(Kushtuar nënës Manë në 96 - vjetorin e jetës)
Kah fund shekulli i jetës sime
Nisën sytë të më lënë
Gjithë ato vuajtje e pikëllime
Dhe lotët gurë - gurë
Ma kafshuan dritën
Oh ma verbuan syrin e djathtë
Sa vëllezër mi gllabëroi kjo kohë e ligë
Dhe plandoseshin si lisat
Prore mbeta zemërthyer
Nga rrudhat e ballit tim
Një krua prore rrjedhte lot
Për ta shuar etjen e mallit për burrat
E së fundi bima ime që piku nga barku i im prej nëne
Ma verboj, oh ma verboi dritën e syrit që të mos shoh më as si hije
Hapat e tij oborrit të shtëpisë
Arave e fushave tek mbëltonte jetën
Oh, gati një shekull jetë
Dhe në fund të derës gati krejt në fundin labirint
Nuk mund ta hap atë derë për të hyrë në terrin e pafund
Në terrin ndriçues të amshimit
Pa parë
S´më mjaftojnë sytë e mendjes e të kujtimit
As të mejtimit të jetës së shkuar e asaj që dëshiroj
As sytë e prekjeve të mollëzave të gishtërinjve
Për ta prekur jetën
Oh nipat e stërnipat i shihja veç me mollëzat e gishtërinjve gati eshtak
Dhe me sytë e mendjes e të kujtimit
Me zërin e tyre mundohesha t´ua shoh buzëqeshjet
Gëzimin e hidhërimin për jetën
Pëlhura e harrimit më ra mbi sy
Në fundshekullin tim
Në fund të tunelit më bëhej se shkreptinte një dritë
Një dritë shprese për të parë edhe një herë
Oh veç edhe një herë t´i bija rreth e qark fushës së jetës sime
Ta shihja bimën time sa u rrit
Pemë e lisa e filiza sa shumë kanë pikur nga trupi im
Dhe një zë shprese nga thellësi e paanësi e qiellit
Më pëshpëriti në ëndërr
Më pëshpëriti në dëshirë
Ty që e ke dashur aq shumë jetën
Rritën e bimës së mirë
Do ta kthejmë dritën e syrit
Në fund jetën tënde përtëritëse të kënaqësh me frytin tënd
Të mos e lodhësh më vetën më pyetje
Ku jam
Çka po bëj
A është dikush ore këtu
Pranë këtij trungu me rrudha shumë
Të shoh se nuk jam kërcu
Mbolla dashuri korra dashuri për fëmijët e mi
Për nipat e stërnipat e mi
Dhe ata më dhanë zemër
Më dhanë shpresë për dritën e syrit tim
Oj Nënëlokja jonë
Nëna jonë e diellit e shpresës
Do ta heqim atë tis të zi në tëndin sy
Që të shohësh përtej dhembjes së madhe
Jetën që mbolle për vazhdimësi
Oh fëmijët e mi, fëmijët e fëmijëve të mi
Si një fëmijë edhe një herë i mora këmbët
Dhe më dritën e syrit tim ndriçoj udhën kah po eci
Pas heqjes së territ të zi
Sa e bukur më duket jeta që po bëni dhe keni përpara
Tash po më rritet zemra kur po shoh ku jam
Jo, jo s´paska qene krejt terri zi pse unë skam parë
Tash po i shoh ngjyrat e jetës
Me tiktakun e zemrës shoh edhe akrepat e orës
Shoh pamjet në dritare
Shoh derën për të hyrë e dhomat e kujtimeve
Shoh shpresën në qiellin e kaltër
Dhe thërras e duartrokas
Lumi unë që e fitova Dritën
Në fund-jetën shekull
U ringjalla edhe një herë
Ta shoh kthjelltësinë e qiellit të amshuar
Të eci me sy e me mendje në krye
Deri në frymën time të fundit
Do ta shoh e përqafoj jetën me fëmijët e mi
Me fëmijët e fëmijëve të mi
Pa lotët verbues në sy
Oh ju jeni drita e syve të mi
U gëzofshi për jetë me lumturi e dashuri
Përtej territ të zi
 |
| Pikturë nga Arsim Kajtazi |
31 DHJETOR 2015
Midis dy 31 - njëshave
Shumë mjegull
Akull dhe borë.
Ngrohtësia globale nuk po i ngroh zemrat tona
Më shumë uri me shumë varfëri më shumë lakmi
Po bëhemi zogj shtegtarë
Për të kërkuar më shumë njerëzi
Apo të kënaqim të pangopshmen lakmi
Për kamje
Shtëpinë e ëndrrës kaploi tym i zi.
Midis skamjes e kamjes
Vërtet shumë akuj shumë ftohtësi shumë mjegulli
Dielli nuk po ngrohë zemrat si më parë
Se Rruzullit ia qiti flakën
Dhe më shumë po shtohet etja
Dhe më shumë po bëhen shkretëtira
Dhe më shumë po ka përmbytje në detin e lakmisë
Oh në Detin e Marrëzisë
Po mbjellët vdekja pa nam e pa nishan.
Në treshin e trinisë
Në emër të Atit Birit e Shpirtit të Shenjtë
Njëshi e ndjek pas në emër të Allahut
Dhe prapë ecën koha udhëve të besimit
Udhëve të shpëtimit
Udhëve të marrëzisë
Përtej Ferrit të Dantës.
Ja kështu përhumbëm midis 31 - njëshave të fundvitit
Dhe përshkoj e peshoj ngrohjes globale eshtrave e mishit tim
Peshoj si Sizifi Rruzullin mbi shpinë si atë guri rrokullimës
Që kurrë nuk zuri vend në Maje si një Muranë
E të Vdekurit e Tibetit më ringjallin
Ta ndjejë më mirë shenjtërinë e Nënës së Diellit
Nënë e Madhe e kësaj Bote
Shëron plagët e vuajtjes
Shenjtërohet
Që ta përjetojmë më njerëzishëm fundin tonë
Pjesën tonë të vdekshme.
Tash e një vjet
Në fillim kisha shëruar sëmundjene mushkërive
Me ajrin e pastër e ujët e kulluar të akuareleve
Ndërsa sot jam zgjuar më makthin e ankthit
Për ditët që po vijnë me ëndrrën e zgjimit tim të hershëm
Para se të këndojnë këndesat
E të lehin qentë hullive të Natës e mëkatit
Qeni i keq na sjell prapë Ujkun të Dera
Tym e mjegull gjithandej në Republikë
që po ecën e rritet ende ngadalë si në këmbë të qelqta
Dhe mungesa e madhe e dashurisë dhe respektin për njëri-tjetrin
Më bëri të këlthas në ankth:
Kanceri kjo sëmundje e mungesës së dashurisë
Po na hanë dalë ngadalë për të na bërë tokë
Në këtë vdekje klinike
S`ka ilaç që e shëron urrejtjen e vetvetes, urrejtjen e jetës.
Në Udhëkryqin e Madh
kah kapërcejnë të gjitha Udhët e botës
Jemi ne
Me gjakun tonë të shprishur gjithandej
Jemi bërë Zogj të Qyqes
Andaj kemi aq shumë lakmi e aq pak dashuri
Duke synuar Majat.
Sa po ndërtojmë Ura Dashurie
Nga mjegullitë tona epike
Po del ai Përbindësh i Zi
Dhe po rrënon e rrënon atë që Bestarët ndërtojnë.
Do të jemi vetëm në këtë fundvit
Ta pijmë verën festive e të lutemi
Në emër të Atit e Birit e Shpirtit të Shenjtë
Se do të kemi më shumë dashuri
Ta shërojmë Trupin e Shpirtin tonë të sëmurë nga lakmia
Ftohtësia, mjegullia, tymnaja që paralajmëron zjarre brambullues në vatrën e rrënuar
Nga plangprishësit
E si ta bëjmë Republikën
Të ecën në këmbët e veta Udhës së Besës
Përtej skamjes .
O milet i Urti thërret
Ku nuk ka dashuri vdekje vjen para kohe
Kur nuk ka dashuri nuk ka paqe nuk ka liri
Dhe bëhemi në këtë varfëri kanibal ëndrrash
E s´ka kush që na shëron nga marrëzia
Le të vijnë Urtakët e Magët e Botës mbarë
Së verbimin nga marrëzia e lakmia
S´ka ilaç që e shëron.
Oh Nëna jonë e Diellit edhe me peshën e shekujve
Tek shëron më dashuri urinë e varfërinë e sëmundjen e lakmisë
Nuk ka perde në sy se e ka Zemrën e Madhe
Plot dashuri shëruese
Mbëltuese
Të shpresës së jetës
E të vërtetës:
Se Bota prore sjellët rreth Diellit
Ngrohtësisë së zemrës
Për të shijuar Dashurinë
E Dritës e Rritës.
Për ditë po shoh se po kërkoj e fus më shumë Dritë
Në Fjalët e Pikturat e mia të shpirtit
Për të zhdavaritur Mjegullinë e Tymin
Por prapë shumë Tym shumë tym
Një zjarr i fshehur lakmitar
Në duart e errësirës
Me duart e errësirës
Po mashtron lakmiqarët
Me gurin rrokullisës në shpinë
Me lëkurën e Sizifit Flamur të sfilitur betejave mjegullisë
Shumë tym vërtet shumë tym
Së zjarri që nuk ndezët në vatër nuk ka oxhak
Është zjarri i lakmisë që gjithçka përfshinë e përpinë.
