Poeti Shaip Beqiri - Ksamil, 2007 |
ÇAMËRIA
Ajo ë midis emrit tënd
Si syri me thikën ngulur
Si lulja me gjarprin rrotull
Si gjëma që djeg mishin të gjallë
Dhe gjakun që mpikset ngadalë
Çdo plagë e hapur
Zinë tënde ka brenda
Dhe ankthin tim breg
Ç`thonë bubullimat e tua
Që kurmin ta shkallmuan
Ëndërr në çengel stuhish
Ç`udhë të dëftuan vetëtimat
Tokë e kruspulluar në vete
Sa gjatë të lamë
Sa thellë të çanë
Oh përse të qamë
Ti mbajte frymën mbi vala
Kur vetulla urash të ranë
Ndër humnera të gjalla
Dhe skundra të preu ballin
Atlantidë e re shqiptare
Prapa flatrave të tua
Ndër re e mjegulla të mpira
Çel dita ime me bebëza të ngrira
Zemra t`u bë herbarium baladash
JONI
E preka fundin tënd
Në ëndrrat plot kripë
Ndër guaska klithmash
Të këngës së përzishme
Ti je syri im i zmadhuar
Pas gulfës së pamposhtur
U fute fshehtas në mua
Të më bësh një breg të gjallë
Me kokrra rëre e kodra shkume
Fytyrën ta stërpikte purpuri
Kur u krodha në uturimën tënde
Dhe rashë në gjunj
Para asaj fryme hyjnore
Të më bënte deltë pikëllimi
Në trajtë të zemrës së plagosur
DETI NË GUASKË
Bilal Xhaferrit
Duhet të vdisje e të ngjalleshe
Që të mbeteshe sall një ishull
Nga s`do të dukej deti kurrë
Tevona do të bëheshe
Një gur i madh i shpluar
Ndërmjet reve të trishtuara
Sipër rrezeve që të përshkojnë
Të mos mbeteshe pezull
Një rrufe e gurëzuar
As ujvarë të mos bëheshe
Që mëdyshet të bjerë
Pasi të jetë shkumëzuar
Nuk do të ngjalleshe kot
Sa t`i shfletoje me aq mllef
Fletat e zhubrosura të territ
T`ua hiqje njollat pikëpyetjeve
Përsëri të vdisje patjetër
Besimin ndër njerëz të ktheje
Duke ruajtur stuhinë në bunacë
Dhe ngjashmërinë me veten
Diku midis ujit që s`e bekove
Të bëje urën deri te bregu
Oh njai breg i ëndërruar
Sall me dhembjen tënde
Sall me mllef njerëzor
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen