 |
| Gani Mehmetaj |
Nami për bukurinë e saj e la pa gjumë. Fshehtësia që e mbulonte si mjegull e dendur emrin e shtatin e saj e turbullonte.
E gjatë, hollake, trupi i lakohej si ngjalë, pëshpëritnin ata që kishin dëgjuar nga goja e atyre që mburreshin se e kishin parë si përftim ere. Kishte fytyrë rrezëllitëse të bardhë, flokët të mëndafshtë, ngjyrë gruri të pjekur, i fëshfërisin si fletët e akacieve. Sytë i shkëlqenin sa të linte të mbërthyer në vend. Ishte me pamje engjëlli e djallushe. Të tundonte hapi i lehtë, të bënte për vete shtati që lakohej e këllqet që dridheshin. Një shkëlqim shajnie ia rrethonte kurorën e flokëve. Kur ecte rrugës së kalldrëmit, gjethet e pemëve e të lisave nuk fëshfërinin, pushonte cicërima e zogjve, frymëmarrja e burrave, pasi t'ua ketë ndalur diafragmën, shpërthente në ofshama që të vinin në vesh dhimbshëm. Pakkush e kishte parë, të gjithë flisnin për të sikur ta kishin fqinjën e parë që ua mori ëndrrën dhe ua çrregulloi gjumin.
Kështjella sipër ishte qyteti i ëndrrave, atje jetonte princesha e tyre që u ndërhyri ëndërr e zhgjëndërr.
Legjenda thotë se Jerina e bukur u bë shkas i përleshjes së rreptë në qytetin e Perzerendit. Dy burra nisën luftën për jetë a vdekje për hiret e së bukurës së dheut. Do të bëhej nami sikur të mos ndërhynte garda e qytetit.
Legjenda tjetër paraqitet edhe më dramatike: shtatë muaj u rrethua qyteti ilir, shtatë muaj u rrahën muret e kështjellës me gurë të mëdhenj të hedhur me hobe gjigante e me flakadanë zjarri që fluturonin si meteorë në qiell, shtatë muaj u sulmuan natën e ditën kështjellarët, u vranë shumë ushtarë armiq në sulm, por ranë edhe shumë ushtarë vendës në mbrojtje të kështjellës. Ata që u afroheshin dyerve të rënda për t'u futur brenda, dhe ata që kacavirreshin mureve të thepisura, binin shakull nga heshtat e shigjetat, vdisnin me ulërima, ndërsa digjeshin nga rrëshira e shkrirë, që derdhej nga bedenat.
Pëshpëritej se shkak i luftës qe Jerina. Kohë më parë i erdhi një duzinë kalorësish të dërguar nga princi fqinj që ia kërkonte princit Plator vajzën për të birin. Ajo e refuzoi shkuesin. Thuhej se ajo e donte kalorësin e paemër, vendës, kështu që princi tatë nuk ia prishte vajzës së vetme. Disa thoshin se ua kishin parë profilet e përqafuara të Jerinës me kalorësin e paemër në dritën e hënës, hipur mbi kalë.
Princi fqinj u ndie i fyer kur ia refuzuan kërkesën, prandaj vendosi ta rrëmbente fshehtas. Dërgoi një grup kalorësish të veshur si barinj, ndërsa më parë informatorët e ndiqnin ditë e natë çdo lëvizje të saj. Kur u hap kushtrimi se princeshën e rrëmbyen, kështjellarët u hodhën në sulm me vrap të paparë ndonjëherë. Disa betoheshin se kuajt me kalorësit në shpinë fluturonin. Në çastin e rrëmbimit ajo ishte larg qytetit, duke shëtitur me vraçin e saj, Ata që shihnin nga kodrinat qenë të sigurt se princeshën do ta kishin dërguar përtej bjeshkës së lartë, atje ku e kishte kështjellën princi, sikur të mos qëllonin në afërsi barinjtë, të cilët e zunë grykën nga duhej të kalonin kalorësit rrëmbyes, duke hedhur gurë e shigjeta kundër armikut. Derisa rrëmbyesit përpiqeshin të dilnin nga ky pështjellim, ia behën kalorësit e kështjellës, i vranë rrëmbyesit, kurse të birin e princit fqinj e futen në burgun e kështjellës.
Por princi fqinj e kërkonte të birin, ndryshe do të bënte namin, gur në kështjellë nuk do të linte, i kërcënoi haptas. Kështu nisi lufta. Pas rrethimit të gjatë ushtria armike u tërhoq, mori të vrarët e të plagosurit, mblodhi armët e rraqet e tjera dhe u bë hi e pluhur sikur shumë ushtri të tjera që lanë kokën buzë mureve e hendeqeve të kështjellës.
Legjenda prapë nuk e thotë e liruan të birin e princit që ra në burg për përpjekjen e rrëmbimit të Jerinës apo u ndëshkua. Legjenda vazhdon për ofshamat e të rinjve, për shkuesit që ktheheshin njëri pas tjetrit, ndërsa Jerinës së bukur vetëm sa ia shtonte hiret dashuria e të rinjve. Ajo nuk përcaktohej për asnjërin. Mbase ishte përcaktuar për një fatbardh, mirëpo askush nuk e dinte kush ishte ai. Kjo i shtynte të rinjtë e burrat e pjekur ta donin edhe më shumë, të sakrifikoheshin deri në fund. Thuajse kënaqej Jerina kur të tjerët vuanin?
Kalorësit me emrin e saj në gojë, niseshin në beteja. Me emrin e saj në buzë trimat lëshonin grahmat e fundit, pasi kishin marrë goditje vdekjeprurëse nga shpata e armikut.
Kjo ishte Jerina e Platorit, princit ilir të Luginës së Dardanisë, që zotëronte fusha e male në të dyja anët e Drinit të Bardhë. Zotëronte tri kështjella.
Për Jerinën flisnin të gjithë nga maja e bjeshkës deri thellë në luginë, për të u thurën legjenda, dy kështjella të bukura ilire emrin e saj mbanin, dy çeltina me lule që të dehnin livadhet e Jerinës quheshin, dy kurora malesh për kurorat e Jerinës i dinin. Sikur të kishte mundësi tërë bjeshkët e Lugina emrin e saj do të mbanin.
Renditeshin bëmat e saj me bukuri. Në pergamenë, në vend të regjistronte kronisti jepte copa të jetës së vet, në vend të përshkruante, ofshante si të qe vetë njëri nga ata që vuanin për Jerinën dhe dashurinë e saj. Kur pritej të bënte distancën në mes të saj e burrave që ia kërkonin dashurinë, ai futej në brendësinë e gjëmës që e kishte gjetur djelmëninë që as hanin, as pinin. Jerina notonte në mes të ofshamave e dëshirave erotike të djelmoshave, por edhe dëshirimeve të burrave të pjekur. Ajo lëkundej si anija në dallgë deti.
Burrat e ri donin të dëshmoheshin, sepse e dinin që ajo nuk mjaftohej vetëm me pëshpërima e ofshama, ajo kërkonte dëshmi dashurie e sakrifice. Ngjishnin armët, niseshin në kërkim të lavdisë, merrnin rrugët e panjohura, me shpresën se do të ktheheshin me kurora dafine. Shumë prej tyre nuk ktheheshin më, bota ishte e madhe, me shumë joshje e me shumë të papritura, bota u hapej para si mister, ajo i përpinte. Të tjerët nuk largoheshin shumë, sepse nuk u bënte zemra të shkonin prapa diellit e të mos e shihnin më, prandaj silleshin nga kështjella e afërt në tjetrën, me shpresën se dikush do t'i ftonte për të dëshmuar trimërinë, por fama ishte diku tjetër, ndërsa ata i lëshonte zemra kur mendonin se duhej të kaptonin male e dete për t'ia dëshmuar Jerinës dashurinë.
Kronisti kishte renditur një himn të gjatë për bëmat e bukurisë së Jerinës, shpesh i ngatërronte bëmat e legjendat. Imazhet e mbysnin me oreolin e bukurisë që i mori në qafë djemtë e ri e burrat e pjekur, jo pse ajo e donte këtë sakrificë, megjithëse femrave kurrë nuk u dihet çka duan e çka presin. Kronisti ishte i sigurt se ajo nuk ia kërkonte askujt sakrificat, as u thoshte një fjalë të vetme. Por ata e ndienin se duhej ta bënin, ashtu kishin lexuar në kronikat e mëhershme për dashurinë, ashtu ua donte qejfi, prandaj nuk i rezistonin tundimit që ta provonin veten, ashtu sikurse nuk i rezistonin tundimit që po patën mundësi ta rrëmbenin dhe të mos ia linin tundimit tjetrit.
Në margjina të legjendës thuhej se dallimet në mes të kalorësit e princeshës Jerina ishin pengesa të pakapërcyeshme. Shumica ofshanin pse ishte kështu, kurse pakica zemëroheshin si guxonte një kalorës, qoftë edhe i rangut më të lartë ta hidhte grepin në krye. Ia kishin zili për guximin, i gërryente thartira që një kalorës të arrinte në majat e pushtetit përmes një gruaje. Ata nuk besonin në dashuri, ata e shihnin pushtetin në synimet e kalorësit, ndërsa te Jerina shihnin femrën naive që për një aromë mashkulli e jepte fronin.
Këto fantazoja, ndërsa ngjitesha kodrës së rrëpinjtë në kështjellën e Jerinës. Askush nuk e dinte me saktësi pse e mbante emrin e Jerinës kjo kështjellë e lartë, ku mezi ngjiteshe nëpër një dhiare malore, dikur e shtruar me gurë të skalitur lumi, pakkush dinte kush ishte Jerina, kjo femër që e frymëzoi princin a zotin e kështjellës ta pagëzonte një kështjellë me një emër simboli të bukurisë. Por që aroma e një gruaje të bukur i kishte rrahur këto male, të gjithë e ndienin. Ajo aromë ua guduliste shpesh shqisat.
Edhe fortifikata tjetër malore përtej rrjedhës së epërme të Drinit, emrin e Jerinës mbante, ndërsa asnjëra kështjellë për dashuri e romantikë nuk ishin. Thuajse t'i ketë ngrysur ditët e fundit në Kështjellë, sipër qytetit të Jakut, larg nga qyteti i madh Perzerendi, ku sipas legjendës e njohu të dashurin, ndërsa e ngrysi jetën në pikëllim.
Shkak pse e ngrysi rininë në kështjellën e trishtë malore ishte zia që e mbuloi vendin, kur erdhi kumti se Kalorësi ra me shumë ushtarë në betejën e veriut kundër fiseve që shkretonin ngado që shkelnin. Të gjithë qanin, por askush nuk e kujtonte Jerinën, edhe pse fundi i kalorësit u shpërnda nga katundi në katund, nga qyteti në qytet. Në këtë zi të përgjithshme nuk u mor vesh fundi i Jerinës. Mbase nuk pati fund si njerëzit e vdekshëm. Mbase ndodhi ashtu sikurse e thotë legjenda: U shkri me erën, u bë petale, aromë luleje, gjethe fëshfëritëse që s'pushonte kurrë drithërimën.
Në versionin tjetër të legjendës thuhet se ajo u nis drejt veriut, në kërkim të kalorësit të saj dardan, por rruga ishte e pakalueshme, murtaja e shkretoi Dardaninë. Nuk arriti në cak dhe nuk u kthye mbrapshtë.
Në Kështjellën e Jerinës nuk kishte asnjë shtatore, mungonte sheshi me lule, shteruan currilat e uji. Para nesh shtrihej një rrënojë kështjelle, e mbuluar me shkurre e lisa të gjatë, e mbështjellë me rrënjë të pemëve e gurë të hapërdarë gjithandej. Kohë e gjatë kishte kaluar, shumë ujë rrodhi nën Urën e Shenjtë të Drinit të Bardhë, ecën vitet, ndërruan stinët, askush nuk e dinte kush ishte Jerina, që u shpirtëzua në lule.
Ofshamat e pëshpërimat e saj, që i bartte era e malit, apo fresku i Luginës dalëngadalë u shndërruan në legjendë, në pëshpërima që dilnin nga zgori i lisit, ku jetonin bletët, nga degët e shpërndara në kurora malesh, nga gjethet e pemëve e shkurreve, nga lulet, pa u kuptuar ishin reale apo ishin të imagjinuara, i stisnin rrëfimtarët a mbështeteshin në ngjarje reale, jetoi kjo grua që mori në qafë shumë djem pa dashjen e vet, a ia shpifën gjërat që nuk i pati, i plasi zemra nga dashuria e fshehtë që nuk e kuptoi askush, apo iku nga epshet e lakmitë e burrave nepsqarë.
"Dashnia ishte ndryshe atëherë", tregonte plaku i krahinës së Kështjellës së Jerinës. "Ni herë në pesë muj takoheshim msheftas me të zgedhunen e zemrës, gjysa e kohës na shkonte tuj kja nga përmallimi, gjysa tjetër tuj vrojtu mos na hetonte ndonjë sy i keq, që do të na merrte në qafë po e hapi fjalën se banim dashni."
2.
Nga maja e Kështjellës së Jerinës skaj Rrafshit të Dukagjinit lëshova një zë të zgjatur malësori: "Ehhehehe, ku je more, ku je?" Poshtë greminës së thepisur, prisja të zgjohej Jerina e fjetur e të më përgjigjej. Pas jehonës që u përthye valë-valë, heshtja e mbërtheu greminën me kurorat e maleve deri në pakufi. Ndërkaq, jehona e një legjende tjetër më vinte nga prapa bjeshkës edhe më tronditëse e më tragjike, me trima të vrarë e kalorës të kreshpëruar, që godisnin e merrnin goditje.
Doli Jerina kryeneçe e tunduese, atëherë kur mendohej se emri i saj do të lidhej vetëm me bukurinë e luleve, aromën dehëse të petaleve që në fillim e mbarim pranvere i linin njerëzit pa mend dhe pa gjumë.
Princesha Jerina, e bija e princit shqiptar Lekë Dushmani, e la pa mend mbretërinë arbërore, nxiti dashurinë e burrave të shquar, por edhe mërinë e princërve në mes vete. Lekë Dukagjini ngrysej e zgjohej me mendjen në Jerinën e Lekë Dushmanit. Lekë Zaharia, princi tjetër me nam, gdhihej me Jerinën në zemër, duke i premtuar tokë e qiell. Puna vajti deri aty sa dy princat u ndeshën egërsisht në mes vete për zemrën e trupin e saj. Thuhej se Jerina e donte Lekën e Zaharive, por Leka i Dukagjinit nuk e pranonte kurrë këtë dashuri. Nderi a kaprici kalorësiak ua kërkonte dy Lekëve zemërakë të luftonin për jetë a vdekje.
Nisi ndeshja e egër që e dridhi fushën e dyluftimit: godiste Leka, e priste Leka tjetër, mbushej frymë e zemërim Leka, përballë tij Leka ia kthente me zemërim e frymëmarrje të rënduar deri atëherë kur Lekë Zaharia i dha goditje vdekjeprurëse Lekë Dukagjinit. Ushtarët kur e panë princin e tyre të larë në gjak, u sulën trimërisht kundër Lekë Zaharisë që ta bënin copë e grimë, por dolën ushtarët e princit Zaharia para me po aq zemëratë.
Luftë e egër u bë atë ditë deri në perëndim të diellit. Vringëllinin shpatat, çaheshin parzmoret, rrëzoheshin kuajt, bërtisnin burrat. Pluhur e re u ngrit mbi fushë deri lart në qiell. Britma e ofshama e mbuluan dheun. Vdiqën shumë burra, u plagosën e u gjymtuan shumë të tjerë. Luftë më të egër e më të rreptë në mes të arbërorëve, kronistët as kishin parë, as kishin dëgjuar. Jehona e betejës erdhi deri në qytet. Thuhet se ndërhyri Vrana Konti, sepse fushën do ta mbulonin edhe më shumë trima të vdekur, por në tërbimin e përgjithshëm mori plagë derisa futej në mesin e burrave të kreshpëruar. Plagë në shpirt mori edhe Gjergj Kastrioti me të dëgjuar se në fushëbetejë në mes të arbërorëve u vranë gjithë ata trima që vendin e kishin përballë ushtrive armike.
Kështu, pas asaj ngjarjeje tragjike, kur u vranë njëqind e pesë burra, kur Lekë Dukagjini po i mëkonte plagët, Jerina vuante për burrat që ranë në betejë, për nënat që mund ta mallkonin, vuante për fatkeqësinë që e goditi, megjithëse ajo nuk e tradhtoi as e provokoi askënd, ajo u bë viktimë e bukurisë së vet.
Rrodhi shumë ujë nën urën e Drinit. Princi i zemrës së saj nuk e gëzoi gjatë Jerinën në kështjellë, sepse Lekë Dukagjini, idhnak e hakmarrës e vrau në pritë a në gjueti Lekë Zaharinë, nuk u qartësua deri në fund.
Princeshë Jerina, e bija e princit Lekë Dushmani, e tronditur nga fatkeqësia që e goditi, e kishte dhënë tashmë fjalën si në eposin e kreshnikëve: "fat ma të mirë nuk i dua vetit", e çoi fjalën në tërë Arbërinë. Lekë Zaharia ishte fati e dashuria e saj tragjike, u tha kasnecëve. Me aromën e kujtimin e një burri do të vdiste, s'kishte kush që mund t'ia zinte vendin. U mbyll në manastir, katër orë larg kështjellës. Pikëllimi po e mbyste.
Pas një kohe burra e gra betoheshin në tokë e në qiell, në Shenjtin Shën Koll se çdo natë e dëgjonin zërin e Jerinës se si e grishte me mall Lekë Zaharinë. Të tjerët ishin të sigurt se e dëgjonin Lekën se si e grishte përmallshëm Jerinën. Kur i dëgjonin këto thirrje përmallimi të largëta vajzave të reja zemra u copëtohej nga pikëllimi, burrave u shpëtonte nga gjoksi një psherëtimë e gjatë ngashëruese.
Legjenda thotë pastaj se Jerina e braktisi Arbërinë, kaptoi male e dete, u vendos në manastirin e grave në Sardenjë. Aty e kaloi pjesën tjetër të jetës, në lutje e devocion. Ajo e la një fjalë të fundit para se të vdiste, trupin t'ia varrosnin në vendlindje, aty ku e varrosën të dashurin e saj Lekë Zaharinë. Kujt ia la këtë fjalë me peshë, nuk dihet. Askush nuk e thotë pse nuk ia përmbushën dëshirën e fundit që trupin t'ia kthenin në vendlindje?
Shekujt gati e qitën në harresë këtë legjendë tragjike për Jerinën e bukur që s'pati as hak as hile, ndërsa vuajti deri në fund të jetës për bukurinë që ia fali Zoti, vuajti edhe për dashurinë që nuk e gëzoi.
3.
Prapë më dilte para sysh pamja e Jerinës tjetër, po aq e bukur, po aq lozonjare, po aq e dhënë pas luleve. Jerina e qytetit tim. Në Jerinën urbane me xhins e xhakavento u dashurua djaloshi i lagjes, Leka. Askush nuk u doli para t'ua eklipsonte dashurinë, s'pati rival që do të kërkonte dyluftim. Një përleshje me grushte e fytyra të gjakosura e dy djelmoshave të nxehur nga rakia e nga dashuria, një gjaknxehtësi e nxitur nga muzika e toneve të larta në diskotekë për hiret e Jerinës, një bërryl në ijë për ndëshkim pse ai e mbante në përqafim të bukurën e qytetit, ndërsa nuk ua linte të tjerëve as ta shtrëngonin në një vallëzim me muzikë të shpejtë nuk quheshin luftë për jetë a vdekje. Megjithatë ua kishin lakmi jo vetëm rininë e dashurinë.
Një ditë i zgjedhuri i Jerinës, Leka, nga cepi i Rrafshit të Dukagjinit, atje ku dikur ngjizeshin legjendat, iku në luftë, apo e morën në luftë, legjenda urbane nuk e sqaronte. Tym e flakë shkonte fati i luftës. Bota po përmbysej. U përmbys edhe bota e Jerinës. E priti Jerina Lekën e tij pa u ankuar dhe pa u tunduar në dëshirimet e djemve tjerë. Pyeti gjithandej. Përgjigje nuk i dha askush. E shihnin me keqardhje, rrudhnin supet dhe i shmangeshin të përlotur. Sikur dinin a ndienin diçka, nuk e kapte mirë në sytë e tyre të rrëshqitshëm.
Me gjithë shpresën e madhe fjalë a lajm nga ai nuk mori. Dikush tha se Leka ra në një rrafshnaltë të trishtë nga një plumb snajperi. Vrasësi nuk ia pa as fytyrën, as nuk e njohu më parë, e kishin urdhëruar se duhej të vriste këdo që lëvizte prapa hendekut të armiqve. Dhe prapa hendekut të armiqve lëvizi Leka i Jerinës, prandaj ushtari i huaj e vrau. Ashtu thuhej në një lajm tronditës. Kaloi një kohë, kumti as u përsërit, as u vërtetua.
Një tjetër kumt u shpërnda më shpejt se sa i pari, më pak tragjik, por jo më pak i dhimbshëm për Jerinën. Sipas kumtit të ri djaloshi u martua me një bionde të skajit verior të kontinentit. Biondja kishte fytyrë edhe më të bardhë se Jerina e Rrafshit të Dukagjinit. Jerinën e sëmboi më shumë lajmi që ai u martua me një biondinë me lëkurë më të bardhë se ajo, se sa kur i thanë se e vranë në një qafë mali a rrafshnaltë të trishtë. Prapë nuk donte ta besonte as të parën, as të dytën.
Nuk e pranonte të vdekur, as të martuar.
Ajo e dinte që i dashuri i saj po të qe gjallë një ditë një lajm do t'ia dërgonte, po të kishte rënë në luftë një kumt i fshehtë do t'i vinte, ndërkaq, as i vinte lajm nga i dashuri, as i erdhi kumti i fshehtë.
Pritja e torturonte. Prandaj vendosi t'i kushtohej botës së përtejme, sepse kjo botë nuk i ofroi atë që ia premtoi. Të vinte dorë mbi vete, nuk ishte në natyrën e saj, jeta pulsonte në trupin e saj, të martohej aromë burri tjetër nuk donte. Ajo nuk e donte më as jetën e mishit e të gjakut. Nëna i vdiq, babai ra në shtrat nga pikëllimi, i dashuri nuk jepte shenja jete.
Jerina e bukur u mbyll në manastirin e vetmuar, në mes të dy kurorave malore, atje ku paqja e qetësia të grishnin, të bënin t'i zbusje dhimbjet e shpirtit. Aty nuk ishte e vetme në vuajtje e pikëllim, simotrat pendestare e kuptonin dhe e trajtonin mirë. Jerina urbane nga cepi i Rrafshit të Dukagjinit ndoqi rrugën e princeshës, bijës së Lekë Dushmanit, i ngrysi ditët në manastir. Atje do të jetonte për kujtimin e dashurisë me devotshmëri. Gjithnjë e më shumë i shtohej dyshimi se ai nuk ishte në mesin e të gjallëve. Në fillim fantazonte që Leka do të vinte, do të hapte me rrëmbim dyert e forta të manastirit, do ta shtrëngonte gjatë e me mall në kraharor, pastaj do ta merre me vete. Qante kur e imagjinonte këtë pamje si në filma. Dikur ngashërehej edhe në sallën e kinemasë kur të dashuruarit ndaheshin e takoheshin pas shumë peripecive.
Shpresa me kalimin e viteve i zbehej gjithnjë e më shumë. Shpesh i përftonte mendimi: "Ai nuk është në mesin e të gjallëve, ai nuk do të martohej kurrë me një tjetër, le të jetë edhe më bionde se unë". Këtë bindje ia forcoi flutura me krah të shkruar që ra mbi petalet e një luleje, ku qëndroi pak më parë bleta. Ajo rrinte në kopshtin e manastirit dhe dëshironte të bëhej lule si kjo lule që lëshoi aromë aq të njohur e aq drithëruese. Një rrymim i ftohtë ia përshkoi trupin. Aroma, ardhur nga larg, bashkë me erën e njohur, ia sillte edhe erën e rëndë të dheut. Aroma e trupit të tij, bartur nga poleni i bletës ia përkëdhelte shqisat, ndërsa era e dheut ia dridhte trupin. Ajo e kishte dëgjuar legjendën për mbretëreshën e luleve, emrin e së cilës mbante, e dinte se edhe i dashuri i Jerinës nuk u kthye kurrë nga lufta.
"Thuajse edhe Jerinës së Plator Dardanit ia këputi shpresat aroma e luleve që ia solli flutura për t'i kumtuar se i dashuri i saj nuk ishte në mesin e të gjallëve?".
Murgesha e re derdhi lot mbi petalet e luleve, në kopshtin e manastirit. E vajtoi në heshtje vdekjen e të dashurit. Flutura iku tutje nga pikat e njelmëta të lotëve. Askush nuk mori pjesë në pikëllimin e saj, e vetme dhe e braktisur nuk e përballonte dhimbjen.
Në të ngrysur, e gjetën pa ndjenja në kopshtin e manastirit me një lule në grushtin e shtrënguar...
Netëve të kthjellëta jo vetëm murgeshat e manastirit, por tërë krahina betohej në shenjtorë e shpirtrat e të vdekurve se emri Jerinaaaa, përplasej dhimbshëm e me pëshpërima.
Emri i saj vazhdonte të pëshpëritej dhimbshëm dy mijë vjet nëpër këto hapësira...
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen