 |
| Engjëll I. Berisha |
BOTA ME NJË SY
Po ta mbyllësh njërin sy
si mund ta shikosh gjysmën e botës?
Po ti mbyllësh që të dy
të zezat i dalin si mynxyrë
Sa herë jam përbe në dritën e syrit
më ka shkuar vetëtimë shikimi
e mu ka errë pamja
drita e syrit është drita e shpirtit
sa herë kam vjedhur me sy
e kam pa vrimën e zezë ditën e zymtë
e kam shkelur ligjin e natyrës
e mu ka zbehë pamja
Çka panë sytë e nuk preku mendja
sikur nuk ka ekzistuar
çka preku mendja e nuk e pa syri
sikur nuk e pikturon dot as ngjyra
kënga e të verbrit i nxjerr tingujt me flakë
plagë në sy e dritë e bardhë
i fle në gji
botën nuk e shikojnë vetëm ata që kanë sy
të gjithë zhvishemi para diellit
e s’kemi si e fshehim dridhmën e lëkurës
as mëkatet nuk na i mban fjala.
ME SYTË E MI
Me sytë e mi, e preki fundin e valëve të detit
edhe kur ato nuk duken
e shohë dritën e imazhit, e të shpresës
edhe kur ato zhduken
e zhbëjë trishtimin nga stuhitë shpirtërore
kur ato kërcënojnë
sytë janë fuqi, janë e tërë bota
më sytë e mi e preki horizontin në fund të tunelit
edhe kur nuk shihet asnjë rreze e dritës
e rrënoj kufirin e padukshëm
edhe kur bën natë e errët
i zhduki hijet me dritën e shpresës
sytë janë magjik, janë drita e botës
sytë e mi, e drita e diellit
janë dritaret e shpirtit tim
sytë blu nuk mbyllen.
SYRI I DITËS TJETËR
Ora dymbëdhjetë kurrsesi të arrij deri te kioska
thanë se poemat e poetit që e la fjalën e fundit
janë publikuar në kopertinën e një reviste
të bëhet lajm poezia moti nuk ka ndodhur
prej se ka vdekur mjeshtri Teki Dervishi
ngutëm nëpër turmën e njerëzve
se mos e blejnë poemën e fundit të poetit
shihja zjarr në fytyrat e tyre
sytë e zverdhur nga pagjumësia më rrëmbenin
këtu ngatërrohet rrëfimi im
ç’u duhet këtyre poema mendoja
me zjarrin e natës ata e djegin mëngjesin
kioska i mbyllur përtej një grumbull gazetash
figura të trishta në ballinat e tyre
titujt sa koka bosh e portrete pa dekor
si korbat e Edgar Poes ia nxjerrin sytë
trishtuese është vëlla trishtuese
vjeshtë me shi po merr kaq shumë zjarre
kaq shumë letra në inkubator
syri i ditës purpur si nata e zezë.
RRËFIMI
Në tempullin e lutjes falen mëkatet
në gjunjë e bëja lutjen për dashurinë
e lakminë
për rrugët që kryqëzoheshin në horizonte
të ftohta
për fajin që më zë pa pikë faji
të gozhduara mbesin vetëm mëkatet e lakmisë
rrëfehesha për të bëmat para ikonës
e varur në mur me fytyrë kah qielli
tundohej pikëllueshëm ikona e vetmia ime
në tempullin plot mendime të grisura
nuk dija cili është mëkati më i vogël
dhe e vërteta më e madhe përtej
epsheve e paqes
përtej dëshirave egoiste
përtej dritës dhe errësirës
zëri i uratës përtej grillave
ma ktheu butësisht sikur fliste ikona
“Natyra mëkatare lufton kundër shpirtit
e shpirti mbrohet kundër natyrës së mëkatshme”.
(Nga filozofia).
Natyra e mëkatshme e zogu i harlisur
shkojnë kah të duan
të gjithë luftojmë kundër njëri tjetrit
as natyrën nuk e lëmë të paprekshme.
STINË E RE
Sot më shkrepi mendja kah dashuria
më mbeti në thjerrëzat e syve koha e ikur
sikur vetëtima kur bie në lisin e moçëm
më këputi koha e pranverës me rrezet e para
kur del dielli e ta harlisë lëkuren e mekur
pranvera e dashuria vijnë me gjelbërimin
i kumton kënga e zogut ne degën e mollës
ujitet me shiun e hershëm sikur pemët e kopshtit
sythat e pemëve e shikimi i Shqiponjës
ta bëjnë me sy
bota i gjunjëzohet frytit të hershëm
e dashurisë
sot edhe mendja u lazdrua, ehe, hee,
ajo është si gjethi i mollës
lulon e hapet kur i bie dielli përmbi
nuk e do ankthin as mërzinë as frikën
e do këngën e zogut në degë të mollës
i do edhe ato shpatullat e Shqipes kur i shtrinë
përmbi e të mbulon
shqiponjën mos e ngacmo ajo është e qetë
vetëm kur ia prekë sedrën bëhet e gurit
e ta mbyt shikimin kah qielli i etur
mos e dëgjo mendjen as pranverës mos iu zbulo
dielli i hershëm të kafshon me dhembë
mbuloi shpatullat mos i ngacmo sytë e etur
fusha ka sy e mali ka veshë
mos e nisë dashurinë herët
as mos u pjek para elbit
vjen verë e vjeshtë e piqet fryti
sythat bëjnë mollë e ftua
bashkë i vjelim në kopshtin e dashurisë.
____
Nga vëllimi "Syri blu"
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen