 |
| Miradije Ramiqi |
SKALITJA E BUZËQESHJES
Në tri ngjyra ta vizatova fytyrën
Engjëll i shpirtit tim
Më mbylle në një kornizë të vrugtë
Në tri harqe ta skalita buzëqeshjen
Djall nëpër trupin tim të lig
Më ktheve mbrapsht deri te burimi
Të pi lotin tim në rënie
Më ngujove në ngjyrën e parë të hijes sime
Fytyra më mori peizazhin tënd të blertë
E i emërtova gjërat me Ty, mëkatar
MBARIMI I LOJËS
Nëpër qeshjen tënde rritem
E zvogëlohem duke të harruar
Para se të shkelësh në mua
Mëso edhe një herë paturpësisht
Për mëkatin e atij
Që të ka ëndërruar
Derisa matesh me urrejtjen
Që e mbjell dashurinë
Mos hy në këtë lojë
Me tri stinë blerim në kurorë
MË MBAJ SKAJ ZEMRËS SATE
Nëse më do
më mbaj skaj zemrës sate
kështu në mua do jesh
edhe kur s’jam pranë teje
ngrohtësisht më përqafo
nëse më do
më ngroh me zemrën tënde
më kërko me këmishën e bardhë
me shiun e freskët pranveror
derisa butësisht bie në mua në ty
përjetoje ngadalë këtë mahnitje
shndërrohu në melankoli
nëse më do
me shekuj
do të pres
me etjen e pashuar
PUTHJE NË VARG
Një puthje ta fal nga larg
në mungesë të asaj që dua
harro natën e kaluar në evergrinë
nëse dëshiron thjeshtësinë time
vazhdo udhëtimin nëpër varg
aty ku ndizet e fiket qiriu
në zemrën e pikturës
kallen ngjyrat në pritje
mbërthyer në nostalgji
kujtimi nuk të braktis
me gjethet e verdha të mbulon
hirësi përrallore që s’ka të mbaruar
NË KALTËRSINË E SYVE
Në kthinën e kësaj nate
U diktua edhe një dritare
Prej nga të shikoj në vetmi
Me katër sy shigjete
Ti nuk e njeh vetveten
Ashtu si e ke në mua
Peizazhi im i gjorë
Sharro edhe më thellë
Në kaltërsinë e syve të mi
Nëse do të arrish një herë
Të më gjesh aty ku më le
Peizazhi im i gjorë
LUTJA E PARË
Më fal thellësinë e syve tu
Që të ëndërrojnë sytë e mi
Më humb në rrjetën e lulëzimit
Vetëm atje mbin
Rrita ime e vjedhur
Më shpjer ndër yje
ku nusërohet
Vallja ime pa dasmorë
Më fal fshehtësinë e buzëqeshjes sate
Se aty çelin buzët e mia
PRAPË I NJËJTI VEGIM
Kokën prapë e nxjerr
Nga korniza e drunjtë
Që t’i flasë murit të bardhë
Për të zitë e ullirit
Prapë i njëjti vegim
Për të Përhiturën në dhomën time
Duke u zbledhur nëpër përralla
Për të zitë e ullirit
Ec gishtave të mi
Pas aromës sime të trëndafiltë
Kokën e nxjerrë prapë pas pikës
Për të Përhiturën në dhomën time
ËNDËRROVA MËKATIN E PARË
Nuk më fale as në verë
Kallinjtë m’i mbështollën flokët
Dielli tinëzisht u fsheh në ta
Sërish ëndërrova mëkatin e parë
Një copë gjelbërim ta arnova
Në ecjen tënde deri tek unë pikturë
Ç’ndryshim: Mëkati të arriti
Si e vetmja bukuri që shijohet
Që nuk ma fale as në verë
NË TELAT E KËPUTUR
Në natë
kalërojmë
ndjenjën dëshirën
duke ledhatuar
hënën e ngjizur në qiell
Në një vend ti
unë në tjetrin
vetminë e kemi të përbashkët
në kornizë mbyllim
mallin
prekemi symbyllazi
në heshtje përjetojmë
puthjet me afsh
dashurinë
zëri yt tingëllimë
le të kallet flakë
në telat
e këputur
PUHIZË
Më vjen të të shpall mbret
labirinteve të trupit tim
në emër të shpirtit të përbej
të fundmen dëshirë të ma falësh
etjen tonë merre me vete
fshehe në atë mbretëri pikturë
mos lejo të të ikë
ruaje me xhelozi në kraharor
të shtrenjtën dashuri
që nuk shteron kurrë
LULE ME ERËSIM PARAJSE
Në natën e errët
nga gjumi i vdekjes
kërkon të kthehet në kohë
me shpresën e pranverës
lule me erësim parajse
në kopshtin e Edenit
muzat që kalërojnë trotuareve
të bekuara me hirësinë e tij
shndritin hapësirave
me mbështjellës purpuri
mbathur në të bardha
vallëzojnë pa brenga
formojnë rrethe yjesh
shtojzovallet
TË DASHUROSH VETËM NJË NATË
Gjithmonë vrapon të marrësh atë
të cilën shumë kush nuk e gjen kurrë
derisa ti ikën nga dashuria
ajo brenda teje të gërryen
kërkon ta flakësh atë përshpirtërim
në kohën kur beson e vrapon pas saj
mbyllur është që atëherë
me çelësin e shpresës
nuk e shemb dot asnjë furtunë
këmba këmbës dora dorës
ditë e natë
natë e ditë
mbolle farën skaj më skaj
toka ime mbyllur je në kornizë
me dytëshorin tënd jetëson
një furtunë pret të vijë
për t’u kthyer në një fillesë
të dashurosh edhe një natë
tokën për ta mbarsë në shtratin tonë
DO TË EC DREJT DIELLIT
Të hënën nëpër hënë
krejtësisht e veshur
në të bardha
në rrugë do të nisem
drejt diellit do të ec
me trupin tim ta zë
dritën e tij
pastaj
në një kohë tjetër
do të mbërrijë
në një tjetër yll
STINËT E MALLIT
Derisa në shpirtin tim
Luhej muzikë e Vivaldit
butësisht vinte pranvera
shkrihej zëri në ngjyrën e mallit
në frymën e saj
me vapën e mërzitshme
e ngrohtë dhe kryengritëse
stina e verës i jep zjarr etjes
derisa në piano luhej tingëllima
që vjeshtën paralajmëronte
të begatë e të ndjeshme
gjethet padiktueshëm zverdhen
nën diellin e portokalltë
ngjyrë e dhembjes ngjallet
nga një ton i largët
ÇELËSI I SHPËTIMIT
Në portat e pikëllimit
dhembja e mori dheun
zemrat e lënduara
as çelësi i varur mbi shpresa
nuk i mbyll dot
peng i varur rri e pret
të vijë ajo ditë e shpëtimit
vargonjtë e prangimit t’i hapë
shpirtin frymëmarrje ta mbushë
po ti more botën në sy
larg çdo stine
kërkon e ruan dëshpërimin
për një jetë të vetme
asgjë nuk vlen më vonë
po nuk e kape hapin e duhur
për t’u kthyer aty ku ishe më parë
për atë ndjenjë të shtrenjtë
të përbirohesh në vetminë tënde
e të zbulosh çelësin e shpëtimit
NË DRITËHIJEN TIME
”Përfito nga gjendja e rrallë shpirtërore, sepse vjen rrallë herë”. Gëte
Nga çelësi i kohës pres
t’i hapë portat e zemrës së pranguar
mbyllur janë në ndryshkun e zymtësisë
vallja ka humbur ritmin
në lojërat e gjata të dashurisë
pak ngrohtësi në shkrirje të fundshekullit
në hapat e shpejtë të bezdisë
akrepat e kohës prapa kthehen
për ta zënë atë që nuk zihet
je vonuar shumë i dashur
në dritëhijen time
kohën për ta ndalur
PENDIMI I VONUAR
Të zgjata dorën të më dërgosh
në mbretërinë e harruar
më lë qyqevetëm
tek bredhja mureve gurë mbi gurë
që frymojnë me etjen e kohëve
hija më vinte para e prapa
shputat e këmbëve tua
pellg vjeshte në rrugët e përgjethura
me hapnin shtegun e panjohur
në një çast magjie
brenda pendimit të vonuar
NË KUPËN E HIDHUR TË MALLIT
Lëre diellin e kuqërremtë
Në shuplakë të dorës
Le të ta ngrohë emrin
Ballin e ngrysur ta ngriu
Në kupën e hidhur të mallit
U derdh ngjyra si verë
T’i zërë grunajat ndër kallinj
Ti erdhe dhe i more buzëqeshjet
Më le vetëm me vetminë
Ç’koncert i llahtartë
Drejtuar nga buzëqeshja jote
ZOGU I PARAJSËS
Zogu i parajsës doli nga korniza
Zbriti në prehrin tim
Fluturo, i thashë, zog zogu
Ai më shikoi edhe njëherë
Befas u kthye prapë në kornizë
Aty e kam më mirë, o robi im, tha
Si nuk e njohu zërin tënd të artë
I dashur, a nuk foli Ai zog
Në gjuhën tënde të bukur zogu
Zbrit edhe për një shkallë
Ai të pret në parajsë, i dashur
Zogu i parajsës
MË MËSOVE PËR TRI MAGJI
Të këndoi në nënkresë ai zog
The: ç’mallkim i marrë
Ta vizatova me dush në kraharor
Ti i ëndërrove tri vera të tjera
Zbrite prapë në kafazin e heshtur
Aty këndove për atë zog
Ia përshkrove pendlën e artë
Si një totem të mallkuar
Më mësove edhe për tri magji
Si të arrish në një përdëllim
Tri herë më të bukur
____
Poezitë janë marrur nga libri: "Dashuria flet me zemrën e diellit"
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen