 |
| Demush Mehmeti |
UNË HALLI JEM
Kur e mendoj se mundësh dhe të më mungosh
Melankolia shtonë peshë
Frymëzimi zbehet zbret në pentagram
Nostalgjia vallëzon në vallën e vet
Dashuria çan errësirën
Ndriqon por si një yll drite në mesnatē
Pandalshëm eci tutje me peshën e times barrë
Luhatem në timin drejtpeshim
Thërmohem kurmit tënd
Në panteonin e altarim tim digjem dhe fort
I mbeturi hiri im s'do më tretet
Shkrirë në tëndin shtat
Damarve tu notonë
Po mundi ndodhi tretja ime me vruallin hov
Çdo gjë s'do mbaroj
S'do shuhet flakë e dashuris drit jete
Të lëviz rrjedhë kthjeltësi lumi i shtratit tim
VETËM NË VARR
Netë të gjata dimri ishin si kjo natë
Acari grinte si dhëmb ujku motak
Me rrëfime legjendash u ritëm
I joni zjarr i afsh rinie ngrohur na ka
Në për mendjet tona oaz freskie
Plot dashuri thurrëm ëndrrën tonë
Dhe ca ëndrra quajtur mëkat
Lindur në kërthizë jete
Rrëfim për vetëm në varr!
ME KËMISHË OZONI
Në ndarje stinësh sikur na shkruhet dhe lexohet fati
Zymtësi e frymës së vjetër pshtjellonë
Në rrema rrezesh verbueshëm shëndritë e reja
Nën ortek akullnaje flenë gjallëria
Të shpërthej
Atë sy pranvere pret
Në trotuare kalldermi djalli thenë këmbët
Baltosjet lakuriqosen s'kan ku me u fshehë
Kahja rrugëtimit zgjatët mprehë tehun e saj
Ngulfatët ndërdia e jonë
Ruhet për ditët që do na vinë
Prapanicës së vet e liga kruanë brirët
Në vrimë bataku i thenë
Në grumbuj prush kohe digjet oksigjeni
Flakët fikët në zjarrin e vet
E zeza tymnajë s'ka çka na bën
Me këmishë ozoni u mbështjellëm dhe ne
UNË I PAGJUMI
Orëve të vona në pikë nate
Kur s'kamë gjumë
As një fjalë goje ske me kënd me ndrru
Të gjithë flejnë
Të pagjumët jo s'kanë kohë
Të merren me mua
Sy hapur rrinë
Thurrin ëndrrën e vet
Ndoshta me ketë timen ëndërr
Pikëpjekën diku!
MUNDEMI
Mundemi dim ti kujtojmë dhe dhimbjet
Përuljet
Të panumërta janë
Kufi s'kanë
Na takon dhe tē kerkosemi pak
Kemi tonën krenari
Bëmë historinë
Derdhëm djersë
Gjak
Brumosëm tonin fat!...
Fundi i bashkëbisedimit
Shkruani një mesazh...
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen