UDHA E KOMBIT
Udha e Kombit “Dr.Ibrahim Rugova”
ëndërr e dehur e rrënjës,
përfytyrim i pamposhtur bujshmërie
me madhështinë e hovit triumfues
për njëjtësi peizazhesh të etura etnike
në shekullin e ri XXI
shkëputur gjenezës së vet të frymimit
nga shkafnjimi ogurzi i hartave
dhe provokimi i kufijve me plagoma.
“Vija Ignatia” antike e përtrirë
që lidh Kosovë e Shqipëri
dhe tërë Shqiptarinë
e Njerëzinë.
Lidhja tokë-tokë
e tërësisë sime krahështrirë
rrënjë-dëlirë pellazdo-ilir
harkut flakërues për diellin
e gjuhës shqipe të shenjtë
komunikim nga perënditë,
lidhja e çdo gjëje të njëjtë
që nga parahistoritë.
Puhi e mëngjes-korrikut 2012
lirshëm shtrin valëzimin magjik
me dalldisje të hedhura shëmbëllimi
nëpër trasenë e përmallimit të djegur
me shtresa betejash të thepisura
larë me rrëke gjaku
e gurgullimë lotësh në qepallë,
miklueshëm ma freskon ballin
për ninullën gjurmë-ruajtur
shtigjeve të frymëmarrjes
brezave të trungut tim.
Udha e Kombit
mëtim kohësh të braktisura
nga myku i përdaltë i errësirës,
i të palarave të shkaktuara
nga xhelozitë e hipokrizuara
të fqinjëve syshkyerë e kobzi
për shkëlqimin tim si margaritar,
filozofinë e thellësishme të gjyshit
dhe trimëritë e dëshmuara
heshtur e nëpërkëmbur me lëndime
me rituale të vjetra e të reja
të tragjedive të projektuara
me kërshërinë e zhdukjes sime.
Hapërimi nëpër Udhën e Kombit
pranverë e dehur me vrulle zgjimi
shkrirë në ujëvarë lumi
me jehun e buzëqeshur melodik.
Kujtimet e hidhura
dhe përsiatjet e thinjura
që ma sëmbonin trurin deri në gërryerje
me vite e dekada
në arkiv i sistemova
me maturi
që të ruhen për histori.
Udha e Kombit
lidhja tokë-tokë
e tërësisë sime krahështrirë
harkut flakërues për diellin
e gjuhës shqipe të shenjtë
komunikim nga perënditë,
lidhja e çdo gjëje të njëjtë
që nga parahistoritë.
LIRIA IME E HIPOKRIZUAR
(Mitrovicës)
Një ditë gushti të Jubilarit 2012
dehur vrullesh të pamposhtura
pash më pash Kosovës i rashë
shoqëruar me rrebeshe kujtimesh
që nuk më linin asnjëherë të qetë.
Nëpër tërë zemrën e saj hapërova
legjendën për ta shfletuar
që ruan me xhelozi të kallura
gjurmë-stuhitë me mëkate kohësh
damarëve të trungut tim të dëlirë.
Në Mitrovicë monolog i vrarë
plagët pa dregëza moshe,
zgavra dhembjeje në durimin tim
për një melodi të derdhur prilli
larë krejt me rreze dielli.
Tek Ura e përmallimit të djegur
mbi Ibrin me jeh lashtësie
liria ime e hipokrizuar.
Edhe pas një dekadë kacafytjesh me shtiza
koha në të dergjet e barrikaduar
nga fantazma grilash të mykura,
krahët rënkojnë me revoltime.
Mbretërisë së horizontit të pa skaj
fjalë-sallonet intriguese
që ma skicojnë gardhin tim
me parametra refrenesh trishtuese
përcëllohen nëpër kërhanë shtrigash
si nje mëkatim i krisur.
Mbi qytetin vullkan i ndezur
shpresat vijnë me etje zgjimi
në çdo stinë frymimi,
harkimi në dalldisje koherente
me gjuhë përkushtimesh të hapura
në të mirë të së drejtës natyrshëm.
Flakërimë rrezesh të ylberta
me reflektime të farfurinjta
pingul i kristalizojnë dashuritë
mbi valët e shkumbëzuara
të Ibrit shekullor
për shtrirje buzëqeshjesh melodike
gjithandej këndeve të atdheut.
(Poezi që mori Mirënjohje në Festivalin: Takimi i poeteshave Shqiptare, Vushtrri -10.10.2014)
NJËQIND VJET SHTET SHQIPTAR
(1912-2012)
Netëve me pagjumësi të këputura
mendimet shkapërderdhen pafrenueshëm
meridianeve të pa skaje të universit
për triumfalen time të drejtë.
Gjurmojnë me shpejtësi vetëtime
prangimet e gjakosura
nëpër mote me zezona trishti
në kthim të ëndërrës së rrëmbyer
përdhunshëm e me dredhi
nga gllabërues të rinj
dhe të hershmit bajlozë të zi.
Nëpër sirtarët e dhembjeve
me thellësi hetjesh të përlotura
dashuritë farkohen të kalitura
me zjarrin e zemrës së zhuritur
në përplasje dimërash zgërdhirës
përtej gardhit tim të lashtë,
që ma ngrijnë gjakun në damarë
edhe në pikë të verës.
Ngarendjet e gufuara
jeh kumbues i derdhur
në zhbërje eklipsesh sterrë
ngulfatjeve lemeritëse me shumë kufij
nëpër palcën e damarët e mij
paraantikë– Pellazgji,
antikë e dehur - Iliri
me histori të kallura në gji.
Lirika apologjike si uvertyrë
uron ngrohtësinë
e kohës së rikthyer për shqiptarët
në këtë mijëvjeçar shpërthyes të tretë,
KOSOVA me mbi një dekadë Liri
kurorëzuar edhe me Mëvetësi,
SHQIPËRIA-Njëqind Vjet Shtet.
Vetëm bashkimi i shkëputjeve
në tërësinë e përmbushur natyrshëm
i qetëson shpirtërat e trazuar
dhe kujtimet e lodhura
afërsitë në përtëritje sublime
me valëvitje flamujsh Kuq e Zi.
KULLA QË OFSHAJNË
(Shqiptarëve të migruar nëpë botë)
Përshëndetje me gjuhë zemre
ju kalorës të gjakut tim sublim
të fisit plisbardhë pellazdo-ilir
të moshuar e të rinj
që morët botën në sy
në sfidim mynxyrash të përdalta
bajlozësh të pështyrë
të hershëm e në vijimësi
që rrëkëllyen gur e dhe
mbi lashtësinë time të thinjur.
Përmallime zemre ndjejmë për ju
ag e terr
për gjallërinë përplotë hirësi
që mungon në përditëshmëri
hapësirave të dritës.
Nëpër poret e thellësisë së dehur.
kurrë s’ju themi lamtumirë
pos urimit të pandalur:
Mirëseukthefshit
në tokën e melodisë së etur,
në madhështinë e frymimit të pathyer
me krenari përmasash të dëlira!
Atdheu ju thërret
në gjuhën shqipe të shenjtë
me mbëltimin e dashurisë së virgjër,
vendlindja e vrullit të ndezur
hapakrah ju pret
në prehërin prush.
Edhe mijëvjeçari shpërthyes i tretë
përplotë stinorë durimi
me dhembje të arkivuara
që vështirë të rangohen si të shkuara,
shumë strehë heshtin e mekur
në fshat e në qytet,
kulla që ofshajnë
me ritme pritjesh të pathyera
për jehun kumbues
në përtëritje.
Themele e mure
dëshmi e ruajtur trungu
ndërtuar me djersën tuaj të përlotur
derdhur largësive të zhveshura,
modernja e stilizuar
me traditën e trashëguar
art i përkryer,
melodi me rreze purpuri akorduar.
PËR MADHËSHTINË E RRËNJËS
Për madhështitë e rrënjës së dëlirë
me bëma të thukëta trimërie
radhitur nëpër palëzime motesh
si perla të derdhura nusërie
dëgjova që herët, si fëmijë
nga gojtarë orakuj të kohës
nga ata kandila përkushtimi
me hove të lirshme guximi.
Në rininë e agmuar mikluese
vrullet me etje të pashuara dashurie
dhe gjuhë të gufuar hirësie
për gjurmim epokash të ndritura
në vendlindjen time strall,
në atë cep mrekullie të Arbërisë
me rrëfime të ngjeshura si dëshmi
dhe kujtime të arkivuara.
Frymëzimesh të dehura purpuri
ballëlartë e patrazuar rrija
në këndin e thelluar të odës
në kullën e gurtë të trashëgimisë
rrëzë Gardhinës stërgjyshore
të lashtësisë
me stinë bujshmërie ag e terr.
ligjërimi në të në rrjedha krenarie
për zanafillën e ndritur
se gjyshi im
sfond i patrazuar trimërie
dhe gjyshi i babait tim sublimë,
kalitur nga të parët e vet epikë
lozë pas loze,
në ballë të luftërave përherë kishin prirë
me valëvitje të pathyer flamuri
kur ndizej flakë edhe guri
për lirinë mall i pashuar
mbi nënqiellin mëmë të pafajësisë.
Me jeh në përmasa zgjimi
si një magji e krisur
për të edhe kishin rënë krahëhapur
shkrirë në madhështi.
Ata janë historia e kulluar
gjurmëruajtur deri në thellësi shpirti,
zgavruar e nëpërkëmbur me lëndime
nga armiq të shumtë kobzi
me xhelozi të sëmura
e grykësi të shfrenuara.
Janë amaneti koherent për zbërthim
në kohën e re në vazhdim
në përtritje folesh të përmalluara
me diell e qiell pa re
në tërë trinën e trashëguar.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen