 |
| Bardhyl Londo |
ATDHEU ËSHTË DHIMBJE
Atdheu s’është sa sedilja e makinës tënde,
sa karrigia e zyrës,
sa dhoma komode.
A më dëgjon,
ti që me flamur të ri u gdhive në mëngjes,
për ta ndryshuar, ndoshta, prapë në mbrëmje?
Atdheu s’është lojë kalamajsh.
Atdheu është dhimbje.
O Zot,
Dhembje!
SKENDERBEU
Ti ishe aq i madh
sa nuk e dinim ku te te fusnim
Ishim te varfer ne shtepi, ne hambare, ne plevica.
Me zor strehonim vetem trupin tone te drobitur
Trupin kocke e lekure.
Edhe shpirti nuk kishte hapesira per madheshtine tende.
Ishte i drobitur shpirti yne
nga netet mitologjike te cilat nuk ka zot as djall ti deshifroje,
I kishte mbyllur shpirti
te gjitha dritaret nga mund te hyje drita
Filluam atehere pak nga pak te te brenim lavdine
te beheshim te famshem vete.
Kush ishte me lart copat me te shijshme mbllaçiste,
ata qe ishin fare poshte
mjaftoheshin vetem me aromen e mishit te pjekur te bemave te tua.
Nuk ishin turqit qe te zhvarosen.
por ishim vete ne qe eshtrat e tua i varem si hajmali.
Te brejtem pak nga pak,
Na trembte madheshtia jote,
te zmadhuam aq shume sa te beme te pabesueshem,
te faleshim çdo dite jo per lavdine tende
po per veten tone,
te thurnim kenge,
ne te vertete i benim hosanara vetes,
Mezi prisnim pervjetoret e tu
Te lartesonim deri ne qiell veten.
Ti je aq i madh,
ka shekuj qe te hame e te brejme
sidomos kur vijne pervjetoret,
ata qe jane me lart
me te pangopurit jane gjithmone.
Po ti je aq i madh
sa kurre nuk mbaron,
dhe kurre nuk ke nder mend te zbresesh nga shkembi kale
per tu perbaltur ne llumetiren e neteve tona ballkanike
ndare me dysh nga vetetimat e intrigave.
DONIKA
Hynte dhe dilte dhomave te erreta te keshtjelles
Zonje e rende e Arberise.
Ngjiste dhe zbriste shkallet e kalase
dhe prape ishte Zonje e bukur e Arberise.
Dilte mbi bedena, humbiste shikimin horizonteve
dhe ishte prape Zonja e pare e Arberise.
Priste dhe percillte mysafire nga gjithe bota
se ishte Kryezonja e Arberise.
Kercente ne valle, kendonte ne dasma
se ishte Zonje e bukur e Aberise.
Falej per te gjalle e per te vdekur
se ishte Zonje e Shenjte e Arberise.
Vajtonte ne vaje, shkulte floket nga kuja
se ishte Zonje e dhembshur e Arberise.
2.
Neteve, kur binte ne shtratin bosh ,
Ne shtratin e vetmise se bardhe,
ajo hiqte nderresat,shtrengonte siper trupit jastekun,
vesa e mengjezeve rinore njomte luginen magjepsese mes kembeve
pyllin perrallor e vishte me sumbulls argjendi
mbi rrafshnalten e derrases se kraharorit
gufonin gati te pelcisnin
kodrat joshese te gjinjve.
Mbeshtjelle me çarçafet e bardhe si nje flamur
dorezimi,
me e pakuptimte,
me e ftohte se acari
I ngjante e bardha simbol i virgjerise,
gjakun sillte nder mend, gjakun mbi çarçafe,
(ishte i vetmi gjak qe enderronte,
i vetmi gjak qe i uronte njerezimit),
rrotullohej midis kesaj akullnaje te bardhe,te pashpirt,
dhe enderronte burrin, jo mbretin, ti kthehej nga lufta,
nemte nga pak gjithçka,
por nuk e dinte mire se ke,
nemte fatin e saj prej Zonje,
Dhe enderronte nje fat prej gruaje.
...se vetem ne shtrat ajo ishte grua
vetem ne shtrat nuk ishte Zonje e rende e Arberise.
HAMZA KASTRIOT
Te kemi kerkuar gjithandej.
Te kemi kerkuar per te mbrojtur prej teje ten Zot, Gjergjin.
Po kurre nuk ta pame fytyren,
Kurre nuk e mesuam ngjyren e syve te tu.
Kurre s'e provuam shigjeten e urrejtjes tende,
sepse per dashuri as qe behet fjale.
Ti ishe kudo dhe s'ishe askund.
Te gjithe flisnin per ty
por askush nuk te kishte pare,
te gjithe perpiqeshin te ndermendnin portretin tend,
por asnje portret nuk i ngjante tjetrit.
Here na shfaqeshe si qen i ngordhur ne Sfetigrad,
Here vertiteshe si fantazme e frikshme ne kalane e Beratit,
po asnjehere kujt si the nje fjale,
Askush nuk ta degjoi timbrin e zerit,
askush nuk e mori vesh kurre
ne flisje shqip
apo ndonje gjuhe tjeter.
Ne netet tona te gjate e te erreta
si brekushe te renda orientale,
ti ishe kudo dhe nuk ishe askund.
Hija jote na torturonte si nje xhelat
por askush nuk ta kishte pare fytyren.
Emri yt me i madh se zjarri qe shkrumboi biblioteken e Aleksandrise,
na digjte te shkuaren,te tashmen dhe te ardhmen,
por askush nuk e ndjente temperaturen e kesaj furrnalte,
askush se kishte pare shkelqimin e saj verbonjes,
Nuk dinim ku te te ngushellonim kur te ndodhnin vdekje,
nuk dinim ku te te uronim kur kishe dasma.
500 vjet ti ishe nje hije
qe te krijuam vete
sepse, sipas zakonit tone te lashte,
nuk mund te rrime pa e torturua veten me mite hijesh.
U deshen 500 vjet te kuptonim
se ti ishe xhelati qe te krijuam po ne
Per te terorizuar veten tone,
ti ne te vertete frymoje nga pak
brenda vetes tone
brenda secilit nga ne.
Vone e kuptuam:
duke u mare me hijen tenfe
ne merreshim me veten.
Vone e kuptuam:
ti ishe ne,
ne ishim ti.
LETËR POPULLIT TIM
Populli im, bukën e mëngjesit nën sqetull,
një cigare tymzezë,
sy rrathënxirë nga pagjumësia.
Ku po shkon këtë fundshekull?
Hapat e tu, simfoni e nëntë bethoviane,
mëngjesi. dilemë hamletiane,
mesdita, plak urt, fëmijë rebel,
në ç’ëndërr hyn, vallë natën,
nga ç’ëndërr në mëngjes, vallë del?
Ti, i pasigurti si një syth marsi,
Ti, i sigurti si deti,
më i urtë se vetë Buda,
Më martir se Krishti,
Më profet se Muhamedi.
Lermë të t’i puth sytë sërish
S
Ë
R
I
SH
Sytë, ah, sytë,
fole dhembjesh,
arenë tragjikomedish.
Të putha dhe putha gjithë pëllumbat,
Të qafova dhe qafova gjlthë detet.
Ku po shkon, i bukuri im, këtë fundshekull?
Kudo shkofsh më merr me vete.
Me merr ashtu thjesht,
pa karrige, pa veturë.
ITAKA
Itaka fle nen qiellin e shtatorit.
Ullinjte si gra qe presin burrat e vonuar ngjajne.
Mua me merr malli per shtepine larg,
per nje grua qe s'do te mbylle syte kete nate
ne Tirane.
Me ndihmo, Odise! Flake tutje mantelen
e legjendes!
Me thuaj nje fjale te mencur, te ngrohte.
Rruget fillojne, humbasin, vrapojne, zhduken
me te ngaterruara se radhet e trikos
se Penelopes.
Rruge, rruge, rruge...
Drejt lindjes, drejt perendimit,
drejt Jonit, drejt Egjeut.
Kohet vertet moderne jane
po fillin prape mund ta humbasesh
si ne shekullin e Odiseut.
Cila, pra me çon ne Itaken time?
Cila fjale e qeteson gruan qe pret?
Larg nga sirenat e detit qe prape klithin histerike,
larg nga Circet e shekullit te njezet!
Une kete rruge s'e humbas!
Do ta gjej dhe ne qofsha i verber!
Te gjithe jemi nga pak Odise;
ne mos pacim Penelope,
nje Itake e kemi patjeter!
AMANETI I POETIT
Nëse syte e tu do te qëndrojne te menduar,
mbi keto vargje,
une do te shoh
nje enderr te bukur.
Nese syte e tu do te dridhen sadopak
nga keto vargje,
une i gjithi do te kumboj si nje kitare
deri ne agim.
Po nese syte e tu do te kalojne indiferente
mbi keto vargje,
atehere une do te kem vdekur.
Mos harro te vish ne varrim.
GRATË E POETËVE
Sytë e bukur mbyllin. Po gjumi
nuk e di ku është mërguar, nuk e di.
Njëra përsërit me vete një varg. Tjetra
një figurë sjell ndër mend…
Si një lirikë dashurie
ledhaton pastaj jastëkun bosh në krahët e saj.
(…Vallë me kë u martuan burrat tanë,
me ne, apo me ty, poezi?…)
Një fjalë, një rimë,
një lumë dashurie dhe pak xhelozi,
Mesnata e krijimit çapitet si plak i ngadalshëm.
Vonë. Sytë e bukur mbyllin.
dhe në ëndrra shohin vjershat e librave
të ardhshëm.
URA MBI BRIGJE
Ne jemi si dy brigje të një lumi,
përjetë përballë, përjetë të ndarë,
natën ndërtojmë në ëndrra një urë,
ditën mbetemi të huaj si më parë.
Ne jemi si dy brigje të një lumi,
(Fat të rendë paskan, e dashur, brigjet!)
Ne ëndrra qajmë e qeshin bashkë,
ditën të flas, ti s’më përgjigjesh.
Dhe në mos me pafsh një ditë ne vendin tim,
përballë teje në mos me pafsh një natë,
mos u beso fjalëve qe thonë të kam harruar,
besomë mua: jam shndërruar në Rozafë.
Një urë të ngre të lidhen brigjet,
me ditë e mia, me ëndrrat do ta mbaj,
të vij të mbështes kokën mbi supin tënd
dhe të hesht, të qesh, të qaj.
VETEN VRASIM PËRDITË
Veten e vrasim përditë.
Në tavolina
te pista kafenesh.
Në rrjeshta
të ndytë gazetash.
Në qarqe
prapësish, intrigash.
Vritemi
në një vdekje të ngadaltë.
Dhe, oh, Zot,
s’arrimë ta kuptojmë vetvarsjen tonë.Vjen pastaj një çast.
Merr revolverin.
Këmbëza
nuk hiqet.
Ke vdekur prej kohësh.
I vdekuri nuk vetvritet.
NA JANË MBARUAR FJALËT
Na janë mbaruar fjalët.
Buzëqeshja ka mbetur në mes të udhës.
Ç’të bëjmë?
të shkojmë a të mos shkojmë për një kafe
në pallat të Kulturës?
Tavolinë e zakonshme
tej dritares qyteti vishet në muzg.
një gotë ujë për të dy,
kafja jote mbetur përgjysmë,
imja pirë me fund.
përgjysmë, përgjysmë, përgjysmë,
fjala,
buzeqeshja,
ledhatimi,
si dy shina paralele përjetësisht të privuara nga ndarja,
përjetësisht nga takimi.
Sa herë t’i puthja sytë e bukur,
papritur binte briri i kushtrimit.
Kohë e ashpër:
Ne që ishim aq të etur për njeri-tjetrin
të ndarë na duhej të vdisnim.
REQUIEM
Pasi i hëngrën të gjitha banketet
Pasi i shijun të gjitha presidiumet,
Pasi i morën të gjitha çmimet, të gjithë titujt,
Pasi i bënë të gjitha udhëtimet jashtë shtetit,
Befas një mëngjes folën krejt ndryshe:
Atë që kemi puthur, ta pështyjmë tani.
Dhe zgjatën duart prapë drejt banketeve, çmimeve,
titujve, udhëtimeve…
Rituali i ripërtypjes filloi në remaxhor:
përtyppështy, pështypërtyp…
Zoti të ruajt, demokraci!
TETOR TIRANAS
Na janë mbaruar fjalët.
Buzëqeshja ka mbetur në mes të udhës.
Ç’të bëjmë?
të shkojmë a të mos shkojmë për një kafe
në pallat të Kulturës?
Tavolinë e zakonshme
tej dritares qyteti vishet në muzg.
një gotë ujë për të dy,
kafja jote mbetur përgjysmë,
imja pirë me fund.
Përgjysmë, përgjysmë, përgjysmë,
fjala,
buzëqëshja,
ledhatimi,
si dy shina paralele përjetësisht të privuara nga ndarja,
përjetësisht nga takimi.
Sa herë t’i puthja sytë e bukur,
papritur binte briri i kushtrimit.
Kohë e ashpër:
Ne që ishim aq të etur për njëri-tjetrin
të ndarë na duhej të vdisnim.
NOSTALGJI
E mora ne duar koken tende,
prushi i gjakut pellembet mi dogji.
Ne syte e tu si ne nje enderr rashe
dhe me su zgjova.
Ne syte e bukur si loti.
Me gishtat e dridhur te dashurise
emrin tend shkermoqa germe per germe.
Te thirra e dashur,
Te thirra moter,
Te thirra nene.
Ti hesht, e bukur,e tejdukshme,
natyrshem sic mbin bari.
Oh,hapi ata syte e zes,
hapi, te vije
behari.
Hapi ata sy
me perrallore se fantazi e Zhyl Vernit,
dy lendina ku rritet lirizmi.
Ne retinen e tyre si ne ekranin me te ndershem
Veten me mire kuptova,
ty,
njerezimin.
Je teper e lashte per te te thirrur Eve,
je teper e bukur per te te thene Zhuljete.
Sa kohe kemi qe duhemi? Dy mije, tre mije vjet?
Me ty e kam lindur Prometeun,
me ty shekullin e njezet.
Po ty
te zuri gjumi?
Shtrihu.
Ti me mesove te verteten e madhe:
DASHURIA ESHTE NJE MONUMENT
MBROHET NGA NJERIU!
1988
REQUIEM PER TIRANEN
(Nostalgji 2)
Tetor tiranas. Ora pese e gjysme.
Gjysma vjeshte, gjysma dimer,
gjysma drite, gjysma muget.
Ti per te une tani je nisur
dhe je ne gjysme te rruges.
Nje hap ne trotuar,
tjetrin ne asfalt,
canten e vogel ne krah.
Vetetiu mbi Dajt. Si nje trung, nga sopata
horizonti pergjysme u nda.
Rrugen vijat e bardha e pergjysmojne,
bulevardi i madh pergjysmon qytetin,
Kulla e sahatit me dysh ndau nje tufe dallandyshesh
si dy duar
qe kerkojne
njera tjetren.
Ti po vjen.
Dhe je ne gjysme te rruges,
gjysma e qytetit nen diell,
mbi gjysmen tjeter breroi shiu.
Hapat e tua me germa te medha mbushin horizontin:
DASHURIA ESHTE NJE MONUMENT,
MBROHET NGA NJERIU.
Ti po vjen,
me canten e vogel mbi krah.
Vertet kjo eshte gjithcka?
Maj,1988
PASIONI
Nata jeton me pasionin e agimit,
e sotmja ënderron të nesërmen.
Vetë hapi i njeriut mbi tokën time -
trajektore e pasioneve të ndershme.
Nga pasione te bukura, njerëzore,
lindin, vdesin, rilindin miliona dashuri.
Do të vdes nga pasioni për të qenë njeri.
1988
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen