 |
| Adem Zaplluzha |
IMAZHE TË TRISHTA
Në secilin hap - pamje kufomash
Ngulfasin shpirtin e njeriut
Këto imazhe surrealiste
Fundosen ose dalin në sipërfaqe
Nga shpirti lakuriq i zjarrit
Lehjet e qenve të tërbuar
Përmbajnë në vete
Kuisjet apokaliptike të dhembjes
Si t’i shërojmë këto plagë
Që na hapen në shpirt...
Ajri më nuk është i tejdukshëm
Duket i mbërthyer keq
Me qindra grimca helmuese
Njërën dorë e ka të varur te mjegullat
Kurse tjetrën nën rrënjët e bërthamës
Nëpër rrugë takoj njerëz të gjymtë
Pa duar Pa vesh Dhëmbthyer
Syri i verbër i hënës më s’loton
Verbuar janë edhe meteorët
Rrugën e humbin kur bien në shtjellë
QYTETI PA JETË
S’ka më se ku të shkeli këmba e njeriut
Kudo ngordhësira macesh
E automobilash
Gjymtyrët e të gjitha specieve
Mbuluar i kanë rrugët
Kundërmojnë çatitë
Nëpër oborret e shtëpive kufoma varresh
Kjo vdekje e shpejtë
Po i ngjan shpirtit të vdekur të zjarrit
Ku njerëzit bredhin me fytyra të zhveshura
Nuk paska mbetur më jetë
Në këtë qytet
Kjo erë e rëndë e teneqeve
Me hapa të metaltë po shkel
Mbi gjymtyrët e plagosur të shpirtit
Varr përmbi varre
Zjarr e kaluar zjarrit të zjarreve
Kah është nisur kjo botë e mjerë
Nga një bombë hidrogjeni
Sa e sa kufoma mbi tokën djerrë
ALFA DHE OMEGA IME E VJEDHUR
Ne nuk kishim kohë për njëri - tjetrin
Takoheshim vetëm në mendimet tona
Prekjet ishin drithëruese
Sa që rrëqethej vetë qenia e jonë
Pata thënë njëherë dhe sërish po them
Se ai është alfa dhe omega e çdo gjëje
Frymëmarrja e tij tejet delikate
Përherë ngjante me vesën e mëngjesit
Posa i çelte sytë e kaltër Adriatiku
Ai si zambakët i bardhë të Prizrenit
Notonte me sirenat e arta deri te deti Jon
Notonte nëpër syprinën e paskajshme të lotit
Është krijesë më e përsosur e universit
Një ditë ngjanë me gjërat më të bukura
Kurse ditën tjetër ulet mbi një kep
Dhe bisedon me enigmat e lashta shqiptare
Bisedon sepse ai është vetë enigmë
Ngjan me sytë e pafat të fatkeqësisë
Përherë vuan nga tkurrja e tij shpirtërore
Ai ishte alfa dhe omega ime e vjedhur
KJO NUK ËSHTË LUFTË
Nëpër kontejner hasim njerëz të shtangur
Braktisur nëpër skuta
Si një kërcu i ngrirë në lëndinë
Hasim kubet gjashtëkëndëshe të zareve
Ku luhet bixhozi mbi tavolinat e urrejtjes
Gjymtyrë gishtash të shkulur
Që iu është mohuar dashuria
S’mund të ndjejnë më
Me shqisat e të prekurit
Si mund të puthen maskat e karbonizuara
Kah cili Ferr është nisur njerëzimi
Kjo nuk mund të quhet luftë
As duel fisnikësh
Por kasaphanë e tmerrshme
Në teatërin e mallkuar të trishtimit
SONTE TË MOS KETË VDEKJE
Së paku sonte të mos ketë zjarre
Këto grimca
Këta molekulë të imta të atomit
Të pushojnë në grykën e metaltë të trishtimit
Sa është e bukur mbrëmja
Kur nuk i dëgjon kollitjet e topave
Kur nga majat e pushkëve mbinë
Të gjitha llojet e luleve
Së paku sonte të mos ketë vdekje
Le të marrin frymë kryqet si njerëzit
Qivuret le të prehen përtej varreve
Vetëm sonte të mos ketë meshë
Kurse nesër shohim e bëjmë
Ndoshta lindin filizat e rinj
Që do të mësojnë prej jashtëtokësorëve
Se si duhet me dashtë njeriu njeriun
PËR UDHËTIMIN E FUNDIT
(Mësuesit të panjohur)
Ai kalonte andej trotuarit
Kalonte
Me gjymtyrë të lodhur
Nga dora e djathtë e cila dridhej
Tok me shkronjat e alfabetit
Pikonte e kaluara e tij e hidhur
Mundohej t’i lëvizte më tutje
Duart i ngjanin
Gjymtyrëve të oktopodit
Nën pallton e vjetër
Më duket se
I dridhej edhe dora e majtë
Ishte një person i respektuar
Dyzet vite
S’kishte lëshuar ditarin nga dora
Kishte një ecje grandioze
Më duket se
Ecte si kalaja e vjetër
Ecte trotuareve ai burrë
Me flokë të thinjur
E kaçurrelat të çelikta
Kalonte çdo ditë
Pranë teatrit të preferuar
Mbase e prite me dëshpërim
Të lëshohen perdet
Për udhëtimin e tij të fundit
NËSE I SHUANI ZJARRET
Sonte dua të jam zëri i ujit
Të bisedoj me zjarrin
T’i shuaj etjet e lumenjve
Dhe t’i ndezi qirinjtë për shpirtrat e atyre
Që shkuan pas pëllumbave
Hëna është larg
Kurse toka shumë thellë
Përherë dita noton në pikëllimin e saj
Ku t’i gjejmë fjalët për shuarjen e zjarreve
Si t’i mësojmë njerëzit për artin e dashurisë
Zjarret e mëdha digjen fushave
Malet fundosen në pikëllim
Për sa pak oksigjen kam nevojë sonte
Sa që do jepja çdo gjë prej vetes
Vetëm të mësoj pantomimën e frymëmarrjes
Nëse i shuani këto zjarre sonte
Nesër do na sjellin pëllumbat bisqet e para
Të ullinjve të shartuar
Dhe s’do të ketë më vdekje
Mes drurëve dhe njerëzve
NGA GJOKSI I PLAGOSUR I HËNËS
Çfarë zjarresh do të përjetojmë sonte
Cilët nëna do të dënesin
Mbi kufomat e karbonizuara të pemëve
Nga gjoksi i plagosur i hënës
Fluturuan në hapësirën e plumbtë
Dy pëllumba të bardhë
Pranvera sivjet nuk ishte këtu
Po ashtu edhe dimri
E kishte humbur rrugën diku
Po i humbin shpresat edhe njerëzit
Dy kuçedra të metalta
Gjatë tërë kohës mbrëmë vodhën zjarr
Mjegullat e grisura s’marrin frymë
S’merr frymë as guri i varrit
Ku t’i varrosim këto eshtra
Të karbonizuara
Sa shumë mall kam për një qeshje
Kurse sonte dëgjohen
Vetëm britmat e shurdhëta të drurëve
Nuk kam kohë
Jam lodhur për së tepërmi
Ku t’i pushoj eshtrat e djegura
Nga kafka ime e drobitur
Si nga ndonjë zgërbonjë druri
Shpërthejnë zërat e kalorësve të nëntokës
Si lulet e egra mbinë
Shpresat e një të nesërme në pritje
A TË KUJTOHET...
Çdo gjë që kishim harruam
Në brendinë e pasqyrës
Tek e fundit
Nuk na u desh asgjë atë natë
Të kujtohet
Ne patëm filluar nga asgjëja
Kishim një fjalë mes nesh
Dhe duart e tua në duart e mija
Asgjë nuk na u desh më shumë
Ishim aq të lumtur
Sa që i harruam gishtat e erës
Në flokët e tua të shprishura
Të kujtohet
Me të vërtetë nuk kishim asgjë
Por sa të pasur ishim
Me aq shumë buzëqeshje përreth nesh
ZËRI I SHPRESËS
Sapo fluturuan zogjtë e përgjumur
Nëpër çatitë e qytetit
Asnjë trishtil nuk këndon
Ikën edhe kukuvajkat e fundit
Një llahtari e paparë trokiti
Nëpër porta e mbyllura
Asnjë derë nuk hapej
Mbase nga frika
Jashtë ulërinin e ujqërit
Kurse përbrenda mureve të akullta
Dëgjoheshin si thirrma
Britmat e padukshme të frikës
Secili njeri heshte si gur varri
Përtej frikës një tjetër frikë
Kudo panik
Nëpër secilën lagje vetëm lehje qensh
Dhe zhurmët e padurueshme të ingranazheve
Atë ditë nuk pamë asnjë zog nëpër çati
Kishin ikur edhe nga pemët
Lagjet e braktisura notonin në pafundësi
Vetëm një zë shprese
Na dukej si uturimë shpëtimi.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen