Petrit Ruka - Ëndërr me Vjosë

Petrit Ruka

ËNDËRR ME VJOSË

Kur ramë pashë barkun tënd që u nis,

si varka e Noes për tokë e fat,

pashë hënën si ngrihej nga vithet e tua,

si nga Mali i shenjtë Ararat.

Të dy jastëkët u bënë kuaj të bardhë,

me flokët  e tua -  jéle në erë,

hingëllin me flegrat e mia për “luftë,”

ç’kohë për të lerë!

Tri herë rënkove dhe tri herë krevati,

dysheku - qilim fluturues,

është çasti i vetëm që Zotin, prej fati,

unë vetë në zemër e fus.

(Të tjerat shkenca të gjitha do t’i bëj

këtë frymë, jo,… kurrë.

nuk është kjo punë kripërash, dava magnezi… 

një grua, një burrë...) 

Çarçafët të lodhur shkanë dyshemesë,

varur si ujë, mbytën parketin,

kllaposur në varkën tënde si Noja,

bekoja Kiametin…

Poshtë nën këmbë Vjosa si grua,

Meket, ziliset,

dhe hëna më e vogël se gjiret e tua,

pas malit gremiset…

Si ta dinte e shkreta, që sot, mes qiellit,

ka radhën sublime

ky gjiri yt me unaza si saturni

rreth kokës sime...

Kështu e kështu se të tjerat nuk thuhen,

sa djersiti tavani, 

ka qenë Zoti vetë që na mpleksi në shtrat,-

dy versete kurani.

Se ndryshe ty nuk të nisej dot barku,

si varka e biblës, për tokë e për fat,

dhe unë si Noe ta shkruaj këtë këngë

mbi malin e shenjtë Ararat…

Këlcyrë, 2016