E PA EMËR...
I dehur në pikë të ditës
Nuk e gjeja dot emrin e rrugës time
Tabelen e kishin marrë në rishqyrtim
Të nesërmen shkova ta kuptoj meselenë
Emrin e rrugës duhet ndërruar thanë
Ata që shfletonin regjistrin e emrave
Tundnin kokat, nga mosnjohja e emrit
Kush mund të jetë ky njeri
E njehni ju më thanë ekspertat
Jo, unë nuk e njoh
Ua thash me rrudhje krahu
Epo, ky emër është i panjohur për ne
Nuk është fare në regjistrin e të ramëve
Thanë ata të njëfarë komisioni shqyrtues
Mund të jetë gjallë tha tjetri
Epo, ne s'mirremi me të gjallët
Tha tjetri dhe ngrehi një tym duhani
Kjo tabelë duhet të konfiskohet
Ky emër nuk është ndër të vdekurit
Tha tjetri që rrinte mbi regjistrin e emrave
Në këtë tabelë duhet shkruar një emër tjetër
Thanë ekspertet e emrave të panjohur
Unë u ktheva tek lagjja ime pa tabelë
Akoma të pagëzuar me ndonjë emër
NJË TREN PËR PERZEREN
Një pasditeje vjeshte i ndaluan rrotat
I shtrirë mbi binarë i lodhur si një plak
Një tren vajguri me numra të shlyer
E zuri kokëdhembje në kafkën e shpuar
Nga barku i plasur rri e s'flet me zjarrin
Tymin e mbanë në fytin e ndryshkur
Fishkëllimat e dhembjes i nxjerrë pa fjalë
Tymi vajgurit i jep të vjellura
Nga veshët e leshtë nxjerrë dyllin e kohës
Një trenë për Perzeren
Mbetur kohësh pa sy n'terrinë
Nga inati i kohës së panjohur
Akoma mbanë prushin në bark
Me numra të shlyer nga stinët
Nuk mund ta bëj asnjë qark
Nuk e njeh kush të shkretin
Nuk i jep asnjë hak
KRROKAMĒ MËNGJESI
Një lëmsh zërash veshur qiellit
Korbat mishngrënës dëgjohen
Krrokamat e tyre shkyhen qiellit të lotit
Frikshëm derdhen mbi Bregun e Diellit
Nuk e di prej nga kjo uritje krrokamash
Prej nga kjo futë korbash veshur qielli tim
Si duket paralajmërojnë nxjerrjen e syve
Apo vdekjen e syrit të vjeshtës mbi Dardani
Ndaj, vërtet nuk e di
Ç'u bë me lirinë dhe duvakun e përgjakur
Korbat më ngjajnë në kambana kishash
Gjithë rrumbat tundin kubesë së qellit të pfund
Në rastet e fatkeqësive të mëdha
Të gjitha kambanat rrahin përnjëhershëm
Ama, krrokamat në sqep korbash të zi
Nuk durohen dot në veshin e mëngjesit
Zërat e çjerrë të ngjitut qiellit
Pa asnjë borxh
Pa asnjë të bëme asnjëherë
Hallakatin mendjen e pafajësisë time
Qiellin e veshin me të zezën mortore
Të pangopur asnjëherë me sy njeriu
Përshesh krrokamash derdhen gjithandej
Ndaj, pa asnjë dyzim mendjeje
Fluturimin e korbave mbi Bregun e Diellit
Patjetër duhet shlyer nga qielli im
NËN DIELLIN E SHQYER
Ky vend i matur me lëkurën e djallit
Rrëshqet nëpër kurrizin e thyer kohësh
Edhe sot nuk u ngop me gjakun e vet
Me shtërzime shtrydh ullukët e shiut të kuq
Sot, kur piku pak diell në trinë dore
Vërbërisht kërkojmë djellin e shqyer
Të mallkuarën e ruajmë nën sqetullë djalli
Nuk e di, cilat udhë do t`i rrahim të nesermën
Sa pash tokë do të mihet e sotmja e gjakosur
Kush do t`ia shtojë himnit fjalët shqip
Vërtet nuk e di, ku mrizon shita e Zanës
Ku vajton gjëma e Nanës
Përse këto krrokama mortore mbi këtë qiell
Ku mbeti kjo tokë, që kishte mjaft kokë
Ku mbeti Gjaku i Lisit
Ku mbeti Tambli i Nanës
Përse thyhen xhamat e dritës
Përse luhet ruleti Rus
Kush na futi në këtë pus
A po e sheh kush, a po e dëgjon kush
Ku mbeti Gjaku i Lisit
Ku mbeti Lulja e Fisit ???...
E KUJT ?
Mjegulla shtrohet në prag të syrit
Nga Kodra e Diellit shoh një vijë tymi
I kujt është ky zjarrë që prek qiellin
Këmisha e kujt po kallet?
Nëntor, 2015
NËN HIJEN E MOLLËS
Nata shtrohej mbi rrema molle të thyer
Të një molle lënë pasdore qëmoti
Në kërkim të etjes së kallur në sy
Gjumi rrokulliset teposhtë brigjeve
Mbi krojet e thara lëshon lotin e vakët
Krojet e vetmuara mbi trojet e shqyera
Të shteruara shtrydhin lotin dhe mallin
Këngën shqipe të fyelltarit plak
E tjerrin në furkat e thyera kohësh
Nëpër kohë të vrara lidhin plagët
Dhembjet i mbulojnë me plisa dheu
Mullarët e mbetur lakuriq pa fije floku
I dogjën në dravanikun e zjarrit të djallit
Sinorët i shkulën sikur dhëmballa plaku
Emrat e vrarë të pagdhendur në asnjë gur
Mbetën të shtrirë nën hijen e mollës
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen