Ymer Nurka: Cikël Poetik

GJYSMA

Adami, një gjysmë njeriu,
I pari, mbi Botën e vjetër,
Nga që s’ishte i plotë vetiu,
Nga vetja e shkul gjysmën tjetër.

Adami dhe Eva, dy gjysma,
Të parët, që lindën, veç gjysma,
E gjysmat, që lindën nga gjysmat,
Veç gjysma lindin, si gjysmat.

Kështu, qysh atëherë dhe sot,
Në horizontet e jetës pa skaj,
Gjysma, ndjek gjysmën më kot,
Në kërkimin e gjysmës së saj.

Miliarda gjysma janë bërë,
Prej gjysmës së Adamit në Tokë.
E prapë, po t’i mbledhësh të tërë,
Një njeri, nuk e bëjnë të plotë.



MIKROFONI 

(fabul)

Kafshët një ditë me një mendim
Për "të drejtat" bënë tubim
Në tribunë me vrap i pari
Fjalën seç e merr gomari.

Mikrofonin afron pranë
Dhe pëllet sa tund dynjanë
Papritmas dhe menjëherë
Pëllasin me mijra të tjerë.

S'ish shaka mijra gomarë
Oshëtiu bota mbarë.
Thotë veshua me gëzim
"Ja çdo të thotë solidarizim!"

Të gjitha kafshët nga ky shkak,
Ja mbathën dhe ikën me vrap.
Tek pa kafshët të vraponin
Ikën edhe mikrofoni.

Veshos i hipën inati.
Thotë me vete: "po ky ç'pati?
Ej ndalo ti, ku po shkon?
Kam nevojë për mikrofon."

Mikrofoni vështron pas
Veshos seç ia kthen në çast:
"Për gjithçka mund të kesh nevojë
Veç për mua kurrë s'besoj".



ROMANCË PRANVERORE

Çomë moj agimeve!
Zgjomë prej vegimeve!
Të të ndez shkëlqimeve
Si ylli ndër yj.

Merrmë ndënë sqetull-ë!
Shpjermë moj të fjetur-ë!
Lermë në të tretur-ë!
Thellë në shpirt të hyj!

Merrmë fluturimeve!
Lërmë ëndërrimeve!
A s'më fal gëzimeve
Gjithë rrezet në sy!

Zgjomë moj veguar-ë!
Mbamë moj të zgjuar-ë!
Ndizmë në të shuar-ë!
Si era, më fryj!

Lodrojmë blerimeve.
Tretemi burimeve.
Puthje-përqafimeve,
Çmendemi të dy!



MOSMIRËNJOHJA 

(fabul)

Brenda në varkë, në mes liqenit,
Seç po i thotë i zoti, qenit:
"Je mik i mirë dhe me përvojë.
Të kam besnik në çdo nevojë.

Me thënë të drejtën, cilësit’ e tua
Ti vetë s’i pate, m’i more mua.
Njeriu vetë, që në koh’ të lashta
Asgjë prej gjëje s’mësoj nga kafsha.

Ndërsa vet’ kafshët, ashtu vetiu,
Shumë gjëra morën nga zot njeriu"
Vazhdon biseda plot zhurm’ e bujë,
Kur barka shpohet dhe zë fut ujë…

Kështu dhe qeni bashkë me të zotin,
Të shpëtojnë kokën, filluan notin
Kur sapo dalin në breg të liqenit,
Prap zot-njeriu i thotë qenit:

"E pe or mik, të mos kishe zot,
Do ishe mbytur, s’do delje dot."
Por qeni i mirë, që i njeh ligjet,
Dëgjon të zotin dhe prap s’përgjigjet.

Nga larg, dikush, në breg të liqenit,
I bën një pyetje të zotit të qenit:
"Që çave ujin qe shumë i zoti!
A nuk më thua me çfarë noti ?"

Pa ia kthen tjetri me pamje trimi:
"Me not balene", "me not delfini",
"Me not bretkoce", "me not ariu"
Veç me "not qeni", nuk thosh njeriu…

"Eh -mendon kafsha -kujt i jap besë!
-Se mosmirnjohja, a ka më ves?
Ç’po ndodh me njerëzit, do ia lëmë kohës!
Ku po çojnë botën këta mosmirënjohës."




KËNGA E CIGANES

Ç’u mpleks ar' i bardhë, me arin e zi,
Nga dashni e tyre, seç më dole ti,
Linde kaq e vogël, sa një kulumbri,
Mamanë arixhofkë, babain gaxhi.

Ç’u rrite pas nënës, luginash të thella,
Një krah, plot me shosha, tjetrin, me umbrella,
Fustanin, me kinda, linjën, me dantella,
Kush të përshëndeste, ti e ftoje "Ella!"

Me këmbën e zbathur, me shkelje ndër zalle,
Cili të erdh’ i vdekur dhe ti nuk e ngjalle?!
Ç’të lidhte magjia e zgjidhje me falle,
Bëje fukarain, të ngjante pa halle.

Tek kasollja jote, rrethuar me shelgje,
Fytyrën zeshkane, ma shihje ndër pellgje,
Çunave të bardhë, ju punoje rrengje,
Ndërsa arixhinjtë, ngarkoje me dengje.

Me doçkat e vogla, më thurje kofina,
Kur ia merrje këngës, ta mbante lugina,
Pastaj iso mbanin, kodra e kodrina,
Në gjunjë ç’i ule, një ushtri me trima.




EPOPE LESHI 

(fabul)

Tek hanin kripë te një koritë,
diç po mendonin dhentë dhe dhitë.
Deshtë dhe cjeptë diç po përtypin:
"Vallë në pushtet, si mund të hypim?"

Çohet përçori bën strategji:
"Duhet së pari të ngremë parti.
Të marrim pushtet -thotë kryecjapi
Duhet të joshet elektorati."

"Çfarë të premtojmë -thonë ca desh
Kur soji ynë ka vetëm lesh?"
Në mes të vathës vërret një cjap:
"Leshin që kam me qejf e jap.

Lesh të premtojmë dhe marrim rol.
Prodhimi ynë është monopol.
Se ka kush tjetër, tonin prodhim,
prandaj t’ia nisim me një tubim"

Të zbatojnë planin, s’e çuan gjatë,
në garë të leshtat hynë në fushatë
Pa mblidhen kafshët në mes të sheshit,
na mban miting, parti e leshit.

Një kapo dash goxha sheleg,
na hap mitingun, si një strateg.
Ia nis fushatës më kompetenti:
"Ti rritet leshit dhe rendimenti!

Se po fituam, ne si parti,
s’do jetë vëndi më lesh e li.
Do iki liri, do mbetet leshi"
Nga brohorimiat, na tundet sheshi.

Plot me parrulla dhe me pankarta,
s’kish ndjerë vëndi fjalë më të zjarrta.
Vazhdon premtimin edhe nuk soset
një përfaqësues, nga gjithë qoset:

"Të tirret leshi, me dit’ e natë!
Qilim t’a bëjmë, tokën e ngratë!
Do rritim lesh do vjelim lesh,
lum si ti popull, që do na kesh.

Importe lesh, eksporte lesh,
bollëk o popull, pa fund do kesh.
Vërini fjalët ju vath në vesh,
mendoni lesh, të fitoni lesh!

Dhe mall e gjë, ti do këmbesh
jo me monedha, por vetëm lesh.
Do jepni lesh, do merrni lesh"
Nga ovacionet tundet një shesh.

"Do zëmë vrimat, vetëm me presh"
Bën lapsus tjetri, mitingu qesh.
Në çast merr furkën dhe fjalën kapi
kryeleshtori, një farë cjapi:

"Për ju o popull do hapim punë,
pa dhe mirqënia do derdhet lumë.
Se mjaft u ropët e patët pisk!
Tash vegla pune, janë krëhër e brisk

E na e rrojçi, me dit’ e natë
Leshin e butë, leshin e gjatë!
S’do ketë më lypës, as dhe të mjerë,
se që të gjithë do jenë berberë.

Do bëjmë shtet, do bëjmë art ,
do prodhojm’ lesh, me posht e lart.
S’ke ç’e do jetën dhe po ta kesh,
po s’veshe lesh, po s’pate lesh.

Do rrisim mjekrat, me cjep e desh,
jo më për modë, po veç për lesh.
Edhe mustaqet bash vesh më vesh,
ne do t’i rrisim shpesh e më shpesh"

E zgjatet leshi e tirret leshi,
një dele plakë, furkën ç’e ngjeshi:
"Do prodhojmë lesh, de more de,
lum si ti popull, mezi na ke!

"Se jeni ju, pa jemi ne"
vazhdon refreni dhe sot si dje.
"Do fluturoni vetëm me presh"
Bën lapsus delja, mitingu qesh.

E zgjatet leshi e tirret leshi,
s’mbaron mitingu, s’boshohet sheshi.
Dhe varfëria na shkoj e vate:
"Do ngremë fabrika e kombinate.

Me leshin tonë, do vlojë puna,
do bëjmë shajake, do bëjmë guna.
Bashkë me cjeptë dhe ne shelegjet
do të bllokojmë botën dhe tregjet.

Dhe historisë do ia kthejm’rrotën,
veç ju o kafshë na jepni votën.
S’fitojmë ne, por begatia,
parti e leshit është mrekullia.

Të gjitha popull, në do t’i kesh,
na jepni votën, t’u japim lesh.
Tokën dyshek do kesh prej nesh
dhe këmba jote do shkelë në lesh.

Të t’bëjë rehat, me trup dhe xhan
dhe qiellin lart do bëjmë jorgan
Lesh mal e fushë, lesh qiell e dhe,
për ju o kafshë do bëjmë ne."

Llomotit goja, gjuha s’ka fre,
dëgjojnë kafshët dhe pse s’kanë nge.
"Do japim lesh, do merrni lesh,"
nga brohoritjet, tundet një shesh.

"Do t’i mbulojmë, me sy e vesh,
se s’ke ç’i do dhe po ti kesh."
Nga fjal’e leshit, seç u bë nami,
ish kryefjala, kryesllogani.

Malet po binin e tundet sheshi,
s’reshtet premtimi nga fjal’e leshit.
Fjala merr dhenë e dot nuk ndalet,
televizioni, me gjith’ kanalet.

S’pushojn’ gazetat, me dit’ e natë
e tjerrin lesh, oh ç’lesh të gjatë!
Me lesh gënjeshtrash, na thuren rrjetat,
ku ranë brenda, gjith’ të vërtetat.

Pa fund reklamat, pa fund dhe spotet
dhe bota qeshet dhe vëndi kotet.
Populli end, me dit’ e muaj,
herë lesh prej vëndi, herë lesh të huaj.

I bën gërsheta, e ç’ta bëjë tjetër
leshin e ri, leshin e vjetër.
I bëjnë reklamë, gjithandej leshit,
aq sa e çanë timpan’ e veshit.

Flet nga tribuna, njëra nga dhitë:
"S’do t’i çojmë dëm, as kakërdhitë.
Për kokrrat tona keni nevojë,
si karamele t’i mbani në gojë.

Me plehun tonë lulëzon bujqësia…"
Vazhdon fjalimin e s’mbaron dhia.
"Për fjal’ të leshit, ju bëjmë be,
Votoni ju, të fitojmë ne."

Në mes të turmës, një ujk ia ngjesh:
"Rrofshi e qofshi, me cjep e desh!
Se jeni ju, pa jemi ne,"
kënaqen kafshët; "Oh, ç’gurgule!"

"Do zoti zgjedhjet fitojn’ të leshtat!"
Me gaz urojnë morrat e pleshtat.
"Se ndër kolltuqet dhe mbi postiqet,
do ndajmë postet edhe ofiqet."

Ja, ovacione bëjnë nga fushat
bashkë me krimbat, edhe këpushat:
"Fitore e tyre, është dhe e jona…
E mbuloi vendin, qelbi dhe kroma."

Premtim i leshit, o le…le…le…
Të kërkojm’ fundin e fund nuk ke.
E koha ikën, ec e ta zesh,
E vëndi bëhet, lesh e më lesh.

Na çanë rrodhet,na mbyti leshi,
pa fund premtimet, s’boshohet sheshi.
Vazhdojnë furkat, me dit’ e natë,
tjerrin e endin, leshin e gjatë.

"Tu japim lesh, na jepni votat,"
poster më poster, u luten kokat.
"Kush vjen me ne, shkon në Evropë."
gjokset e tyre, lindur me gropë

Flasin e flasin, si baballarë,
ngarkojn’popullin, si t’ish gomar.
Vënë mbi samar, dhe hejbe leshi,
plot me premtime, sa s’i mban sheshi.

Kur në mes turmës, seç pëllet demi:
"Më thoni, kafshë, ku vallë vemi?
Ku vallë shkojmë, askush s’e di
O vënd pa busull, me shumë parti!

Ç’demokraci, ç’fushat’ e rrallë,
votojnë të vdekur, si t’ishin gjallë
S’votojn’ të gjallët,, si t’kishin vdekur,
premtime leshi, shiten për hekur.

Fillim i tyre, na tregon fundin
Hejbet përçorët, tundin e shkundin.
Po qelbet vëndi, me erë përçorësh.
U bënë fushatat, shkoll’ oratorësh.

Na japin leshin, ju endim leshin
edhe nga prapa, na tundin preshin
Na nxiu stresi, si tym’ i pishës,
na hëngrën shpirtin, këta plangprishës?

Valojnë flamujt, tundin dhe brirët,
thua leshtorët janë më të mirët?!"
E endet leshi e tirret leshi,
e zgjatet filli, s’boshohet sheshi.

E vitet shkojnë bëhen dekada,
premtim i leshit na ndjek nga mbrapa.
Parti e leshit, syleshët ne,
vazhdon pa fund kjo Epope.