Shkruan: Haxhi MUHAXHERI
Dashuria e shqiptarëve për shtazët e shpendët dhe pagëzimi me emrat e tyre
Vërtete, ne si popull jemi treguar kurdoherë human dhe kemi dhuruar vetëm dashuri. Shqiptaret nje dashuri te madhe e kanë shfaqur gjithmonë edhe ndaj shtazëve dhe shpendëve. E ti dush kafshët dhe shpendët, është përnjëmend fisnikëri. Populli ynë jo vetem qe i ka dashur, ushqyer dhe mbajtur ne shtëpi ato, por edhe i kanë adhuruar dhe kanë marrë emrat e tyre për vete.
Kësisoj, shumë prinder pas sjelljes se fëmijeve të tyre në jetë, kanë vendosur qe ata ti pagezojnë me emrat e shtazëve dhe shpezëve qe më së shumti i kanë adhuruar dhe dashur! Prandaj sot të shqiptaret janë shumë të përhapur emrat, si:
01. Luan - i
02. Pëllumb - i
03. Sokol - i
04. Sokoleshë
05. Bilbil - i
06. Shqiponjë
07. Skifter - i
08. Shpend - i
09. Dallëndyshe
10. Dren - i
11. Drenushë - a
12. Shotë
13. Gjeraqinë
14. Zog - u
15. Zogë
16. Zogëz
17. Fellëzë - Thëllëzë
18. Laureshe
19. Bletë
20. Flutur - a
21. Dem - i
22. Dash - i
23. Sutë - a
24. Hut - i
25. Ujkan
26. Sorkadhe
27. Petrit - i
28. Astrit - i
29. Delfina
30. Kanarinë
31. Asllan (Luan)
32. Rudina
33. Gusë - a
34. Bibë - a
35. Bibaj (mbiemer)
36. Taraku (mbiemer)
37. Knusi (mbiemer)
38. Pula (mbiemer)
39. Bufi (mbiemer)
40. Sykë
41. Uk -a -u
42. Bal - i
43. Mul - a
44. Daci (mbiemer)
45. Gjeli (mbiemer)
46. Galë
Ja si i shpjegon fjalori i shqipes disa nga këta emra:
L U A N: ( m. sh.)
•1. zool. Kafshë e egër gjitare, e madhe e mishngrënëse, me lesh të shkurtër e të verdhemë, me një tufë qimesh në fund të bishtit (dhe te mashkulli me një kreshtë a kurorë qimesh të gjata në qafë e rreth kokës), që ndodhet në disa vise të Afrikës, të Azisë etj. dhe që mbahet si kafsha më e fortë në përleshje me të tjerat. Gjuetia e luanëve. I fortë si luan. Luftoi si luan.
• 2. fig. Njeri trim, guximtar e i fortë. Luanët trima (partizanë).
• 3. fig. Përd. mb. m. sipas kuptimit 2 të emrit Djalë luan. * Pjesa e luanit libr. iron. pjesa më e madhe e më e mirë e diçkaje, që e merr më i forti për vete pa përfillur të tjerët LUANI I DETIT zool. Lloj foke e madhe e me veshë, që jeton zakonisht në oqeane.
P Ë LL U M B: ( m.sh. zool.)
•1. Shpend i butë a i egër me krahë të shkurtër, me pendë të bardha ose ngjyrë hiri në të kaltër, me gushë pak të dalë dhe me pupla në këmbë, që mund të bëjë fluturime të gjata dhe që mbahet si simbol i butësisë, i pastërtisë, i bukurisë dhe i paqes. Pëllumb i butë. Pëllumb i egër. Pëllumb poste. Çift pëllumbash. Gugatje pëllumbash. Kafaz pëllumbash. Mish pëllumbi. Vezë pëllumbi. Gjuetia e pëllumbave. I butë (i bukur, i urtë) si pëllumb. Si pëllumb i shkruar shumë i bukur.
• 2. fig. përk. Fëmijë a djalë i vogël, i bukur dhe i dashur. Pëllumbi i nënës! Fli, mor pëllumb!
• 3. fig. iron., shaka. Përdoret kur i drejtohemi dikujt me një qortim të lehtë etj. Ku ishe, mor pëllumb? Na erdhi ky pëllumbi. *
S O K O L: ( m. sh.)
•1. zool. Shpend grabitqar me sqep të kthyer dhe me krahë e thonj të fuqishëm; petrit. Sokoli kthetrazi. Hidhet si sokol.
• 2. fig. Djalë a burrë, zakonisht shtathedhur, trim e i zoti, petrit. Sokol mali. Sokol me fletë. Sokolat e brigadës (e batalionit). Sokoli i nënës! përk.
S O K OL E SH Ë: ( f. sh.)
•Vajzë a grua zakonisht shtathedhur, që shquhet për trimëri e për shkathtësi në punë; gjeraqinë. Sokoleshë mali. Sokoleshat e Malësisë. Sokoleshat e brigadës. Grua sokoleshë. Luftuan si sokolesha.
B I L B I L: ( m. sh.)
•1. zool. Zog i vogël shtegtar; me pupla të përhime në bark dhe te murrme në krahët, që njihet si këngëtari më i mirë ndër gjithë zogjtë. Bilbil pylli. Bilbil uji. Zë bilbili. Kënga e bilbilit. Këndon si bilbil. Fëmija është bilbili i shtëpisë.
• 2. Mjet i vogël me një pip, te cilit i fryjmë për të nxjerrë fërshëllimë. Bilbil druri. Bilbil i gjyqtarit të lojës (i policit, i rojës). Bilbil fëmijësh. Fërshëllima e bilbilit. Lugë me bilbil. I ra (i fryu) bilbilit.
• 3. Reze për të mbyllur dritaret, me një thith me sustë i cili hyn në një unazë. Bilbila për dritare.
• 4. përd. mb. Që këndon shumë bukur; që flet shpejt e bukur; që është i mprehtë, që e kap shpejt diçka. E ka gjuhën bilbil. Është bilbil nga goja. I ka veshët bilbil. * Bilbil gjyzari figurë e përrallave popullore: bilbil me zë shumë të bukur, që paraqitet sikur bën çudira. U bë bilbil u ndreq, u bë lule (për njerëz qe nuk kanë qenë të rregullt). Mbeti bilbil mbeti fare pa gjë ose pa njeri. Ishte si bilbili në kafaz ishte i mirë e i zoti dhe i kishte të gjitha për të jetuar por nuk kishte liri; ishte pa liri e pa shpresë.
SH Q I P O NJ Ë: ( f. sh.)
•1. zool. Shpend i madh grabitqar, me sqep të kthyer, me kthetra të gjata e të forta dhe me sy të mprehtë, që rron në male e në stepa dhe mbahet nga shqiptarët si simbol i lirisë e i trimërisë; shqipe, shkabë. Shqiponjat e maleve tona. Krahët (kthetrat) e shqiponjës. Sy shqiponje. Fole shqiponje. Sulet si shqiponjë. Më mirë shqiponjë një ditë, se sorrë një vit. fj. u.
• 2. fig. Njeri trim, i guximshëm, sypatrembur e krenar; njeri shumë i zoti e i shkathët. Shqiponjat partizane. E ka shqiponjë këtë djalë (këtë vajzë).
• 3. bot. Bimë shumëvjeçare zbukurimi, përherë e gjelbër, me gjethe të mëdha e të prera thellë, që u përngjajnë krahëve të shqiponjës, luleshqiponjë. * Shqiponja dykrenore vizatim i një shqiponje me dy krerë në stemën dhe në flamurin e Republikës Popullore Socialiste të Shqipërisë. Shqiponja nuk ha miza fj. u. njerëzit e shquar nuk merren me çikërrima e me gjëra të ulëta.
S K I F T E R: ( m. sh.)
•1. zool. Shpend grabitqar me sqep të kthyer e me kthetra të fuqishme, që rron nëpër shkëmbinj; fajkua. Skifteri kthetrazi. Krahët e skifterit. Ra në thonjtë e skifterit. E rrëmbeu skifteri. Hidhet (sulet) si skifter.
• 2. fig. Njeri trim e i vrullshëm në sulm.
SH P E N D: ( m. sh. zool.)
•1. Kafshë kurrizore me trup të mbuluar me pendë e me pupla, me dy krahë, me dy këmbë e me sqep, që bën vezë dhe që në përgjithësi mund të fluturojë; klasa e këtyre kafshëve. Shpendët shtëpiakë. Shpendët e egër. Shpendë shtegtarë (të përhershëm, endacakë). Shpendë ujës (uji). Shpend i balsamosur. Shpend deti. Shpend gjahu. Mish shpendësh. Plehu i shpendëve. Shtimi i shpendëve. Rritësit e shpendëve. Thertore shpendësh. Sëmundjet e shpendëve.
• 2. krahin. Kafshë a zogj që jetojnë në natyrë në gjendje të egër. Shpendë gëzofi kafshë si dhelpra, kunadhja e lepuri. Shpendë puplash zogj si pata, rosa, thëllëza, shaptorja etj.
• 3. euf. Ujk; kafshë grabitqare. Ia hëngri shpendi dhinë. Ruanin natën mos vinte shpendi. * Ha qen e shpend shih te QEN,~I. Kolera e shpendëve veter. shih te KOLER/Ë,~A.
D A LL Ë N D Y SH E: ( f. sh.)
•1. Zog shtegtar i vogël sa trumcaku, me krahë të mprehtë, me bisht të bigëzuar si gërshërë e me sqep të hollë, që fluturon shpejt e me zhdërvjelltësi të madhe dhe e bën folenë zakonisht nën strehët e ndërtesave. Foleja e dallëndyshes. Erdhën dallëndyshet. Dallëndyshet janë lajmëtaret e pranverës.
• 2. Pjesë e avlëmendit, e ndarë si bigë, që shërben për të mbajtur varur lisat e pëlhurës.
• 3. Kunj i vogël druri që lidh dorezën e parmendës me shtizën.
• 4. Pjesa e butë e thundrës së kalit. * Dallëndyshja e parë shenja e parë e diçkaje që do të vijë me shumicë; ai që çan i pari drejt diçkaje të re e pak të njohur. Qumësht dallëndysheje shih te QUMËSHT,~I. Janë si zogjtë e dallëndyshes janë fare të brishtë e të pafuqishëm dhe kanë nevojë për ndihmë, përkrahje e kujdes të drejtpërdrejtë. Me një dallëndyshe (me një lule) s'vjen pranvera (behari) fj.u. shih te LUL/E,~JA. Bar dallëndysheje bot. shih te BAR,~I I.
D R E N U SH Ë: ( f. sh.)
•1. zool. Femra e drerit, sutë.
• 2. përd. mb. fig. E urtë dhe e butë (për një vajzë a nuse).
SH O T Ë: f. sh. zool., krahin.
•Një lloj rose e madhe; rosë. Shota të egra.
GJ E R A Q I N Ë: ( f. sh.)
•1. zool. Shpend i madh grabitqar, me pendë të larme, me krahë të gjatë dhe me kthetra; petrit.
• 2. fig. Grua e shpejtë dhe e shkathët.
• 3. Përd. mb. sipas kuptimit 2 të emrit. E ka nusen gjeraqinë.
Z O G: ( m. sh.)
•1. zool. Kafshë e vogël kërbishtore, me trupin të mbuluar me pupla, me sqep të brirtë, me dy këmbë dhe me krahë për fluturim, që shumëzohet me anë të vezëve; emër i përgjithshëm për shpendët e vegjël si trumcaku, dallëndyshja, bilbili etj. Zog i bukur. Zogjtë shtegtarë. Zog këngëtar. Vezë zogu. Fole zogjsh. Tufë zogjsh. Cicërima e zogjve. Zë zogj. Vrau një zog.
• 2. I vogli i një shpendi. Zog pule (pate, shqiponje, petriti). Zogu i dallëndyshes (i korbit). Zogj inkubatori. Rritja e zogjve. Klloçka me zogjtë. Çel zogj.
• 3. krahin. I vogli i një kafshe, pjella. Zog maceje. Zog gomari. Zogjtë e arushës.
• 4. krahin. Bir. Zog malësori. Zogu i shqiptarit.
• 5. anat. Muskuli i gjymtyrëve, zogthi. Zogu i krahut muskuli i llërës. Zogu i këmbës pulpa. * Nxjerr (çel) zogj iron. a) dergjet në shtrat, lëngon për një kohë të gjatë; b) rri për një kohë të gjatë në një vend pa bërë asnjë punë, rri kot. Me pula e me zogj shih te PUL/Ë,~A. Si zog pa pupla shih te PUP/ËL, ~LA. Është bërë me rrashta zogjsh është bërë pa një mbështetje të sigurt, qëndron fare në ajër; nuk e ka të gjatë, do të prishet shpejt. Nuk guduliset me pupël zogu shih te PUP/ËL,~LA. I iku (i shpëtoi) zogu nga dora nuk arriti ta shfrytëzonte rastin si duhej, nuk qe në gjendje të bënte diçka kur iu dha mundësia. Është si zogu mbi cipal shih te CIPAL,~I. Janë si zogjtë e dallëndyshes shih te DALLËNDYSH/E,~JA. Janë si zogjtë e klloçkës shih te KLLOÇK/Ë,~A. S'ka zog (bir) nëne thjeshtligj. shih te BIR,~I. Mbetën si zogjtë pa klloçkë shih te KLLOÇK/Ë,~A. Mbetën si zogjtë e korbit shih te KORB,~I. U shpërndanë si zogjtë e korbit shih te KORB,~I. Vë pulën në zogj i vë punët në vijë, i rregulloj punët. Bufi mburr zogjtë e tij iron. shih te BUF,~I. E mban si zogun majë gjembit dikë shih te GJEMB,~I. Me një gur (me një të shtënë) vret dy zogj shih te GUR,~I. Mbaje (ruaje) zogun sa e ke në dorë! fj.u. shfrytëzoji të gjitha mundësitë që të jepen për të arritur diçka, mos e humb rastin kur të vjen. Lule zogu bot. shih te LUL/E, ~JA. Zog bari zool. lloj shpendi i vogël, i egër, në ngjyrë të barit. Zog blete zool. bregca. Zog bore (zog dimri) zool. bores, zborak. Zog çaush zool. zog arash me sqep të kthyer, me pendë në ngjyra të ndryshme dhe me kaçul mbi kokë. Zogu dervish zool. laureshë me kaçirubë, çafkëlore. Zogu i dhenve zool. bishtatundësi. Zog miu (zog ferre, zog shtrige) zool. ferrës, cinxami. Zogu mizë zool. kolibri. Zogu i natës zool. lakuriqësi i natës. Zog nuseje (zog rrëfeshku) zool. kryeartëza.
Z O G Ë: ( f. sh.)
•1. Pulë e re, që nuk ka filluar ende të bëjë vezë. Rritja e zogave. Theri një zogë.
• 2. Bletë e re. Mjaltë zogash.
• 3. përk. Vajzë a grua e re dhe e bukur.
Z O G Ë Z: ( f. sh.)
•1. Zvog. e ZOG/Ë, ~A. I mblodhi zogëzat.
• 2. kryes. sh. Vrangullat. Zogëzat e avlëmendit
F Ë LL Ë Z Ë - TH Ë LL Ë Z Ë: ( f. sh. zool.)
•1. Zog i madh sa një pëllumb, zakonisht me ngjyrë të murrme në të përhime me sqep të kuq, që jeton në tufa fushave e maleve dhe që këndon bukur. Thëllëzë mali (fushe). Mish thëllëze. Tufë thëllëzash. E bukur si thëllëzë. Këndojnë thëllëzat. Doli për thëllëza. Ecën si thëllëzë.
• 2. fig. përk. Vajzë a nuse e bukur. Mori një thëllëzë. * Gjeti vezët e thëllëzës a) arriti a bëri diçka thuajse të pamundur; b) iron. e pa mirë se ç’mund të bënte; e pa sa pisk e kishte. Kusia mbi prush, thëllëza fushë fj.u. shih te KUSI, ~A. Bar thëllëze bot. shih te BAR,~I. Rrush thëllëze bot. shih te RRUSH,~I.
L A U R E SH Ë: (f.sh. zool.)
•1. Çafkëlore. Lauresha e malit. Kënga e laureshës.
• 2. Zog këngëtar, pak më i madh se harabeli, me ngjyrë të përhime e me pika të errëta, që rri arave; çerdhukël.
B L E T Ë: (f.sh.)
•1. zool. Mizë me krahë, me trup të vogël e të murrmë, të mbuluar me push të verdhë, e cila mbledh nektarin e polenin e luleve dhe bën mjaltin e dyllin. Bletë mjaltëse. Bletë e egër. Bletë punëtore. Mizë blete. Mbretëresha e bletëve. Meshkujt e bletëve. Familje bletësh. Thumbi i bletës. Zgjua (koshere) bletësh. Hoje bletësh. Bukë blete pite dylli. Qumështi i bletëve lëng shumë i ushqyeshëm që nxjerrin bletët punëtore nga disa gjëndra të posaçme dhe që ua japin larvave të tyre. Rritja e bletëve. Zukasin bletët.
• 2. përmb. Tërësia e këtyre mizave, që rrojnë si familje në një zgjua; zgjoi ku rrinë këto miza. Lëshon (roit, hedh) bleta. Pres (mbyt, vras, qeth) bletën. Gumëzhijnë si bleta. Vjen si bletë e plotë.
• 3. përd. mb. fig. I shpejtë, i shkathët në punë. * Bletë e vulosur shih te VULOSUR (i, e). Si bletë shkëmbi i padobishëm, që nuk jep fryte (për njerëzit). Ia bëri bletë ia mori mendtë, e trullosi; e ngatërroi keq. Mbledh me bar blete shih te BAR,~I I. Bar blete bot. shih te BAR,~I I. Lule blete bot. shih te LUL/E,~JA. Zog blete zool. shih te ZOG,~U.
F L U T U R: (f. sh.)
•1. zool. Emërtim i përgjithshëm për disa lloje kandrrash fluturuese, me katër krahë të mbuluar me luspa të imëta si pluhur, me ngjyra të ndryshme, me feçkë e brirthë për të thithur dhe për të ndier, disa prej të cilave dëmtojnë bimët. Flutur shumëngjyrëshe. Flutur bishtartë. Flutur mashkull (femër). Flutura e bardhë e pemëve. Flutura e verdhë e jonxhës. Flutur nate. Flutura e mëndafshit. Flutura e lakrës. Flutura e duhanit. Flutura e misrit. Flutura e orizit. Flutura e hambarëve. Flutura e gjembave. Krahët e fluturës. Brirthët e fluturës. Vezë fluturash. Ndjek fluturat. Kap (zë) flutura.
• 2. zool. Krimb i shtypur si gjethe e vogël që rron në gypat e mëlçisë së zezë zakonisht te dhentë dhe shkakton sëmundjen e këlbazës. Flutura e këlbazës.
• 3. Diçka që ka trajtën e një kandrre të tillë ose që lëviz si ajo. Flutur metalike. Flutura e rregullatorit. tek. Flutur për peshkim paftë metalike e ndritshme, me fletë të lëvizshme, që përdoret për të peshkuar. Fluturat e dëborës.
• 4. kryes. sh. Vizatim, qëndismë ose palë, në trajtën e krahëve të kësaj kandrre, që bëhet në një petk për zbukurim. Fustan me flutura.
• 5. përd. mb. Që ka pamjen a trajtën e një kandrre të tillë ose që lëviz si ajo. Kollare (kravatë) flutur. Stil flutur. sport, mënyrë notimi me trup të shtrirë, me kokë të zhytur në ujë e me të dy krahët të hapur, që lëvizen në të njëjtën kohë.
• 6. përd. mb. Shumë i shpejtë e i shkathët; shumë i lehtë. Grua (nuse, vajzë) flutur. Është flutur.
• 7. përd. ndajf. Me shpejtësi, shpejt. Të shkosh e të vish flutur.
• 8. përd. ndajf. Shumë (zakonisht me mbiemrat i lehtë, i shpejtë). Flutur i lehtë. Flutur e shpejtë. * Pesha e fluturës sport, vjet. kategori e boksierëve, e ngritësve të peshave dhe e mundësve me peshë trupore nga 47-52 kg
D E M - I: (m. sh.)
•1. Viç dy-tre vjeç; ka i ri dhe i patredhur, që mbahet për ndërzim. Dem i fortë. Dem race (damazi). Demat e ndërzimit. Kokë demi. Ndeshje me dema. I fortë si dem. E ka qafën si të demit.
• 2. Trari më i trashë që vendoset në dyshemenë e një shtëpie. U thye demi. Demi zgjidhet i trashë.
• 3. fig. bised. Djalë i shëndoshë e i fortë. Është bërë dem. * Dem me brirë shih te BRI,~RI. Mori dem lopa shih te MARR 33. E kap (e zë) demin (kaun) për brirësh (nga brirët) shih te BRI,~RI. Demin e shtron zgjedha fj.u. shih te ZGJEDH/Ë,~A.
D A SH: (m. sh.)
•1. Mashkulli i deles. Dash i bardhë (i zi). Dash i egër dash me brirë të përkulur që rron zakonisht në pllajat e maleve të larta. Dash shyt. Dash i tredhur (tredhak). Dash vargër. Dash race. Dashi i këmborës. Mish dashi. Kokë dashi. Brirët e dashit. Zihen si deshtë. Avash, avash bëhet shelegu dash. fj.u. Dashit të rritur nuk i dridhet briri. fj.u.
• 2. kryes. sh. Pjesët e dala prej guri në të dy anët e vatrës. Deshtë e oxhakut. Deshtë e zjarrit.
• 3. hist. Tra i madh me majë prej metali, që përdorej si mjet për të shpuar muret e kështjellave a për të shpërthyer portat e tyre. E goditnin portën me dash. I shembën muret me dash.
• 4. astr. Yjësia e parë e zodiakut.
• 5. fig. Njeri i shëndoshë, i bukur dhe i hijshëm (sidomos për fëmijët). * Dash me flokë shih te FLOK,~U. Dash me këmborë shih te KËMBOR/Ë,~A. Si dashi me këmborë shih te KËMBOR/Ë,~A. Dashi i kurbanit shih te KURBAN,~I. Shkoi si dash kurbani shih te KURBAN, ~I. Si dashi me rrurëzën shumë mirë, në pajtim të plotë. Kërkon shtjerrat e deshve kërkon diçka të pamundur. Mori dash delja shih te MARR 33. Vajti si lëkurë dashi shih te LËKUR/Ë,~A. Dash hidraulik tek. mekanizëm që shërben për ngritjen e ujit.
H U T: ( m. sh.)
•1. zool. Një lloj bufi, me kokë të madhe e të rrumbullakët, me sqep të shkurtër e të kthyer, që rron nëpër pyje dhe këndon natën sikur vajton. Huti me veshë buf me veshë. Zog huti. Kënga e hutit.
• 2. fig. shar. Njeri i trashë nga mendja; njeri i shushatur, matuf. * U bë hut iku me vrap, iku me të katra (për meshkujt). I ka kënduar huti dikujt i shkojnë punët mirë, i ecën fati.
S O R K A DH E: ( f. sh.)
•1. zool. Femra e kaprollit, kaprolle. Sorkadhe mali. E lehtë si sorkadhe. Ngjitet si sorkadhe.
• 2. fig. Vajzë me trup të hajthëm e të derdhur, e lehtë dhe e shkathët
P E T R I T: ( m. sh. zool.)
•1. zool. Shpend grabitqar i ngjashëm me skifterin, me kurrizin të murrmë a të hirtë, me barkun të bardhë e me këmbët të verdha, që ka sqep të kthyer dhe thonj e krahë të fuqishëm; sokol. I shpejtë si petrit.
• 2. fig. Djalë a burrë i ri, trim, i fuqishëm, i shkathët e guximtar. Petritët e nënave. Ishte petrit (petrit me fletë). Ra dëshmor një petrit.
• 3. fig. Përd. mb. sipas kuptimit 2 të emrit. Djem (burra) petritë.
A S T R I T: ( m. sh.)
•1. zool. Gjarpër i madh me ngjyrë të verdhë e shpesh i shkruar me pika, që është shumë i shpejtë e i shkathët. Astrit me pika. Hidhet si astrit.
• 2. fig. Njeri shumë i shkathët, trime sypatrembur.
DELFIN - A: ( m. sh. )
•Gjitar deti i fuqishëm e i shpejtë, me trup të gjatë deri në tre metra, me kurriz të zi e me bark të bardhë, me turi të zgjatur e me dhëmbë të mprehtë, që jeton në tufë e ushqehet me peshk dhe që shpesh u vihet pas anijeve. * Stil delfin sport. shih te STIL,~I
K A N A R I N Ë: ( f. sh.)
•1. zool. Zog këngëtar sa trumcaku, me trup të bukur e të shkathët, me pupla në ngjyrë të verdhë të hapur, që mbahet në kafaz për zërin e tij të këndshëm.
• 2. fig. përk. Vajzë e hijshme, që ka zë të bukur.
B I B Ë: ( f. sh.)
•1. Zogu i vogël i patës ose i rosës. Bibë pate (rose).
• 2. Pulë deti; zogu i pulës së detit.
• 3. fig. keq. Grua ose vajzë e trashë nga mendja. budallaqe. * I shtypur me këmbë bibash i trashë nga mendja, i shushatur. Bar bibe bot. shih te BAR,~I.
G A L Ë: ( f. sh.)
•1. zool. Stërqokë. Tufë galash. Fluturojnë galat.
•2. Dele e zezë; lopë e zezë.
•3. përd. mb. Që i ka qimet të zeza (për lopën a delen). Dele (lopë) gale.
Veç meje, në gjetjen e këtyre emrave kontribuan edhe Dan Kosumi, Rrahim Sadiku, Halil Xani, Agim Metbala, Fehmi Spahiu, Nexhmi Graca, Rexhep Dedushaj, Sadik Përvetica, Ramiz Selimi, Gjon Rroku, Halit Methasani etj.
Këtë shënim e bëra vetëm nga kurreshtja dhe emrat nuk janë radhitur ne bazë të alfabetit.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen