ngrin
Fryn erë e shkrin
Mbase edhe pas viteve dy mijë

Syleshët në lojë me eshtra
Disfatën festojnë
Ujkojnat shkretuan bjeshkët
Sa shumë ulërijnë e kafshojnë

Rrahur në veri tërbuar në erë
Ç'ishte ç'është s'do jetë përherë

Prishtinë, 1994




PIKËPJEKJA

Nëse e shihni fëmijën tim
I thuani nëna nuk qanë më

Mbi atdheun e përlotur
Dhe kur digjen trarët e shtëpisë
Të gjitha të zezat plasin

Në këtë kohë plot pikëllim
Le të ma kthejë mallin
Kujtim për dhembjen e fisit

Nëse e shihni fëmijën
Në prehërin e nënës
I thuani lamtumirë
Kohë e zezuar

Prishtinë, 1994