Na i bëri mushkëritë katran
E aq shumë kemi nevojë për njerëzi e dashuri
Për të bërë të ecën Zonjë në këmbët e veta Republikën
Me trupin e gjakun tonë të shartuar e përcopëzuar
për ta kujtuar e mbëltuar Dashurinë e Madhe.
Në shtëpinë tonë të zjarrit
Do të ketë më shumë dritë
Të gatuajmë bukën e dashurisë
Që jeta të marrë të mbarën
Të shërohemi nga lakmia e marrëzia
Së në ëndërr jam zgjuar në këtë fundvit
Me urtinë jo vetëm të këtij fundviti
Se ky kancer që pa na hanë dalë ngadalë deri në vdekje
Me frymëmarrje gulçuese na bënë të na dalë shpirti
Dhe Urtaku më thotë:
Kanceri është sëmundje e mungesës së Dashurisë!
Oh
I Madhi Zot
Ti na krijove nga Dashuria
Kush na kripos e djallos kështu mendjen
E na e katranos në lakmi shpirtin
E na lenë në Mjegull në Tym të Zi
Për të na bërë prapë shkrumb e hi
Tokë të djegur Republiken e ëndrrave.
O i Madhi Zot
Na krijove me Dashuri
Na ushqe e rrit me Dashuri e Lumturi
Mos na le në duart e zeza të lakmisë
E në verbëri
Se shumë duar të natës kudo po hedhin Tym të Zi
Duke na mashtruar në varfëri
Gjoja po sjellin zjarrin ndriçues të Prometeut
Për ta bërë gjoja me heroike Republikën
E duke ia futur pas Shpine Thikën.
Po e ngre këtë gotë vere të kuqe
Në këtë fundvit
Për t´i dhënë fund marrëzisë
Më gjakun përtëritës të dashurisë
Gëzuar të dashurit e mi kudo që jeni
Nuk mbetëm kurrë në vetmi
kur kam në shpirt Dashuri
Për mua dhe ty për përjetësi
Gëzuar!...
(Prishtinë 31.12.2015)
DHURATË VETVETES
Në 57 vjetorin e lindjes
Mëngjesi i zgjimit tim nuk ishte sot i zakonshëm
Në Viber fëmijët e përtej dhembjes e shpresës e rritës
Më urojnë
Ditëlindjen
Jetë të gjatë e të lumtur...
Dhe miqtë e shumtë në Facebook më dëshirojnë
Përtej lidhjeve kibernetike eterike
Provoj të konvertoj mesazhet në ngrohtësi njerëzore
Sa larg dhe sa afër jemi në trajtat tona reale e të shpërnderuara
Kur unë isha shndërruar në ujëvarë etjeje
Fillim viti më ngulfati shpresën
Dhe vërshojnë lumenj refugjatësh të dalë nga shtrati
Që ta trembin edhe një herë Evropën
Dhe fundosëm në shpresë-thyerje brigjeve të dhembjeve
Provoj të dalë nga lëkura ime e të mësyj Bregun e Shpëtimit
Duke u përballur me ujërat e turbull rrjedhave
Prapë me duhet shkathtësi notimi
Ç´ na zuri prapë mallkimi
Assesi të gjejmë prehje nën kulmet e shtëpive tona
E të gëzohemi kur në oxhaqe del tymi
Nga uria sikur të pashpresët i hanë gurët e themeleve
Kokën e vetë hanë
Ngurëzohen në shkëmbinj pakënaqësie
E tokërlitën në të katër anët e rruzullit
A ka më shumë zhgënjim në lakmi
Përtej jetës reale të mundshme
Apo humbje shprese
Se nuk ka dheu ynë bukë me ngranë e me dhanë
Kur toka pret duart e vyeshme e ajo mbetet e ftohtë e djerrinë
Mbetet e ngrirë nën qiellin e zhgënjimit
O gropë e ëmbël ka qenë e është ende Kosova
Ajo kurrë nuk na lë pa bukë dhe varr e lakmitarë
Nëse nuk e duam dheun tonë
Atë ende lakmojnë e po punojnë ta mbajnë për të veten ata që kurrë se kane pas
Po ai fqinji i keq gllabërues
Prapë i hapi të gjitha dyert e udhët e largimit nga Ëndrra e Madhe
Për ta mbjellë në verbërinë tonë përçarjen
Një hije si e Darvinit më sillet në atelie dhe provon brushat e ngjyrat e mia
E nis e pikturon fushën e gjerë
Luanin duke e ngrenë Gazelën në ikje
E më thotë
Ky është seleksionimi natyral
O sa kafshojnë kujtimet e ringjallura të mërgimit
E më shumë më kafshojnë pamjet stacioneve të rimuar me lot
Tek më bëhet se shoh të ungurojnë ujqërit e uritur të natës
Dhe mësyjnë udhët që ua çeli hasmi që ende na rrëmih dheun nën këmbe
E na shkrumboi tokën në të katër anët
Dhe mbolli kudo vdekje e përçarje
Medet
Gjaku i ri mashtrohet me lakmi
E përdhoset udhëve të botës
Në shpresë-thyerje fundoset
Dhe zhgënjehem në rikthimin tim
Kumti im nuk dëgjohet në zhurmërimë
Uroj të ikurit e ri
Te njohin e rikujtojnë vuajtjen e te pareve
O të mashtruarit e gjakut tim
Evropa e Plakur ka nevojë për rinim
Se ende ëndërron ta lodrojë demin jo vetëm në ndonjë pikturë artisti
Dhe sërish fqinji i keq e gllabërues është bashkëpunues
T´ ua hap të gjitha dyert e udhët
T´a thyeni qafën, të ikni nga dheu i lindjes
Dhe ua mbyll të gjitha shtigjet kurrë të mos ktheheni
E të vetëkënaqurit prijës në përgjumje dehëse të mbretërimit
Ende shohin ëndrra më syçelë që të madhërohen në çapin e tyre
Vërtetë po bindëm se pas rikthimit tim edhe për jetë të zakonshme
Jeta është bërë art i rëndë
Shkrimtarët shkruajnë shumë e fare pak u lexohen ëndërrimet
Nuk jetohet nga shkrimi
E nisin i hanë librat e tyre
Në një dritare surreale
Artistët bëjnë portrete me fotografi e me porosi
Kopjojnë gjelat grindavecë
Kënaqen me veshjen tradicionale dhe grindjet shqiptare
Të bartura në luftën e gjelave
Nëse mësojnë diç nga këto kopjime
Së paku do të shmangin grindjet përçarëse mes vetes
Ndërsa mua më bëhet se ajo hedhë edhe me shumë farë në tonën arë
E po bëhet gjedhë jete në vazhdimësi
Kështu na shihte përjetësisht Paja Jovanoviq
Shqiptarë grindavecë në lojën Jetë
E jetën Lojë
Të vetëkënaqurit në mbretërim na u bënë gjela
Harruar kanë kur kanë kënduar agullimin
Në peshën e moshës gjerdan në mote
Mu shtua edhe një guri në kullën e jetë
Në rrjedhën e lumit kohë
Uji do të kapërcej edhe pranë të 57-it gurë të tokërlitur rrjedhës
Dhe kujtoj çastet e zgjimit, rritës, gëzimit, pikëllimit, mallëngjimit, zhgënjimit
Për të parë zhdavaritje resh e mjegullash në horizontin e hapur
Më vjen jehonë kumbimi i kambanës së Motit të Madh
Se ditë të mira paskëtaj vijnë...
Bëhet refren kohe
Mosha ime e renduar edhe për një vit
Do ta veshi prapë lëkurën e Sizifit
Flamur të sfilitur betejave të jetës
Në fillin fund dhe fundin fill të (dhimbjes) ditëlindjes sime
Për një çast tek e thërras tre herë veten zgjimit
Si gjeli para agimi
Dhe hëna ikën e përgjakur nga qielli
Oh, sa kënaqësi kur të ngrohë Dielli në dheun e lindjes
Ku kanë hedhur shtat lisat degë gjatë
E pemët frutdhënëse për jetë e mot bulëzojnë
Do të bëhem Kopshtar i Jetës sime
Kujtimet të ringjallën
Dhe të mbush zbrazëtitë e viteve në ikje në dhe të huaj
As pikturat e shpirtit tim nuk kam qejf të shtegtojnë më si dikur
Për të shpresuar se bën emër
Sado që njerëzit e dheut tim presin vetëm t´u dhurohen...
E artisti gjallon e shpreson ta fitojë me duart e tij një kafshatë bukë
Dhe vijnë si shpëtimtarë matrapazët endacakët e botës
Pasurohen me artin e dhembjes e shpresës
Duke blerë lirë lëkurën e artistit
E duke e përllogaritur begatimin e vetes
Nuk mund të jetosh si artist i lirë
Vetëm nëse i hanë sytë tu, duart tua, ngjyrat
E ta ëndërrosh jetën shumëngjyrëshe në muzetë e metropoleve
Më sfidon Hija ime
Dhe zgjohem si nga një ëndërr e keqe
Me urimet qe më vijnë nga të katër anët e rruzullit
Në botën reale- faktike e kibernetike
Kah është degdisur gjaku im
Nga Dheu ynë tmerrësisht i copëzuar
I tkurrur e kafshuar
Sa ribashkimi të bëhet rrëfim absurdi
Jeto në Fjalët e Pikturat e shpirtit tënd
Se shteg tjetër s´të ka mbetur
E gëzuar ditëlindja
Më thotë vendlindja
Prishtinë, 25.02.2015
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen