Freitag, 15. März 2019

Poezi nga Miradije Ramiqi (4)

Miradije Ramiqi

ÇAST AMSHIMI

Ti je ende në gjumë
Modeli im i gjorë

Dil nga ngjyrat që të zunë në kornizë

Më tej të rikrijon lulëzimi
Që njëherë e ke shpalosur tinëz
Në një dorëshkrim të grisur

Udhën tënde hyjnore
Ta pikturova në një imazh
Dil nga korniza sa nuk të zunë ngjyrat

Pastaj çdo gjë do të ndërrojë
Borë të bjerë në atë pikturë

Si të të shëroj nga mplakja
Duke ta përshkruar vetëm udhën hyjnore
Që e ke të vizatuar në fytyrën time

A nuk është ky çast i amshimit, maestro?



ROBËRIM NË PËLHURË

Të ishte zbehur buzëqeshja në pëlhurë
Ngadalë të ta hijesoj pak buzën e poshtme
T’ia ndreq sado pak një të përngjarë gazi
T’i ngjasojnë asaj të Kont Orgasit solemn

Mos ma shëmto bukurinë, më the
Vetëm po ta balsamos atë buzëqeshje që ta zura
Një natë pa rënë flija e parë e trajtës së Mesisë
Që e hetova në sytë tu shenjtëror.
Kurse ti vazhdove
t’i ruash në ballinën e librit të fshehtë
Në një relikt të shkëputur nga ky punim

Kur të zgjohem do të vazhdoj modelin
Që e kam robëruar në pëlhurë



MAS(K)A

(Ai që s’ishe Ti
Ajo që s’isha Unë)

Të gjitha ndodhitë e jetës i Desha i Dua
Në mënyrën time Madhëri e ngrirë

Shko dhe eja në heshtje
Eja e shko rrugës së njëjtë
Prej nga u njohëm një ditë
Metaforë poetike
Për një fjalë të ngrohtë
Të ëmbël të sinqertë
Drithërimë e gjatë Deri te Harrimi
Duke të bërë pikturë
Në studio frymonte dhembje
Ringjallje plot ngjyrë Dashuri e vrarë
Pikëllim i thanë atë ditë kur ike Ti
U shembën të gjitha muret

Të mbërthyera në magji
Luftonin ëndrrat
Në mes të Vdekjes Studio grish
Emrin tim plot ngjyrë

Në kornizë të shpirtit jetoj artistikisht
Derisa forca ime i emëron Të gjitha këto ndodhi
Një ditë në rizbulim Isha Jam
Pastërti e ndjenjës së papërlyer
Rishfaqje e plot Feniks

Të gjitha ndodhitë e jetës i Desha i Dua
Në mënyrën time
Madhëri e ngrirë



SHËRIMI NGA I NJËJTI MALL

Ajo që mbeti nga Malli
Ishe vetëm Ti i Dashur
Duke i nxjerrë duart nga allçia
Që ta kishin vënë njëmijë vjet më parë

Këndoje psalme në vijim
Për t’u shëruar nga i njëjti mall
Të cilin nuk e harxhove kurrë

Çdo gjë antike të ngjasonte Ty
Përveç meje që të purpurova
Në një trajtë të flisë hyjnore
I dashur dil nga ai mall
Sa nuk të kam mbuluar me allçi
A nuk po sheh se si po loton
E njëjta skulpturë në studion time

Malli po më mbulon edhe mua



MË KTHEVE NË BOTËN TËNDE

Mjeshtër vazhdoje bekimin
Edhe me një vijë...

Më ktheve në botën tënde
Në një kryevepër të syrgjynosur
Dhe ja më vërejte edhe një herë në këtë vetmi
Dhe një mall që s’ka të sosur

E ngazëllyer nga qetësia
Fillova të skalis
Të tërin me ngjyrë praruar
Ti kishe dalë nga parajsa
Me gjithë këto bukuri
Që t’i dhuroi i dashuri Hyj

Mjeshtër vazhdoje bekimin
Edhe me një vijë



NËPËR TË PREKUR TË TRUPIT TIM

Duke të kërkuar në pëlhurë
Nëpër të prekura të trupit tim
Brusha kallet flakë
Në rrugën e humbur prej vetmie
Kur natën e mbulon thirrja
E muzgu mbi supe ngarkohet me dashuri
Ti shkrihesh padiktueshëm në trupin tim
Me frymëmarrje të ngrohtë
Në buzët e hapura
Pëshpëritëse...
I ha me puthje fjalët
Të dua
E mbyll në kornizë ngjyrën e dashurisë
Burim shpirti Etja shuhet
Nëpër të prekura Të trupit tim
Ndjeshmëri e marrë



HIJA JOTE

Në skajin tjetër të muzeut
Një dorë e padukshme më ledhatoi
Vrik ktheva kokën prapa

Nuk pashë asgjë nuk pashë

Ndërsa e ndjeva një ngrohtësi
Trupi im merrte trajtë skulpture

Leonardo da Vinçi
Të thërret sonte për darkë, më the

Ktheva kokën prapa
Vetëm hijen tënde e pashë
Se si merrte trajtën e trupit tim

Në skajin tjetër të muzeut



Ç’ËNDËRRIM I BUKUR

Ma mbushe studion me pupla
Zog zogu ç’bëre me mua

Çdo gjë more me sqepin e thinjur

Ma le vetëm pagjumësinë
Nga e cila dole përsëri
I bëre gjërat të përsëriten

U mbylle në kuvli
Ëndërrove edhe njëherë syçelur

Aty më takove edhe mua
Me rroba zogu
Kurse ti ishe njëri nga kornizat

Ç’ëndërrim i bukur, i dashur



NË AROMËN E NGJYRAVE

Të çel në një ëndërr të mrekullueshme
Të përshëndetëm me qiriun në të shuar
Në një peizazh që varur rri në kornizë

Ai që ka vdekur para meje frymon
Në këtë dhomë në aromën e ngjyrave
Që përzjarren nëpër Studio të heshtur

Uratën ma falin gjymtyrët e lodhura
Fatamorganën që e shndërrojnë në varr
Këtë qetësi që çel thellë në mua

Hija ecën pas meje trishtueshëm
ndërsa e vesh natën me petka solemne



VALLËZIMI NË MAJË TË BRUSHËS

Ta krijoj buzëqeshjen
Me majën e brushës
Peizazhi im i gjorë

Çka të të fal më tepër
Se sa syrin tim të etur
Peizazhi im i gjorë

Ta krijoj kafkën
Me një grusht diell
Peizazhi im i gjorë

Ti vallëzon në majë të brushës



ARNIM BUZËQESHJEJE

Të zhvesha në studio
Ti qëndroje përpara meje
Si një statujë antike

Të dhashë shpirt
Trupin ta ktheva në thëngjill
Ç’përgjasim hyjnor

Ta arnova buzëqeshjen
Në të njëjtën trajtë thengjillore

U zgjove ngadalë
Hije e Mbrëmjes
Hyre në shtratin tim



HIJA E BARDHË LUAN NË MUR E PËRGJUMUR

Nata përbirohet nëpër gishta
Errësira mbush Studion ku rri
Ndërsa ëndërroj figurën tënde

Hija e bardhë luan në mur e përgjumur
Derisa e zgjoj me majën e brushës
Prej nga nata zgjohet si kufomë

Bekimin që ma fale në hyrje të natës
Mund ta nxjerrësh jashtë në një trajtë
Që harresa të mos mund ta mbyllë

Heshtja merr këmbë dhe ecën gjithnjë
Deri te ti që të mbështjellë me lëkurën
E verdhë që rri e varur në kornizë



NGJYRAT TA VODHËN BUZËQESHJEN

Më gjete duke ëndërruar
Duke ta kafshuar peizazhin tënd
Dhe asgjë nuk ndodhi më vonë

Djalli u mbështoll nëpër flokët e mi
Endacaku i paemër më zbriti në Studio
Të gjendet kur t’i zbërthehet fytyra

Prej nga kjo lulëkuqe e kthyer në gjak
E zë pisk fytyrën time në hyrje të lulëzimit
Edhe për një kohë që nuk do të arrijë

Ngjyrat ta vodhën edhe buzëqeshjen
Në fytyrën time kërkuan fytyrën tënde
Që nuk e gjeten kurrë në këtë shëtitje



ZVARRITJA E ETJES

Merre Saphon për dore Thanë
Zbrit në Studio si engjëllushë
Para se të zë ngjyra e parë

Në majë të brushës të zbrita
Të mbaj për tërë shekujt
Deri sa në mumie të të buzëqesh

Për bravën e parë më përbiroi
Peizazhi im i mesnatës
Që zbriti t’i thithë sytë e mi

Ashtu e verbër ëndërrova prapë
Zvarritjen e etjes së lodhur
Para se ta ngjiz ngjyrën e dytë



Ç’BUKURI E FTOHTË

Të dashurohesh në Parisin, të thashë
Ç’bukuri e ftohtë, ç’bukuri, më the

Të përcjellin klosharët e magjepsur
Në kuajt e bardhë të ëndrrave

Në katedralen Notre Dame, o Zot
Meshë të bëjnë lypsarët e Parisit

Në “Odeon” të pashë, vallëzoje
Me dytëshorin tënd të zi

Të thashë: Dashuroju në Parisin
Më the: Ç’bukuri e ftohtë, ç’bukuri

Edhe Ti ishe aty në pasqyrën time



PARISI NË PËLLËMBËN TIME

Parisi natën zbriste në pëllëmbën time
Luante me mua baletin e nostalgjisë

Më dëgjove, të thirra, nëpër pluhur
Ta vizatova mungesën në vija
Qe, pikëllimi ma stolisi fytyrën e përzjarrtë

Ti zbrite nga blloku vizatimor
Pastaj çdo gjë u qetësua
Edhe Parisi në pëllëmbën time

Kur u zgjova, të pashë, ishe
Në të njëjtin vend ku të lashë
Duke ma bërë tatuazh Parisin në pëllëmbën time

Ti u ktheve sërish në Bllokun vizatimor



NË PARIS NOSTALGJIA SHITEJ ME GROSH

Në Paris nostalgjia shitet me grosh

Ja, pak më parë i bleva tri
Nga një kloshar në Senën si të përgjumur

Parisi digjej në tri nostalgji

Në të katërtën digjeshe Ti
Në cepin e bllokut tim vizatimor

Këtu nostalgjia blihet me grosh

Unë i bleva tri përnjëherë
Dhe qe, ajo e katërta u zgjua
Nga Blloku im i pagjumë

Foli me gjuhën tënde të mallit



NË PORTËN TRIUMFALE

Leksikoni i dytë për Parisin

Sa bukur është të humbësh në Paris
Ç’ngrohtësi e ftohtë ç’ngrohtësi

Vdekjen e pashë
Shkëputej nga gishtërinjtë
Dhe më zbriste deri në gjunjë

Si të humb në Paris

Në portën Triumfale ta hetova hijen
Iu afrova e mbeta e varur në të

Kur shkrepi buzëqeshja në Paris
Ishim dy veta në një figurë

Ç’art i bukur, Maestro!




KALI I BARDHË I ËNDRRËS

Në Fushat e Elizeut
E kërkova kalin e bardhë të ëndrrës

Të thashë, kur të më mungosh ti
Do të shndërroj në një peizazh

Ti zbrite çuditërisht këtu
Në fushat e Elizeut
Me të njëjtin kalë të bardhë
Dhe të gjitha i more

Mua më le ta krijoj
Peizazhin e njëjtë
Me një figurë më tepër

Në fushat e Elizeut




LUMI SENA I TËHUAJTUR

Sena i tëhuajtur
Nga vargjet
E poetëve anonimë, nuk më njohu as mua
E mbylla brenda Bllokut tim

U zgjova në ëndrrën e parë të Parisit
Si në pasqyrën që tregonte mungesën tënde
Në një pikturë që e kisha harruar
Në studion e vetmuar në Prishtinë

Sena tash qetësohej ngadalë
Në shëtitjet e mia poetike u shoqëruam
Nuk e pengonim njëra-tjetrën

Ia dhashë një pjesë të vetmisë
Ajo m’u shpalos deri në fund
Hyra nëpër shtresa të fshehta
E njoha nga brenda tëhuajtën e saj


Ajo ishte misteri i Parisit
___
Poezitë janë marrur nga libri: "Dashuria flet me zemrën e diellit"

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen