Biser Mehmeti: VDEKJA BANALE

Biser Mehmeti

Tregime të shpërblyera (1)
                                                              
    Pak para se të arrija në fundin e  rrugës së mbushur me ferra e driza, një dorë e padukshme, përkundër dëshirës sime,  ma kthente kokën mbrapa. Me sy të vagëlluar, me një shikim zhbirues, fillova ta vështroja një njeri me trajtë të neveritshme...  E vështroja përtej mosqenies sikur të gjendesha në një ëndërr të vjetër, nga e cila nuk mund të dilja. Sa më shumë që e vështroja gjithnjë e më tepër më dukej i panjohur dhe sikur e shihja për herë të parë… “Një krijesë me pamje të këtillë gjysmë njeri e gjysmë ujk, duhet të jetë i vdekur, madje edhe i harruar nga të gjithë!”, më thoshte një mendje e tërbuar me do tinguj të shurdhër… Njeriu që kishte pamjen e një ujkut të uritur duket sikur kishte vendosur të vinte pas meje derisa ta takoja fytyrën e vdekjes, edhe pse unë i isha lutur që të mos e bënte një gjë të këtillë. Në një çast ai lëshoi një qeshje të gjatë krikëlluese. Më kaploi bindja sikur afër meje nuk gjendej një njeri, po një korb i uritur që kërkonte të ushqehej me mishin e trupit tim. Dukej i dërrmuar nga pesha e mllefit dhe e urrejtjes së paqartë. Merrte frymë me vështirësi të madhe sa dyshoja se vuante nga asfiksia nga e cila në çdo çast mund të vdiste… Kur i ktheva sytë e mendjes në një kohë kaherë të perënduar, më robëruan do drithërima të fuqishme… “Po ky qenkëshka Stasi, ai fatkeqi që para një kohe të papërcaktuar e gjeta  në një rrugë të braktisur. Ishte i uritur, i etur, i dëshpëruar nga jeta. U mundova ta dërgoj në shtëpi, po ai nuk jepte shenja jete. Kishte vdekur nga të ftohtit ose nga uria. Nga dhembshuria e varrosa në një fushë të shkretë, atje ku korbat ndërtojnë foletë e tyre. Kur e mbulova trupin e tij me dhe edhe pse nuk dëshiroja fillova të qaj me zë të dhembshëm… Nga doli tash ky njeri, i thashë vetvetes derisa kredhesha në vorbullën e një enigmës së paanë. Dukej sikur në të njejtën kohë ishte i gjallë dhe i vdekur, sikur i takonte kësaj bote dhe botës së përtejme… Një mendje më thoshte sikur ishte një njeri tjetër që i shëmbëllente atij që e kisha varrosur.
    Vazhdova të zvarritem mekanikisht nëpër atë rrugë të boshatisur pa ditur ku shkoja e as çka kërkoja. Gjatë kësaj kohe hetova se durimi kishte zënë të më këputej si fije e hollë e perit. Me një mllef që më vlonte pa pra  e kam vështruar përsëri atë fytyrë të mërzitshmne, nëpër të cilën më dukej sikur sorollatej një shpirt i zi…
    - Unë…- i thashë me një zë të egër që përhapej valë-valë nëpër hapësirën e boshatisur e pastaj rrëshqiste në tokë si të ishin copa akulli…- unë nuk jam armiku yt për të cilin mendon ti!… Mos eja pas meje ngado që shkoj… Më lër të jetoj i qetë… Më ke ngatërruar me dikë tjetër... Unë i dua njerëzit edhe kur ata më urrejnë...
    Ngadalë e me përtesë të madhe e ngriti kokën që i dukej e këputur, të cilën e mbante me duart e gjymta që të mos i shkëputej nga trupi. Me ata sy të vegjël si të laraskës zuri të vështronte kohën që ia rëndonte trupin si të ishte një gur i rëndë. Vetëm atëherë iu kujtua se atë gur të rëndë sa një shkëmb gjithnjë e kishte bartur mbi shpinë e mbi shpirt. Megjithatë, kurrë nuk i kishte shkuar ndërmend ta pyeste vetveten përse ishte i detyruar ta barte atë peshë të rëndë gjatë gjithë jetës. Ndoshta shpesh e kishte pyetur veten përse nuk e çlironte veten nga ajo barrë e rëndë, po nuk kishte mundur të gjente përgjigje. Ndoshta përgjigjen që ia jepte vetvetja nuk i pëlqente…
    - E di që nuk je armiku im!…- foli me do tinguj të çakorduar pasi u kredh në mendime të thella për një kohë të gjatë, nga të cilët kushedi përse frikësohej të dilte. Me sytë e vagëlluar i pa tingujt si rrëshqitnin nga goja e tij e pastaj zhdukeshin ngadalë bashkë me ajrin nëpër rrugën e boshatisur si shpirti i tij…- Jam i detyruar të të vij pas derisa të vdesësh… Ndoshta do të të vij pas edhe pasi të vdesësh... Nuk jam i sigurt për një gjë të këtillë...

    Vazhdova të çapitem me hapa të rëndë nëpër atë rrugë të panjohur për të cilën kisha bindje se nuk më shpinte atje ku dëshiroj, po do të më shpinte atje ku nuk dëshiroja të shkoja kurrë. Gjithnjë në jetë më kishte ndodhur kështu: nisesha në një rrugë që shpresoja të më shpinte te një vend i dashur e në fund gjithnjë më shpinte në një vend që nuk e dëshiroja. Gjithnjë në jetë kisha hyrë në rrugë të gabueshme nga të cilat nuk kisha qenë në gjendje të dija se ishin të gabuara. Mirëpo, kur kisha arritur në fund të tyre e kisha të vështirë të kthehesha edhe njëherë e të nisesha nga fillimi… Njeriu me pamje të çuditshme vazhdonte të vinte pas meje kokulur duke lëshuar do ulërima të thekshme. Një hije e zezë zvarritej nëpër fytyrën e deformuar nga pesha e viteve të perënduara. Në mes të fytyrës së shkallmuar kishte zënë vend një diell i fikur që kishte trajtën e një njeriut të lodhur e të rraskapitur, i cili nuk mund të zgjohej nga një gjumë i mbarsur me shqetësime. Ai diell i vjetëruar në jetën e tij kishte perënduar vetëm një herë e pastaj kishte harruar të lindte përsëri. Ndoshta ai shpresonte se dielli një ditë do të lindte sërish…

    - Ti ke ndikuar që unë të shndërrrohem në një hije të vdekur! Për shkak të gënjeshtrave tua erdhën një natë të ftohte vjeshte gjatë së cilës binte një shi i ftohtë dhe më zgjuan nga gjumi i vdekjes…

- vazhdoi të fliste me atë zë të ftohtë, i cili i ishte bërë pjesë përbërse e jetës së tij të dështuar… - Kur më shqetësuan nga gjumi i vdekjes, njëri prej tyre më tha troç:  ose ti, ose ai gënjeshtari e hipokriti nesër pa aguar mirë mëngjesi…

    … dhe në  atë çast në imazh zuri vend një pikturë e vjetër dhe e nveritshme, e cila shpeshherë arriti të dilte nga ëndrrat e lodhura. Një turmë njerëzish të përgjumur, të cilët nuk ishin në gjendje as të flinin, as të zgjoheshin nga gjumi i mundimshëm, vështronin qiellin e shqyer, i cili dukej sikur së shpejti do të lëshohej mbi kokat e tyre..  Askush nuk ishte në gjendje të thoshte pse mëngjesi i shumëpritur nuk po shfaqej me kohë, por vonohej mjaft shumë… Shikimet e të gjithëve ishin përqëndruar te një qenie e mjerë që qëndronte e ngurtësuar në mes të turmës së shfrenuar. Askush nuk gunxonte t’i thoshte vetes pse një qenie e parëndësishme kishte zënë vend në mes të një fushë së paskajshme dhe qëndronte duke pritur vdekjen ta shpinte në ferr. Të gjithë mendonin për do gjëra të përgjysmuara, me të cilat e mbushnin hapësirën e kokave të rënduara me do mjegulla që e ndryshonin trajtën orë e çast. Më në fund një njeriu e vrau indifrencën dhe heshtjen e mbarsur e pastaj klithi me një zë që më shumë i ngjante klithmës së njeriut që vdes nga dëshpërimi…

    - Është koha që të gjithë të qeshim, madje të qeshin me zë të lartë sa të pëlcet qielli e retë të zbresin në tokë… Gënjshtari tash do të bën vetëvrasje…

    Pas tij foli një tjetër, të cilit dukej sikur i mungonte koka dhe gjysma e trupit…

    - Nuk është koha për të qeshur! Koha është për të qajtur me zë të lartë! Vdekja e parakohshme është ndëshkim i rëndë… E kemi denuar njeriun e gabuar…

    Një tjetër, të cilit i mungonin këmbët, e ngriti gishtin tregues e pastaj foli me një zë që më shumë i mungonte:

    - Nëse qeshim me vdekjen e dikujt, Zoti ose Djalli do të na ndëshkon me një qeshje tepër të gjatë, e cila nuk do të përfundon as pas vdekjes sonë…

    Një tjetër mundohej të dilte nga lëkura e vet, ngase aty bënte shumë nxehtë.

    “Kjo ditë e çakorduar është  shkëputur nga koha dhe nga jeta jonë e pastaj bën jetë të pavarur në trupat e do njerëzve që kanë vdekur para një kohe të gjatë” i tha veteves me zë të heshtur.

    Një tjetër që mbi supet e dërrmuara bartte një mal të mbushur me lisa të vjetër më shumë se njëqind vjet, i tha vetvetes: “Njeriu që gjendet  pa vullnetin dhe dëshirën e vet në mes të fushës së braktisur ka kohë që ka vdekur, madje i është nënshtruar një vdekjes tepër banale. Po të isha në vendin e tij do të refuzoja t’i nënshtrohesha një vdekjes kaq banale… Për një fjalë naive, e cila  nuk i kujtohej edhe sikur t’ia prenin kokën dy herë, ngase çdo herë i rrëshqiste nga sipërfaqja e mendjes, trupi i tij tash i nënshtrohet procesit të dekompozimit derisa të shndërrohet në një objekt të nevetritshëm… 

    Pas një kohe i ngjau sikur një vdekje tepër banale, të cilën kohë më parë e shihte syhapur në imazh, i mbështillej rreth qafër si gjapër i ngordhur… E kam ditur se një ditë do të mërzitet duke më përcjell ngado që të shkoja, prandaj do të bënë vetëvrasje, i thashë vetvetes i gëzuar. Pastaj vazhdova të eci me hapa të shpejtë drejt shtëpisë. Megjithatë, e kisha të vështirë ta dija ku gjendej shtëpia ime.  Ndoshta edhe nuk kisha shtëpi fare...

VENDI I DYTË NË KONKURSIN “PENË FLAKA” 2O14