Buqetë poetike nga Musa Jupolli

Musa Jupolli

GËSHTENJË E QYTETIT TIM

grafika e gjetheve të mia

lëndohet ,

botanika e Atdheut tim

ju nuk kërkuat asgjë

më shumë se ushqim

nga dheu i juaj,

jetëgjatësia juaj në shërbim

të fëmiut

të qensishëm për jetën tonë !

Literatura ime !

legjendë, roman, poemë ,

arti në listën e alfabetit ,

orkestre e lulishteve ,

lisat e gështenjeve

besnikëria e stinëve të motmotit ,

dëshmia e historisë

e ndodhive të popullit,

bangat e shkollës sime !

Gështenjë !

zonjat e rënda

nën hijën tënde

bukuria u pëlciste !

Gështenjë !

Ilire, pellazge n' origjinë

u rrite në dritë e ndritësi

për rrugë të mbarë

simbole e shkollimit

estetike me ngjyra

në puthje të parë

aty lindëte dashuria !Pse !pse mi pretë gështenjat e mia ?

pse ma lënduat të dashurën time ?

pse mi fshehtë kujtimet e mia ?

Zot që flet shqip :

kthemi gështenjat e mia !

Paris, 28/10/2012

Afrikë

Afrikë !

Vuajtja ime

dashuria ime

fill pas

Atdheut tim

Të dua Afrikë,

aty gjej

një pjesë të filozofisë sime

dashurinë e njeriut

n' harmoni me natyrën

gjeneza e parë

e shpirtit !

Afrikë !Bardh e zi me ngjyra

ngjyrat e jetës falë nga Hyu

aty i gjeta !Pritëm Afrikë ,

me vargun tim

plagët unë poeti

në lutje të Zotit

do ti shëroj !

Të dua Afrikë !

Paris, 28/10/2012

Populli (t) im

skenë e kohës

në të folmën e natyrës

nga viti në shekuj

në kërkim të botës

drita dhe hija

n' imitim

mistike

perlë në engjulleshë

me fytyrë të qeshur

kryevepër e historisë

misterioze

përballim

para

kryqzatave

dhe pas

zemër

virgjëreshë me fëmiun e posalindur

t' emëruar Pellazg

në Kopshtin e Parajsës

pi dhe larë në vaj t' ullirit

për shëndet dhe fat

arti do na e zbuloi

të vërtetën

në besim

të shpirtit

dhe realës

E kësaj Bote shqiptare

E asaj Bote pellazge

Simbol i një besimi

Dritën dhe ngjyrën

Para dhe pas testamentit

Qytetar stilistik historik

Në gdhendje të gurit

Gur' që flet

Andaj më quajnë poet

Askush nuk e di pse të emërova

Vend i shenjtë

Për këtë mu dasht

Ta pyes natyrën

Ta zbërthej të folmën

Artin ta vë në ekspertizë

N' ADN mu dha rezultati

Populli me kulturë më i lashtë

i Hameosi-t:

Pellazgo-Iliro-Shqiptar !

E sot ku jemi ?

E tashmja a do ti përngjajë së kaluarës ?  

Paris, 23/10/2012 

Kosovë p(R)ozë e gjatë ...

Hej Kosovë je aq e fortë e pathyeshme

Per ty shkruan vargjet më të zjarrta

djemtë , nipat Tu që prekën me gjak cepin

e buzëve tua gjithëherë te kuqe

Zemra flakë e pjelljës sate

barutin e armiqve ate e thithën që

bukurinë mos ta prek.

Në duart e tyre të njoma

ra i tërë prushi e në trup Ty Kosovë

nuk e lanë që të djeg.

Vashat tua Kosovë, Arbëria gjithëherë

të zgjuara i gjeti. E ato filluan

t'i këndojnë, se thellë menduan

mos po e lendojnë të bukuren e dheut.

Trimi në shkëmb guri ngriti plisin

që kishte rënë në ballë

në tepe të kresë dhe filloi këngën

Për Ty jam gati të cdes ATDHE

Hej Kosovë Tungjatjeta

Tungjatjeta sofra e bujarisë

Bukën kripën për Besën tënde

Kosovë kurrë nuk i kurseve

Kosovë nëna jonë sa bukur

të rri shqiponja në ballë.

Hej Kosovë, gjithë ajo fortunë që të përfshiu

asnjëherë gjakun s'e prishe.

Trimëria dhe menquria jote dhanë shembuj

Kosovë shkëmb graniti, fjalë burri urtësi

Fjalë e parë, fjalë e mbramë e poetit

Kosovë prozë e gjatë e njeriut

Kosovë kështjellë e pëflakur

Edhe fëmija në lindje

tytën e pushkës të nxeht e gjeti

Në djep e mbi djep krisma e saj

lëshon jehonë, jehonë e thellë

e mbrojtjes së atdheut

Djalë pas djali në krismë pushke

martesë bëri

Djalë pas djali në flakë lindi

Kurrë i kalllur konaku i lindjeve

Konaku i rritjeve,

shtohej gëzimi nepër flakë

kullë e ndezur

e flakur

kurrë e kallur

Lindi një shqipëtar nepër flakë

sofra u shtrua, sofra e guri

gjithnjëherë të bardhë emrin ia

vunë Atdhetar

Syri yt Kosovë liqe ujë loti

Trupi yt Kosovë Rubin moti

Duart Tua Kosovë farë drithi hedhin

Kosovë, Ti që gatuan bukën e jetës

Kosovë moj hyjneshë

Ke menqurinë ke qëndresën

Kosovë prozë e gjatë e njeriut.

Për himnin e Shqipërisë...

I them mos më prish leximin

mos më shëmto poezinë

se aty gjej kujtimin

Mos më trego rrugën e diktatit

se leht vie të dëshëprimi

Mos më gjymto këngën

se ajo ka ritmin e vet

Mos ma çakordo jetën

se ajo ka rrjedhën e vet

Mos më trego kohën

se ajo ecën vetë

Mos më hidhëro plakun

se ai ka historinë

Mos më dëshëpro vashën

se ajo më ushqen me bukurinë

Mos ma hidhëro Kosovën

se ajo ka zërin

për ty për mua

për himnin e Shqipërisë