 |
| Lumturi Plaku |
PERQAFOVA PERENDIMIN...
Mbrëmë,
në mbylljen e një dite, herë sy rreze e herë sy nxir
e ngarkuar me mendime, si mal mbi shpinë,
hodha shikimin larg,
e buzëgaze u përqafova me perëndimin …
E njof e më njef mirë,
e kam mikun më besnik të fatit tim …
Pranë, çdo hap,
qëkur sytë më panë agimin,
e gjer tani, që shkoj drejt tij, në udhëtim
DORA E NËNËS
Kudo që shkova pata pranë dorën tënde,
ajo, që më ngrohu në të ftohtin e dimrit,
e më freskoj ne verën e nxehtë...
mu bë krahë shqiponje,më dërgoi në krahët e ëndrrave,
sikur të isha një pupël, një flutur krahë lehtë.
Dora jote më dha forcën në zemër,
kur si ganxha më kishte mbërthyer trishtimi
lehtë më fërkoj mbi flokë, mbi supe e krahë …
më ngriti, nga ku isha rrëxuar, gjakosur gjunjët,
e më mësoj të vazhdoja sa më larg rrugët.
Dorën tënde e ndjeva mes etheve të vetmisë,
në dridhërimat e egërsive
e në shijet e hidhura, farmak të intrigave...
dora jote më mori e më largoj prej dikujt,
që dinte të më jepte vetëm ankthe e rënkime.
Dora jote më fërkonte kokën lehtë
kur e lodhur kthehesha prej rropatjeve
e më zbukuronte, më bënte si një hyjneshë …
dora jote gjente dobësinë e shpirtit tim,
më mërmërije me fjalë e më bëhej mehlem.
OH MORE BIRI NËNËS...
Mos më bëj me faj, pse pas ty të ndoqa,
unë jam zemër nëne e ty të kam bir,
tani je i madh, më kupton pse e bëra
ç'ndjehet për fëmijën, shpirti ta njef mirë.
Atë ditë që ike, vërrdallë si e çmëndur,
tek porti, ndër rrugë, s'lash vend pa gjëmtuar,
qaja e të thërrisja, nuk më vinte turp
në se dikush, thoshte; “ E mjera paska lujatur!”.
Gjithë natën kalova si një hije e zezë,
me zemër në ganxha, mu duk se të humba,
të nesërmen të tre me babin e motrën,
u nisëm me vaporin, që mbushej me turma.
Unë s'ika për llukse e as për dëfrime
por për ty o bir, pjesë e qënies time,
ika shumë e munduar, nga një jetë skëterr,
me shpresë që me ty, të gjeja pak diell.
Bir të dua shumë, mos më thuaj më;
“erdhe pas dhe ti e na u shkulën rrënjët”
unë për ato rrënjë e kam zemrën të fyshkur,
por pa ty ajo zemër, di ishte copë e këputur.
Bir i nënës tënde, ky qe fat jonë,
jetojmë të mallosur, si degët pa rrënjë,
këtu në dhe të huaj, asgjë nuk mungon,
por ajri s'na ngop e drita s'na ndriçon.
O NËNË...
Këtu s’mungon asgjë, gjënden me tonelat,
mëndafsh, të pambukta, deve, ç’mban bota e tërë,
veshje të markave të njofura, me famë,
ka dhe me flori të qëndisura, gërmë më gërmë...
Për mua mbi të gjitha është bluza, që ti më thurre,
se ka shpirtin e zemrën, gjithë mundin tënd
ka aromën e atyre duarve, të zhubravitura prej punëve,
më të bukurat duar e kam shumë mall, o nënë.
Vlera e atyre duarve, më shpie në kohët larg,
kur s’kishim veshje e asgjë për të ngrënë
e ti e rropatur e ktheje në ditë edhe natën,
se vuajtjet tona të fyshknin zemrën, o nënë.
Kur, këtu larg mbyll ditën, që më lë pa frymë,
i mësuar prej teje, bëj diçka për të ngrënë
sikur lodhjen ma heq dikush me magji,
kur vesh pupat e tua, që më ngrohin këmbët, o nënë.
Më duket vetja ai vogëlushi i atëhershëm,
kur në të ftohtë e acar, dridheshim pa zjarr,
ti thaje në kurmin tënd, ndrresat e të gjithëve,
na ngrohje me puthje e me frymën tënde, o nënë.
MBRËMË...
Mbrëmë, përgjumësh të përjetova ty...
Të pashë sytë e ndritur si dy yje,
e mbi faqen time
bashkë me aromën tënde të veçantë
ndjeva disa puthje malli, me shpirt,
siç puthje ti, ja ashtu, siç puth nëna të bijën...
Shpejt zgjata buzët, se edhe unë kisha mall,
por ngela me zhgënjimin, që ishte vetëm një ëndërr,
ti s'ishe më,
edhe pse të kam gjithëmonë në zemër...
U ngrita e pa lëvizur, si një copë gurë
me lotët që më digjnin në krahëror,
ulur ndënja, gjatë.
Doja shijen e atij momenti mjalt,
ta ktheja me imagjinatë.
Oh, nënë! Edhe pse ishte një ëndërr, unë prek faqen
e puthjen tënde, edhe sot e ndjej të freskët ...
Kur ju tregova ç'kisha ëndërruar, më thanë;
“Të të puthi në ëndërr një person,
që s'ësht' më në jetë, të jep vetëm shëndet”...
Ohhh... e di o Nënokja ime,
po të mvaresh prej teje
më dhuron dhe pjesën e jetës tënde, që ike aq shpejt.
EMRI NANË
Kërkova pikën e pikës së mjaltit,
se doja të shkruaja për emrin tënd o Nanë,
por ky emër kishte vet gjithë mirësitë e botës,
mbushur me ëmbëlsirë, kaluar çdo nektar.
Ju luta zogjve që nisnin pa gdhirë, ciërrimën
të këndonin për ty, më të bukurën këngë,
“ç'kërkon”, me një zë, të gjithë mu përgjigjën,
melodinë më madhështore e ka brënda emri, Nanë...
Ju luta poetëve më të mirë, kudo ndër botë
t'më shkruanin për ty, më të bukurin varg
dhe ata mu përgjigjën sikur të ishin në një mëndje
“Poezia më e arritur është brënda emrit, Nanë”.
ME ENDERRA NE ZEMER E MBAJA
Mos u krekos shumë për ca arritje të tuat
e cmirëzezën për mua hiqe, se s'jemi njëlloj...
ti, ecje kapardisur, ishe i përkëdheluri i atyre kohëve
kur brohoritej dhe për çarahoshët e teneqet boshët,
e vlerat, tapet jua shtronin këmbëve, poshtë.
Në ato kohë ti e kishe gurin e arrën në dorë,
Çaje,
e sa të doje haje...
Mua gurin ma mbanin rënduar përmbi kokë
më vënin dhe grumbullin e arrave përpara
e asnjë kokërr s'më linin të haja...
Ti jetës, ja hidhje vallen si sorkadhe,
me rrugët, semafor jeshil, gjithëmonë hapur,
me lirinë, lumturuar e lulëzuar si pranvera ...
Unë e mjera, e adhuroja atë valle ta kërceja,
por e gjakosur, buzëqeshja mbi dhimbjet e këmbëve,
që plekseshin, ku më kishin detyruar të ecja,
mbi strrall, driza e ferra.
Ne vërtetë kemi udhëtuar në të njëjtën kohë,
por me rrugë, që ndaheshin larg,
ti dhe pa merita, të jepnin dorën, të ngrenin lartë,
mua më shtypnin kokën me gurë, për të mos arritur kurrë.
Ti kishe lirinë e fjalës e të gjitha të drejtat
dhe kur ishe veshur kokë e këmbë me gënjeshtra
unë, për lirinë qaja, por me ëndrra në zemër e mbaja
e asnjëherë si humba shpresat, deri sa më në fund e gjeta.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen