 |
| Biser Mehmeti |
VERBËSI
Nuk e sheh kohën
Si i zverdh lulet e pranverës
Këndon pa zë
Derisa loti ta djeg fytyrën
Nuk e dëgjon rrufenë
Si e vret shpresën e fundit
Këndon me zërin e korbit
Derisa acari ta ngrin gjuhën
E dashur
Je e verbër
Si nata e parë në varr
KONTRAST
Në ëndërr flasim
Në zgjëndërr heshtim
Ditën duhemi
Natën urrehemi
Verës mbjellim lule
Dimrit i shembim urat
Në fund të fjalës
Pikën e gëlltisim
Qeshim me vetveten
Në vend se të qajmë
Kurrë nuk të kam dashur
Kurrë nuk të kam urryer
PRITJA
Shiu djeg fjalën e fundit
Që çelin në lulen e posambjellë
Rruga deri te kënga
Tri herë ndërrohet
Zëri bredh nëpër botë
Bota zgërdhihet si bishë e plagosur
Shamia u dogj
Duke e trembur ujkun
Kujtimet e lajnë fytyrën
Nga shpresat e rreme
Edhe ky shiu nuk do të ndalet
As kur pritja të bënë vetëvrasje
DO TË VDESËSH
E dashur
Do të vdesësh
Larg vetvetes
Në pyllin e vetmisë
E nuk do të dish
Kush të vrau
Para se të fillosh
Lojën e marrëzisë
E nuk do të lësh
Asnjë gjurmë të vetme
Në rrugën e pakthim
Të cilën kurrë s’e deshe
E nuk do të pendohesh
Që linde gabimisht
Që jetove gabimisht
Që më dashurove gabimisht
E do të gëzohesh
Që vdiqe rastësisht
Nga gabimet e botës
Që u tall me ty
E do të ngopesh
Me dheun e vendlindjes
Që gjithnjë të mungoi
TË VERBOHEN SYTË
Iki nga ti
Ty të verbohen sytë
Më nuk e sheh detin
Kur vdes në qeshjen tënde
Era luan me ardhmërinë tënde
Që mbështillet me qefin të zi
Iki nga ti
Ti hap varrin në liqe
E kërkon diçka
Nëpër kohën e vdekur
Kur kthehem te ti
Mbi varr kanë mbirë ferrat
NESËR
Nesër do ta urrej
Edhe qeshjen tënde
Që e vret zogun
Kur luaj me heshtjen
Gjuha e krimbur
Then eshtrat e fjalës
Sytë t’i vodhi deti
Kur hyre në të gabimisht
E më kurrë nuk dole
Do t’i varrosi fjalët e pathëna
Me qefinin e leckosur t’i mbështjell
Derisa urrejtja të bëjë vetëvrasje
Nesër do të jetë vonë
T’ia fillojmë dashurisë
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen