 |
| Grigor Jovani |
HERONJTE
NUK KTHEHEN NGA LUFTA
Të vdekurit u kthyen nga Lufta,
duke lënë pas bashkëluftëtarët. I kurorëzuan
me dafina, u gozhduan qivuret
me plumbat e breshërive të nderit
dhe i kallën nën dhe, për t’i zëvendësuar
tek katalogu i të rrallëve.
Heronjtë nuk kthehen kurrë nga betejat,
ngaqë përbuzin praktikat në kohë paqe,
në lidhje me ta
të të gjallëve.
Heronjtë kanë nevojë të pushojnë
brenda llogoreve të burrëririsë së tyre,
të qetë se nuk u kanë asnjë borxh të kthyerve,
ngaqë ata vetë e kanë kryer detyrën.
Të vdekurit, që u kthyen gjallë nga Lufta
ndjehen keq, u vjen turp
dhe mbulojnë me gishtërinjtë që u dridhen
fytyrën.
Të vdekurit e gjallë përjetojnë më gjatë
se ç’është e zakonshme,
periudhën e zisë,
ndërkohë u kthehen në teneqe të ndryshkura,
Medaljet e Trimërisë.
TI VERBON HOMERIN
Flokët të hapen supeve si zjarre,
pyjet e mia bënë shkrumb.
Buzët i ke dallgë oqeanesh,
zhytem mes tyre dhe humb.
Ndërsa sytë... ah, i ke si prej dielli.
Më prinë në shteg,
pastaj më verbuan, si Homerin.
Një bard i pafat jam dhe unë:
më dogje,
më mbyte,
më verbove,
por po të duash,
vetëm me një një puthje
më bën prapë nga fillimi të tërin.
TE DEBUARIT NGA PARAJSA
Pashë mbrëmë një ëndërr të marrë,
sikur flinim bashkë përsëri,
sikur trupat tanë nuk qenë ndarë,
shkrinte puthja ndër buzë si qiri.
Gdhija netët pranë flokëve të tua.
Më zalisnin,
mbanin erë ftua.
Ëndërrova sikur s’ndodhi hataja,
nata ish sërisht det i qetë,
gjinjtë e tu, dy anije të mëdhaja,
më lundronin, si yjet mbi retë.
Të hidhja spirancën tek sytë.
Porti im,
që s’kishte të dytë.
Pashë mbrëmë një ëndërr të marrë,
sytë e tu përpara shtrëngatës,
krahënjomët, si zogjtë shtegtarë,
që u nisën për udhë gjatë mesnatës.
Zotit tim i thirra përgjumshëm:
“Mos na zbo nga Parajsa,
kaq dhunshëm!”
RA KY DIMER I MADH
Tani që nuk të kam,
etje ndjej për buzët e tua.
Mungesa e puthjeve më djeg izofagun,
sa më sumbon zemra,
si prej një pickimi gjilpëre.
Bie mbi det erësira. Vetëm një dritëz e mekët
vjen nga një farr i përhumbur,
që e kishim ndërtuar në një tokë të largët,
kur dashuroheshim
dhe ngrinim në ëndrra
pallate prej rëre.
Ra ky dimër i madh
dhe mua nuk më ka mbetur dru që të ngrohem.
Ferexhetë e reve pushtuan qiellin,
më prangosën diellin,
por,
çuditërisht,
përbrënda pëllcas,
nuk ftohem.
Tani të kërkoj...
Mbyll sytë dëshpërueshëm,
mbase të takoj nëpër ëndrra, por ti
hedh pallton supeve dhe del rrëmbimthi prej tyre,
bredh e vetme në rrugë,
në sheshet me pemët e ngrira dhe me staujat e fjetura,
si të vdekurit,
që u ka ikur gjaku prej fytyre.
Vazhdimisht të kërkoj,
mes këtij kaosi të ftohtë,
në këtë dimër të tmerrshëm në mes të verës.
Dhe bëj çudi: Ç'njeri jam, o Zot!
Ç’mëkat kam bërë, që nuk më shfaqesh,
qoftë nëpër ëndrra,
hera-herës!
GRATE QE DASHUROVA
Ç'farë ka mbetur nga gjithë këto verëra,
që kam filluar të mos i numëroj?
Gjëra plot. Gratë që dashurova,
preferoj të mos i mendoj...
Dolën prej meje. U avulluan.
U bënë materie e harxhuar.
Tani jetojnë nëpër vjershat e mia. Në librat
që akoma s’kam shkruar.
Në vend të tyre kujtoj ca gjëra të tjera. Anijet,
pritjet,
ikje-mbërritjet,
intenerarët...
Gratë e dashura humbën në ujërat e kaltra,
dolën jashtë nga radarët.
Një ditë i mbarojnë shtegtimet në det,
marinarët.
HENE E ÇARE NE MES
Pika shiu mbi gjethe. Dridhem i tëri.
Ndjej hapat e tu, një herë e një kohë,
nëpër shi...
Hap kanatet e shpirtit, i mjerri:
- Kush je? Erdhe prapë, Dashuri?!
Heshtja lagu kalldrëmet. Vesh
pallto dimërore.
Shkel përmbi gjethe. Si qen
një hëne i leh...
Kap vetminë time për dore:
- Ku je? Cila hije të fsheh?!
Hënë e rënë përtokë!
Çarë në dysh, si sheg’.
Të ishe si të tjerat!
Kjo që je, më djeg.
SYTE QE NUK SHIKOJNE
Sytë mund të jenë kështjella mesjetare,
t’i sulmosh një jetë, mos të bien fare.
Mund të jenë dy dete, oqeane dy,
të ujisin botën, as një pikë për ty.
Mund të jenë dy hëna, mund të jenë dy diej,
por ngaqë s’të ngrohin, të endesh në qiej.
Nëse s’të shikojnë sytë që dashuron,
ngjajnë qeli burgu. Ajri s’të mjafton...
TE SHKRUASH POEZI
Do të vdes dhe s’do e mësoj,
vërtet,
në u bëra ndonjëherë poet.
Shkruajnë shumë. Poetët
janë të paktë.
Të shumtët nuk janë gjallë.
Je poet, kur shkruan poezi.
Domethenë,
gjë shumë e rrallë...
MAGJIA
Ishte një grua e pashkollë,
dhëmbët e parë i kishin rënë. Kur fliste,
mbante erë të keqe.
Kurse ai qe karrocier. Dukej me veten
ishte zënë. Grindej
si qerret në hendeqe.
I pashë tek bënin dashuri. Pasdites,
në një bythë mullari.
Ajo më ngjau si peri. Ai,
me bukuri ushtari.
Qenë bërë të bukur me magji.
Ah, ç’bën, moj Circja dashuri!
SHENJTI YNE
Nuk do ta njihja këtë Shenjt,
po të mos e sillje ti tek unë.
Ndjehesha i plakur, përnjimend,
por ti më the: “S’ka moshë kjo punë!”
“Ndiz një qiri! - the gjithë gëzim.-
Pak dritëz do, bandilli plak!”
Unë u trishtova: “Shpirti im,
flakë e qiririt mbeti pak...”
“Për këtë Shenjt, - pastaj të thashë, -
të shkrihem gjer në fund, i gjori!”
Të të mbetem thjesht si një mesazh:
“ Falmeshëndet! Të puth, Grigori!”
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen